Kamerun
| |||||
Dewiza: (fr. – ang.) Paix, Travail, Patrie – Peace, Work, Fatherland (Pokój, Praca, Ojczyzna) | |||||
Hymn: (Pieśń zbiórki) | |||||
![]() | |||||
Język urzędowy | |||||
---|---|---|---|---|---|
Stolica | |||||
Ustrój polityczny | |||||
Głowa państwa | |||||
Szef rządu | |||||
Powierzchnia • całkowita • wody śródlądowe |
| ||||
Liczba ludności (2017) • całkowita • gęstość zaludnienia |
| ||||
PKB (2017) • całkowite • na osobę | |||||
PKB (PSN) (2017) • całkowite • na osobę |
| ||||
Waluta | frank CFA (XAF) | ||||
Niepodległość | |||||
Religia dominująca | chrześcijaństwo (61%) | ||||
Strefa czasowa | UTC +1 | ||||
Kod ISO 3166 | CM | ||||
Domena internetowa | |||||
Kod samochodowy | CAM | ||||
Kod samolotowy | TJ | ||||
Kod telefoniczny | +237 | ||||
(c) OCHA, CC BY 3.0 |
Kamerun, Republika Kamerunu (fr. Cameroun, République du Cameroun, ang. Cameroon, Republic of Cameroon) – państwo w środkowej Afryce, nad Zatoką Gwinejską. Graniczy z Nigerią, Czadem, Republiką Środkowoafrykańską, Kongiem, Gabonem i Gwineą Równikową. Kamerun jest członkiem ONZ, Unii Afrykańskiej i innych organizacji międzynarodowych.
Historia
Pod koniec XVIII wieku koczowniczy muzułmański lud Fulbe, pochodzący z Sahelu, podbił tereny Kamerunu, wypierając lub wchłaniając miejscową ludność.
Portugalczycy dotarli do wybrzeży Kamerunu na początku XVI wieku. Ich nieliczne faktorie nadbrzeżne handlowały różnymi towarami, ale głównie niewolnikami. Dopiero w drugiej połowie XIX wieku powstały pierwsze misje chrześcijańskie.
W roku 1884 Kamerun stał się kolonią niemiecką ze stolicą w Buéa, przeniesioną później do Jaunde. Po I wojnie światowej Kamerun został terytorium mandatowym Ligi Narodów, podzielonym pomiędzy Wielką Brytanię i Francję.
Francuska część kraju uzyskała niepodległość w 1960 r. jako Republika Kamerunu. W lutym 1961 r. przeprowadzono plebiscyt, mający zdecydować o przyszłości części brytyjskiej. W jego wyniku 2/3 terytorium na północy (zamieszkane głównie przez ludność muzułmańską) przyłączono do Nigerii, zaś pozostała część południowa (przeważnie chrześcijańska) przyłączyła się do Republiki Kamerunu, która przekształcona została tym samym w Federacyjną Republikę Kamerunu. Obie części nowej republiki, francuska i brytyjska, uzyskały autonomię. Ahmadou Ahidjo został pierwszym prezydentem kraju. W roku 1966 Ahidjo, działając w oparciu o resorty siłowe, zdelegalizował wszystkie partie polityczne. W 1970 r. stłumił rebelię organizacji UPC (Union of the Peoples of Cameroon). W 1972 wprowadził nową konstytucję, znoszącą federację, a ustanawiającą państwo unitarne.
W roku 1982 Ahidjo zrezygnował z urzędu i został na mocy konstytucji zastąpiony przez premiera Paula Biyę, pochodzącego z ludu Beti-Pahuin. Ahidjo wkrótce pożałował, że Biya został jego następcą, lecz zorganizowany przez jego współpracowników w 1984 zamach stanu nie udał się. Biya wygrał przeprowadzone w 1983 i 1984 r. wybory prezydenckie, w których był jedynym kandydatem. Wielopartyjne wybory w 1992 i 1997 r. wygrała jego partia – CPDM, jednak istniały podejrzenia, iż wyniki zostały sfałszowane.
