Kajetan Olszewski

Kajetan Olszewski
tytularny generał broni
Data i miejsce urodzenia	20 sierpnia 1858 Kolno
Data i miejsce śmierci	20 sierpnia 1944 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1879–1924
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	DOGen. „Kielce” DOGen. „Łódź”
Stanowiska	dowódca okręgu generalnego
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-japońska I wojna światowa
Późniejsza praca	wojewoda wołyński
Odznaczenia

Grób prof. Eugeniusza Olszewskiego (1911–1994) i gen. Kajetana Bolesława Olszewskiego (1858–1944) na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Kajetan Bolesław Olszewski (ur. 7 sierpnia 1858 w Kolnie, zm. 20 sierpnia 1944 w Warszawie) – tytularny generał broni Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 7 sierpnia 1858 w Kolnie, w rodzinie Władysława i Teofili z Godlewskich. Ukończył gimnazjum klasyczne w Suwałkach, szkołę oficerską w Warszawie i Szkołę Strzelecką Oficerów Sztabowych w Petersburgu^[1]. Od 1879 oficer zawodowy rosyjskiej piechoty. Jako dowódca pułku walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904–1905. W I wojnie światowej dowódca brygady piechoty. Generał major z 1914. Odznaczył się w bitwie pod Zelwą. W okresie wrzesień 1916 – marzec 1917 dowódca Brygady Strzelców Polskich przy armii rosyjskiej. Po tym dowodził 153 Dywizją Piechoty.

Po rewolucji 1917 przeszedł do Polski. Jako generał podporucznik armii rosyjskiej reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia^[2]. Do 29 listopada 1918 inspektor generalny Wojska Polskiego na Lubelszczyźnie. 28 listopada 1918 – 28 lipca 1919 dowódca Okręgu Generalnego „Kielce” – na tym stanowisku mianowany generałem podporucznikiem. 28 lipca 1919 – 14 lutego 1921 dowódca Okręgu Generalnego „Łódź”. Od 14 lutego 1921 w stanie spoczynku, w stopniu generała porucznika, ale pozostaje zatrzymany w służbie czynnej, jako przewodniczący Centralnej Komisji Kontroli Stanów, a od lipca tego roku przewodniczący Komisji Weryfikacyjnej, a potem Komisji Likwidacyjnej dla Spraw Weryfikacji. W okresie od sierpnia 1921 do sierpnia 1927 zasiadał w składzie Kapituły Orderu „Odrodzenia Polski”^[1][3][4]. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała broni^[5]. Z dniem 27 sierpnia 1924 Minister Spraw Wojskowych zwolnił go z czynnej służby wojskowej^[6][7]. Do lutego 1925 pełnił funkcję wojewody wołyńskiego. Później osiadł w Warszawie.

Zmarł podczas powstania warszawskiego. Pochowany razem z żołnierzami pułku AK „Baszta” w Alei Niepodległości. W 1945 ekshumowany i pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A14-6-4/5)^[8].

Jego żona Zofia z Tomaszewiczów (1877–1932), z którą miał 4 synów, była odznaczona Krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice^[9].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[10]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (29 grudnia 1921)^[11][12]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (13 lipca 1921)^[13][14][15]
• Krzyż Walecznych (1923)^[16]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[1]
• Krzyż Komandorski Orderu Legii Honorowej (Francja, 8 września 1925)^[17]
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu NMP Łaskawej^[1]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M-Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.