Kalendarz słoneczny

Kalendarz słoneczny, kalendarz solarny – kalendarz oparty na cyklu zmian pór roku związanym z ruchem obiegowym Ziemi wokół Słońca. Rok ma 365 dni, średnia długość roku zwrotnikowego (słonecznego) wynosi 365 dni 5 godzin i 45,96768 sekundy, co wymusza wyrównanie roku kalendarzowego co pewien czas (zob. rok przestępny)[1].

System roku słonecznego stosowali starożytni Egipcjanie. Rok liczył 365 dni i był kontrolowany ruchem Sotis (Syriusza), co umożliwiało regulować niedoskonałości wynikające z niedostatecznej liczby obserwacji nieba. W czasach panowania Ptolemeuszu Egipcjanie opracowali system roku księżycowo-słonecznego[2].

Kalendarzami słonecznymi były m.in.: kalendarz Majów[3], aztecki[4], irański (od 1911 roku)[5], juliański[6], gregoriański[7] i francuski kalendarz republikański[7].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Kościelniak 2013 ↓, s. 22.
  2. ↑ Szymański 2012 ↓, s. 121.
  3. ↑ Skorupka 2021 ↓, s. 19.
  4. ↑ Gullberg i Layser 2020 ↓, s. 41.
  5. ↑ Niechciał 2019 ↓, s. 234.
  6. ↑ Stempa 2013 ↓, s. 108.
  7. ↑ a b Kościelniak 2013 ↓, s. 24.

Bibliografia

  • Steven R. Gullberg, Christopher Layser. Archaeoastronomy of Teotihuacan and Tenochtitlan. „Astronomische Nachrichten”. 342, 2021 (ang.). 
  • Krzysztof Kościelniak: Czas i historia w islamie. Kalendarz i podstawy chronologii muzułmańskiej. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2013. ISBN 978-83-7638-362-0.
  • Paulina Niechciał. Zaratusztriański Nowy Rok (Nouruz) w kontekście badań rożsamości. „UD. Organ Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego i Komitetu Nauk Etnologicznych PAN”. 103, 2019. 
  • Alfred Skorupka. Czego możemy się nauczyć z historii cywilizacji Majów?. „Transformacje”. 2 (109). 
  • Tomasz Stempa. Historia chrześcijańskiej rachuby lat. „Elpis. Rocznik XV (XXVI)”. 27 (40), 2013. 
  • Józef Szymański: Nauki pomocnicze historii. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012. ISBN 978-83-01-16171-2.
Kalendarze
Zasady
Przykłady
Typy