Ostatnie wybory parlamentarne miały miejsce 22 lipca 2007 roku i ponownie zostały wygrane przez partię Biyi. Wraz z rosnącymi napięciami między chrześcijanami a muzułmanami na północy i pomiędzy anglofonami a frankofonami na południowym zachodzie, w Kamerunie rośnie zagrożenie wojną domową. W 2017 roku anglofońscy separatyści na terenie Regionu Północno-Zachodniego i Regionu Południowo-Zachodniego ogłosili niepodległość Ambazonii.
Pochodzenie nazwy kraju
Nazwa państwa wywodzi się z portugalskiej nazwy rzeki Wouri – Rio de Camarões (pol. Rzeka Krewetek), która w późniejszym okresie została rozciągnięta na cały kraj leżący nad tą rzeką.
Ustrój polityczny
Ustrój polityczny Kamerunu to połączenie demokracji parlamentarnej z systemem prezydenckim. Konstytucja została uchwalona w 1972 roku i znowelizowana w 1995. Władzą ustawodawczą jest, liczące 180 deputowanych wybieranych w wyborach powszechnych, jednoizbowe Zgromadzenie Narodowe o 5-letniej kadencji, obradujące trzy razy w roku.
Głową państwa jest prezydent wybierany w wyborach powszechnych na 7-letnią kadencję. Prezydent posiada znaczny zasób władzy – może zatwierdzać i wetować ustawy, bez konsultacji z parlamentem powoływać i odwoływać członków rządu, sędziów, szefów przedsiębiorstw państwowych i urzędów centralnych. Władzę wykonawczą sprawuje rząd, na którego czele stoi premier mianowany przez prezydenta.
Podział administracyjny
Kamerun dzieli się na 10 regionów (każdy z gubernatorem na czele mianowanym przez prezydenta):
- Adamawa
- Centralny
- Wschodni
- Dalekiej Północy
- Nadmorski
- Północny
- Północno-Zachodni
- Zachodni
- Południowy
- Południowo-Zachodni
i 58 departamentów (każdy z prefektem na czele):
Ludność
Religie

Struktura religijna kraju w 2018 roku według The World Factbook[2]:
- katolicyzm – 38,3%,
- protestantyzm – 25,5%,
- islam – 24,4%,
- inni chrześcijanie – 6,9%,
- animizm – 2,2%,
- brak religii – 2,2%,
- inne religie – 0,5%.
Struktura religijna kraju w 2020 roku według The ARDA[3]:
- chrześcijaństwo – 59,7%:
- katolicyzm – 26,6%,
- protestantyzm – 22,6% (głównie kalwini),
- niezależne Kościoły – 6,1%:
- świadkowie Jehowy – ok. 0,3%,
- niestowarzyszeni – 4,4%,
- islam – 20,2%,
- tradycyjne religie plemienne – 19%,
- brak religii – 0,79%,
- bahaizm – 0,26%,
- inne religie – 0,1%.
