Kalendarium historii Bhutanu

Kalendarium historii Bhutanu – uporządkowany chronologicznie, począwszy od czasów najdawniejszych aż do współczesności, wykaz dat i wydarzeń z historii Bhutanu.

Kalendarium

• VII w. – na terenie Bhutanu pojawiły się pierwsze klasztory buddyjskie^[1]
• XI w. – na terenie Bhutanu pojawili się pierwsi Tybetańczycy^[1]
• XVII w. – początek państwa Bhutan, władca państwa otrzymywał tytuł dharmaradża nadawany przez tybetańskiego lamę Żabs-drunga Ngag-dhang-rnam-rgjala^[1]
• XVIII w. – wędrówki Bhutańczyków na tereny przyległe (Asam, Bengal)^[1]
• poł. XVIII w. – Brytyjczycy odkryli Bhutan^[2]
• 1772 – początek konfliktu z brytyjską Kompanią Wschodnioindyjską (przyczyną konfliktu była próba opodatkowania Bhutanu przez Kompanię)^[1]
• 1777 – zawarto traktat pokojowy pomiędzy Bhutańczykami a brytyjską Kompanią Wschodnioindyjską^[1]
• 1830 – wybuch wojny brytyjsko-bhutańskiej^[2]
• 1846 – koniec wojny brytyjsko-bhutańskiej: Bhutan stracił część ziem na południu, otrzymując za to comiesięczną rekompensatę^[2]
• 1863 – wybuch konfliktu granicznego z Wielką Brytanią^[3]
• 1865 – koniec konfliktu pomiędzy Wielką Brytanią a Bhutanem; Wielka Brytania wydzierżawiła 18 dolin górskich będących ważnymi szlakami handlowymi pomiędzy Asamem a Bengalem^[1][3]
• grudzień 1907 – koniec systemu dharmaradża, władzę przejął zarządca prowincji Tongsa – Ugjän Wangcz‘uk, który ogłosił się królem^[2][1]
• 1910 – Bhutan zgodził się na przejęcie przez Brytyjczyków jego polityki zagranicznej^[1]
• 1926 – królem został Dżigme Wangcz‘uk
• 1949 – Indie przejęły zwierzchność nad sprawami zagranicznymi Bhutanu^[3]
• 1951 – Bhutan rozpoczął udzielanie azylu Tybetańczykom^[1]
• 1952 – władzę objął król Dżigme Dordże Wangcz‘uk^[1]
• 1953 – powołano Zgromadzenie Narodowe^[1]
• 1959 – Bhutan przyznał 4000 Tybetańczyków azyl polityczny^[3]
• 1965 – powołano Radę Królewską^[1]
• 1968 – Bhutan stał się monarchią konstytucyjną, powołano pierwszy gabinet rządowy^[3]
• 1971 – Bhutan został przyjęty do ONZ^[1]
• 1974 – królem został Dżigme Singye Wangcz‘uk
• 1979 – Bhutan odrzucił zwierzchność Indii nad sprawami zagranicznymi^[1]
• 1979 – Bhutan wezwał Tybetańczyków do przyjęcia obywatelstwa lub opuszczenia kraju. Większość Tybetańczyków przyjęła obywatelstwo^[3]
• 1983 – ustanowiono połączenie komunikacyjne z Bangladeszem i Nepalem^[1]
• 1983 – Bhutan został przyjęty do Południowoazjatyckiego Stowarzyszenia Współpracy Regionalnej^[3]
• 1985 – wprowadzono prawo zapewniające Tybetańczykom zamieszkałym od 1958 uzyskanie obywatelstwa^[1]
• 1988 – wprowadzono „kodeks postępowania” zakazujący kultywowania nepalskich obyczajów^[3]
• 1989 – powstało Ludowe Forum na rzecz Praw Człowieka^[3]
• 1989 – rozpoczęto deportację setek tysięcy osób niebędących Bhutańczykami^[3]
• 1990 – wybuchły protesty prodemokratyczne, które krwawo stłumiono^[3]
• lata 90. – demarkacja granicy z Indiami^[1]
• 1991–1997 – rozruchy antyrządowe imigrantów nepalskich domagających się równorzędnej roli w państwie^[1]
• 1992 – w Katmandu powstała Narodowa Demokratyczna Partia Bhutanu (BPPP)^[1]
• lipiec 1998 – przeprowadzono demokratyzację Bhutanu^[3]
• 1999 – powstała pierwsza stacja telewizyjna^[3]
• 2002 – Bhutan uczestniczył w szczycie państw płd. Azji w Katmandu^[3]
• 2005 – doszło do incydentów zbrojnych z Chińską Republiką Ludową^[1]
• grudzień 2006 – abdykował Dżigme Senge Wangcz‘uk, władzę objął jego syn Dżigme Kesara Namgyala Wangcz‘uk^[1]
• 2007–2008 – przeprowadzono reformę ustrojową Bhutanu^[1]
• marzec 2008 – przeprowadzono wybory parlamentarne, BPPP uzyskał 44 z 47 miejsc w izbie niższej. Premierem został Dżigme Joser Thinley^[1]

Przypisy