Kafū Nagai

Kafū Nagai 永井荷風
Imię i nazwisko	Sōkichi Nagai (永井壮吉)
Data i miejsce urodzenia	3 grudnia 1879 Bunkyō, Tokio
Data i miejsce śmierci	30 kwietnia 1959 Ichikawa
Narodowość	japońska
Dziedzina sztuki	literatura
Odznaczenia

Kafū Nagai (jap. 永井 荷風 Nagai Kafū; ur. 3 grudnia 1879 w Tokio, zm. 30 kwietnia 1959 w Ichikawie) – japoński pisarz i eseista.

Urodził się w Tokio jako Sōkichi Nagai (jap. 永井 壮吉 Nagai Sōkichi) w rodzinie wysoko sytuowanego urzędnika^[1][2]. Jego młodszym bratem był Jun Takami^[3]. W młodości uczył się języka chińskiego w tokijskiej szkole języków obcych, porzucił jednak edukację, by poświęcić się własnym studiom i próbom literackim^[1][3]. W początkowym etapie wpływ na twórczość Nagaia wywierała literatura okresu Edo oraz dzieła pisarzy francuskich, głównie Émile’a Zoli^[1]. Najważniejszym dziełem tego młodzieńczego okresu jest wydana w 1902 roku powieść Jigoku-no hana („Kwiaty piekła”; tytuł inspirowany Kwiatami zła Baudelaire’a)^[1].

W 1903 roku został wysłany przez ojca do Stanów Zjednoczonych^[1], gdzie studiował na Kalamazoo College^[2], a później pracował w japońskim banku w Nowym Jorku^[1]. Następnie, w 1907 roku, przeniósł się do Francji, początkowo pracując w banku w Lyonie, po czym spędził kilka miesięcy w Paryżu^[1]. Plonem pobytu w USA i Francji są dwa zbiory opowiadań, Amerika monogatari (Opowieści amerykańskie, 1908) i Furansu monogatari (Opowieści francuskie, 1909)^[1]. Po powrocie do Japonii wykładał w latach 1910–1916 na Uniwersytecie Keiō, redagując jednocześnie, jako redaktor naczelny, magazyn literacki Mita Bungaku^[1]. W tym czasie przeżył także nieszczęśliwą historię osobistą: w 1912 roku zawarł zaaranżowane małżeństwo z niekochaną przez siebie kobietą, z którą rozwiódł się po 5 miesiącach, gdy tylko zmarł jego ojciec. Niedługo potem ożenił się powtórnie z gejszą, która jednak rychło go porzuciła^[1].

Jako przedstawiciel tzw. szkoły estetycznej Kafū Nagai w swojej twórczości często poruszał wątek nostalgii za bezpowrotnie minionymi czasami epoki Edo^[1][2]. Prowadził życie raczej ekscentryczne. Swój dom nazwał Henkikan, czyli Domem Ekscentrycznym^[4]. Zasłynął zwłaszcza umieszczonymi na kartach swoich powieści obrazami tokijskich dzielnic rozkoszy przełomu XIX i XX wieku^[1][3]. Jest autorem takich powieści, jak: Udekurabe (Rywalizacja, 1916–1917), Okamezasa (1918), Ame shōshō (1922), Tsuyu no atosaki (Pora deszczowa, 1931), Bokutō kidan (Dziwne opowieści znad rzeki Sumidy, 1937)^[2]. W 1952 roku został odznaczony Orderem Kultury^[2].

Przypisy