Miasta Kamerunu
Poniższa lista przedstawia największe miasta Kamerunu[4]:
(c) Kayhan ERTUGRUL, CC BY-SA 3.0 Duala ![]() Jaunde | Lp. | Miasto | Region | Liczba mieszkańców | (c) J.Nicolas KONDA YANS…, CC BY 3.0 Garoua ![]() Kousséri |
---|---|---|---|---|---|
1 | Duala | Region Nadmorski | 1 338 082 | ||
2 | Jaunde | Region Centralny | 1 299 369 | ||
3 | Garoua | Region Północny | 436 899 | ||
4 | Kousséri | Region Dalekiej Północy | 435 547 | ||
5 | Bamenda | Region Północno-Zachodni | 393 835 | ||
6 | Maroua | Region Dalekiej Północy | 319 941 | ||
7 | Bafoussam | Region Zachodni | 290 768 | ||
8 | Mokolo | Region Dalekiej Północy | 275 239 | ||
9 | Ngaoundéré | Region Adamawa | 231 357 | ||
10 | Bertoua | Region Wschodni | 218 111 | ||
11 | Edéa | Region Nadmorski | 203 149 |
Struktura etniczna
Grupa etniczna | Język | Liczebność w tys. | Procent ludności |
---|---|---|---|
Kreole kameruńscy | Język kamtok i francuski | 3505 | 14,2% |
Bamileke (9 grup) | Języki bamileke | 2838 | 11,5% |
Fulani | Język ful | 2515 | 10,2% |
Beti | Język ewondo | 1919 | 7,8% |
Bulu | Język bulu | 1180 | 4,8% |
Bamum | Język bamum | 586 | 2,4% |
Bassa | Język basaa | 418 | 1,7% |
Hausa | Język hausa | 368 | 1,5% |
Gbaja (3 grupy) | Języki gbaja | 222,7 | 0,9% |
Fangowie | Język fang | 181 | 0,73% |
Kanuri | Język kanuri | 157 | 0,64% |
Bafia | Język bafia | 127 | 0,51% |
Igbo | Język igbo | 106 | 0,43% |
Pigmeje | Język baka | 53 | 0,21% |
Ibibio | Język ibibio | 53 | 0,21% |
Francuzi | Język francuski | 41 | 0,17% |
Geografia
Z powierzchnią 475 442 km² Kamerun, co do wielkości, zajmuje 53 miejsce wśród wszystkich państw świata[6], porównywalnie z Papuą-Nową Gwineą i nieco tylko mniejszym amerykańskim stanem Kalifornia[7]. Kraj położony jest w Środkowej i Zachodniej Afryce nad Zatoką Bonny, częścią Zatoki Gwinejskiej Oceanu Atlantyckiego. Literatura turystyczna określa Kamerun mianem „Afryki w miniaturze” ze względu na różnorodność klimatu: morski, pustynny, górski, tropikalny i sawannowy[8]. Kraj graniczy z Nigerią od zachodu, Czadem od północnego wschodu, z Republiką Środkowoafrykańską od wschodu oraz Gwineą Równikową, Gabonem i z Republiką Konga od południa.
Kamerun dzieli się na pięć stref geograficznych, wyraźnie różniących się od pozostałych zarówno pod względem klimatu, rzeźby powierzchni, jak i wegetacji. Nizina nadbrzeżna sięga 15-150 kilometrów od Zatoki Gwinejskiej w głąb lądu[9], a jej przeciętna wysokość to 90 m n.p.m.[10] Pas ten, bardzo wilgotny i gorący, z krótką porą suchą, jest gęsto zalesiony tropikalnym lasem deszczowym[11][12] Południowokameruński płaskowyż wznosi się nad niziną nadbrzeżną na średnią wysokość 650 m n.p.m.[13] Ten region jest również zdominowany przez deszczowe lasy tropikalne, ale ze względu na równowagę pór deszczowych i suchych nie są one tak wilgotne, jak na wybrzeżu.
Nieregularny, przerywany łańcuch gór, wzgórz i płaskowyżów, zwany Pasmem Kameruńskim, rozciąga się od szczytu wulkanu Kamerun na wybrzeżu (najwyższy punkt kraju – 4095 m n.p.m.[14]) prawie po Jezioro Czad na północnym krańcu kraju. Region ten ma klimat umiarkowany, szczególnie na Zachodnim Płaskowyżu, aczkolwiek opady są tu też wysokie. Ziemia należy do najżyźniejszych w Kamerunie, głównie wokół stożków wulkanicznych[14]. Na skutek działalności wulkanicznej w tym regionie powstały jeziora kraterowe. 21 sierpnia 1986 z jednego z nich (Jezioro Nyos) zaczął wydobywać się dwutlenek węgla powodując śmierć 1700-2000 ludzi[15].
