Kalendarzyk małżeński

Metody rozpoznawania płodności oparte na kalendarzu – najstarsza grupa różnych metod rozpoznawania płodności, opartych na zapisie długości poprzednich cykli miesiączkowych kobiety. Zalicza się do nich głównie Metodę Ogino-Knausa, Metodę Dni Standardowych oraz inne metody znane już w starożytności, które obecnie mają znaczenie głównie historyczne.

Podstawą tych metod jest 12-miesięczna obserwacja cykli miesiączkowych. Chcąc określić pierwszy dzień płodny, należy od liczby dni najkrótszego w ciągu minionych 12 m-cy cyklu odjąć liczbę 20 (np. najkrótszy cykl trwał 26 dni; 26-20=6; pierwszym dniem płodnym jest 6 dzień cyklu miesiączkowego). Aby określić ostatni dzień płodności należy od liczby dni najdłuższego cyklu odjąć 11, (np. 29-11=18).

Metody charakteryzują się efektywnością rzędu 5% (Metoda Dni Standardowych) i 9% (Metoda Ogino-Knausa) w przypadku prawidłowego („perfekcyjnego”) stosowania (ang. perfect use) oraz 25% w przypadku typowego stosowania.

Metody te opierają się na spostrzeżeniu, że od jajeczkowania do końca cyklu mija mniej więcej 14 dni, a zmienny jest czas cyklu przed jajeczkowaniem. Po uwzględnieniu możliwości wystąpienia cykli dłuższych i krótszych od zaobserwowanych otrzymuje się podany przepis.

Alternatywnymi metodami rozpoznawania płodności są:

• Metoda Billingsów,
• Model Creightona,
• Metoda termiczna,
• Metody objawowo-termiczne.

Bibliografia

• Tadeusz Pisarski, Położnictwo i ginekologia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2002, ​ISBN 83-200-2726-8​.