Kalinina (rejon miński)

Kalinina

Калініна

Państwo	Białoruś
Obwód	miński
Rejon	miński
Sielsowiet	Michanowicze
Populacja (2009) • liczba ludności	62[1]
Nr kierunkowy	+375 17
Kod pocztowy	223029
Położenie na mapie obwodu mińskiego Kalinina
Położenie na mapie Białorusi (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kalinina
53°44′18,4″N 27°33′13,6″E/53,738444 27,553778
Portal Białoruś

Kalinina (błr. Калініна; ros. Калинино, Kalinino; hist. Ignatycze) – wieś na Białorusi, w rejonie mińskim obwodu mińskiego, w sielsowiecie Michanowicze, około 11 km na południe od Mińska, na lewym brzegu Ptyczy.

Historia

W XVII wieku Ignatycze należały do rodziny Chaleckich. W I połowie XVIII wieku zostały od nich kupione przez Radziwiłłów i włączone do dominium annopolskiego. Radziwiłłowie sprzedali ten majątek przed 1850 rokiem Rajmundowi Kałęczyńskiemu (Kałenczyńskiemu^[2]). Zofia Kałęczyńska (Kałenczyńska) (1834–1891), wychodząc za mąż za Włodzimierza Jelskiego, wniosła tę posiadłość w posagu do wspólnego majątku Jelskich. Włodzimierz Jelski (1820–1875) znany w kraju z nauki i cnót obywatelskich^[3] mieszkał w Ignatyczach w latach 1857–1863, jednak w tym krótkim czasie wsławił się wzorowym gospodarowaniem: uporządkowawszy rolnictwo, hodowlę i całą rezydencję, założył w ostatnich latach na wielką skałę przedsiębiorstwo sądowniczo-kwieciarskie, a głównie hodowlę róż kilkuset odmian, tudzież drzew^[4]. Zniósł też m.in. propinację. Za aktywne wspieranie powstania styczniowego został zesłany do guberni orenburskiej. Majątek, jako posag żony, ocalał od konfiskaty. Ostatnim właścicielem Ignatycz był Wilhelm Jelski (zm. w 1919 roku), syn Włodzimierza i Zofii^[5].

W wyniku II rozbioru Polski Ignatycze znalazły się w 1793 roku w Imperium Rosyjskim. W latach 1919–1920 wieś znalazła się pod polskim zwierzchnictwem, wszedłszy w skład gminy Samochwałowicze. Ostatecznie, po ustaleniu przebiegu granicy polsko-radzieckiej znalazła się na terytorium ZSRR, od 1991 roku – na terenie Białorusi.

Dawny dwór

Do początku XX wieku w Ignatyczach istniał niewielki, drewniany, parterowy dwór. Okres jego powstania jest nieznany, możliwe że wybudowali go jeszcze Chaleccy. Przed 1914 rokiem Jelscy przebudowali dwór: do częściowo rozebranego budynku dobudowano nowy, dwukondygnacyjny dom o zupełnie innym charakterze, bogato dekorowany, zwieńczony lukarną. Wilhelm Jelski był kolekcjonerem sztuki, szczególnie polskiego malarstwa. W jego domu znajdowały się obrazy m.in. Matejki, Wyczółkowskiego, Gierymskiego, Simmlera, Weyssenhoffa, Żmurki i wiele innych. Znaczna część tych zbiorów uległa zniszczeniu w czasie rewolucji październikowej w 1917 roku. Resztki, które zostały uratowane, przepadły po śmierci Jelskiego, w zawierusze wojny polsko-bolszewickiej.

Dom był otoczony ogrodem, na tyłach znajdował się duży staw. Do dworu prowadziła monumentalnej wielkości brama wjazdowa^[5]. Obecnie dwór, dom zarządcy i brama są w ruinie. Oficyna, budynek gospodarczy i spichlerz zostały zaadaptowane do celów mieszkaniowych i gospodarczych.

Majątek w Ignatyczach został opisany w 1. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego^[5].

Przypisy

Zobacz też

• Zdjęcia współczesnego stanu zespołu dworsko-parkowego Jelskich na stronie Radzima.org
• Ignatycze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 247 .
• Ignatycze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 606 .