Płaskowyż południowy przekształca się na północy w trawiastą, mocno sfałdowaną Wyżynę Adamawa, stanowiącą barierę oddzielającą południową część kraju od północnej. Wyżyna wznosi się przeciętnie na 1100 m n.p.m.[13], z temperaturami od 22 do 25 °C i znacznymi opadami[16]. Doliny regionu północnego rozciągają się od stoków wyżyny po Jezioro Czad, wznosząc się przeciętnie na 300–350 m n.p.m.[14] Charakterystyczną roślinnością są sawannowe krzewy i trawy. Jest to obszar jałowy, z niewielkimi opadami i wysoką temperaturą.
Kamerun posiada cztery odrębne zlewiska. Głównymi rzekami na południu są Ntem, Nyong, Sanaga i Wouri. Wszystkie płyną w kierunku południowym i uchodzą do Zatoki Gwinejskiej. Dja i Kadéï płyną w kierunku południowo-zachodnim i są dopływami Konga. Na północy kraju rzeka Bénoué płynie na północ i zachód uchodząc do Nigru, zaś Logone uchodzi do Jeziora Czad, u brzegów którego Kamerun styka się z trzema innymi krajami.
Gospodarka
Wartość Produktu Krajowego Brutto na głowę mieszkańca (PKB per capita) w roku 2009 był obliczany na 2253 USD[17], jeden z najwyższych w Afryce subsaharyjskiej[18]. Eksploatowane są złoża ropy naftowej, boksytów, rudy żelaza oraz drewno[19]. Kamerun eksportuje m.in. kawę, drewno, kakao, banany, aluminium, bawełnę, gumę i bydło[19]. Głównymi rynkami zbytu są Francja, Włochy, Korea Południowa, Hiszpania i Wielka Brytania. Kamerun znajduje się w strefie działania Organizacji dla Harmonizacji Prawa Afrykańskiego (OHADA)[20]. Walutą obiegową jest frank CFA. Bezrobocie w roku 2001 sięgało 30% populacji, a trzecia część społeczeństwa żyła poniżej progu ubóstwa obliczanego na 1,25 USD dziennie w roku 2009[21]. Od końca lat osiemdziesiątych XX wieku Kamerun jest objęty programami pomocowymi Banku Światowego i IMF w celu zmniejszenia bezrobocia, prywatyzacji przemysłu i wzrostu gospodarczego. Turystyka, zwłaszcza na wybrzeżu i w okolicach Góry Kamerun zapowiada znaczny wzrost gospodarczy[22].
Transport
Transport w Kamerunie przysparza wiele trudności. Drogi są w złym stanie[23] i uzależnione od zmiennej pogody, jako że tylko 10% posiada utwardzone nawierzchnie. Kontrole drogowe służą policji i żandarmerii głównie do wyłudzania łapówek[24]. Linia kolejowa łączy miejscowości Kumba na zachodzie i Bélabo na wschodzie oraz Ngaoundéré na północy. Lotniska międzynarodowe znajdują się w Duali i Jaunde[19] oraz w Garoua. W ujściu rzeki Wouri znajduje się Duala, główny port morski kraju. Duże znaczenie ma też port w Kribi[19].
Rynek mleka
Mimo wysokiej liczby bydła w Kamerunie, produkcja mleka w Kamerunie jest niezwykle niska (7,5 litra rocznie na mieszkańca, wobec średniej na świecie 45 litrów na mieszkańca) – w 2014 r. na import mleka do kraju wydano prawie 80 mln dolarów[25].
Siły zbrojne
Stosunki z sąsiednimi krajami układają się generalnie pomyślnie. Wyjątkami jest nierozwiązany konflikt graniczny z Gwineą Równikową. Napływ Kameruńczyków do Gwinei Równikowej, co wiąże się z nadzieją na zatrudnienie przy eksploatacji nowo odkrytych złóż ropy, przyczynił się do wzrostu napięcia. W roku 1999 rządy Kamerunu, Gwinei Równikowej, Nigerii, Wysp św. Tomasza i Książęcej, Gabonu, Konga, Demokratycznej Republiki Konga i Angoli powołały Gulf of Guinea Commission mającą pomagać w rozwiązywaniu problemów, przede wszystkim granicznych, w regionie.
Kamerun dysponuje trzema rodzajami sił zbrojnych: wojskami lądowymi, marynarką wojenną oraz siłami powietrznymi[26]. Uzbrojenie sił lądowych składało się w 2014 roku m.in. z 100 opancerzonych pojazdów bojowych, a marynarka wojenna dysponowała 57 okrętami obrony przybrzeża[26]. Siły powietrzne z kolei posiadały w 2014 roku uzbrojenie w postaci m.in. 15 samolotów transportowych, 11 samolotów szkolno-bojowych oraz 9 śmigłowców[26].
Wojska kameruńskie w 2014 roku liczyły 14 tys. żołnierzy zawodowych oraz 10 tys. rezerwistów. Według rankingu Global Firepower (2014) kameruńskie siły zbrojne stanowią 97. siłę militarną na świecie, z rocznym budżetem na cele obronne w wysokości 370 mln dolarów (USD)[26].
Przypisy
- ↑ a b c d e f World Economic Outlook, April 2018, imf.org [dostęp 2018-04-18] (ang.).
- ↑ Cameroon, Central Intelligence Agency, 19 października 2022 [dostęp 2022-10-24] (ang.).
- ↑ National Profiles, www.thearda.com [dostęp 2022-10-24] .
- ↑ Population of Cities in Cameroon. World Population Review. [dostęp 2018-07-18]. (ang.).
- ↑ Country: Cameroon – People Groups. Joshua Project, 2018. [dostęp 2018-07-17]. (ang.).
- ↑ Demographic Yearbook 1.
- ↑ „Rank Order – Area”.
- ↑ DeLancey and DeLancey 16.
- ↑ Fomesky et al 6.
- ↑ Neba 14.
- ↑ Neba 28.
- ↑ „Highest Average Annual Precipitation Extremes”.
- ↑ a b Neba 16.
- ↑ a b c Neba 17.
- ↑ DeLancey and DeLancey 161 podaje liczbę 1700; Hudgens and Trillo 1054 mówi o „co najmniej 2000”; West 10 twierdzi, że „ponad 2000”.
- ↑ Gwanfogbe et al 20; Neba 29.
- ↑ Międzynarodowy Fundusz Walutowy 2009.
- ↑ Musa Biya: Plan to keep power in Cameroon clears hurdle.
- ↑ a b c d Hans-Dietrich Haasis , Victor Tsapi , Anna Förster , Logistics innovation and knowledge transfer in Cameroon, „Internationales Verkehrswesen”, 73, Baiersbronn-Buhlbach: Trialog Publishers, wrzesień 2021, s. 53-55, ISSN 0020-9511 (ang.).
- ↑ Portal biznesowy Afryki.
- ↑ Human Development Indices.
- ↑ Neba, s. 173–176.
- ↑ Neba, s. 199.
- ↑ Neba, s. 111.
- ↑ Analiza atrakcyjności eksportu mleka do Kamerunu w 2015 roku. goafrica.gov.pl. [dostęp 2015-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-24)].
- ↑ a b c d Cameroon. Global Firepower. [dostęp 2014-09-08]. (ang.).
Bibliografia
- John Mukum Mbaku: Culture and Customs of Cameroon (Culture and Customs of Africa), Greenwood Press, ISBN 1-03-133323-1.
- Aaron Neba: Modern Geography of the Republic of Cameroon, Bamenda, Neba Publishers 1999
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Autor: Martin23230, Licencja: CC BY-SA 3.0
Orthographic map of Africa
Map of World Trade Organization members and observers.
Autor: Amcaja, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Rhumsiki Peak in Cameroon's Extreme North Province. Taken by uploader with Kodak CX6200 digital camera.
Кафедральный собор г. Мбальмайо, Камерун.
Autor: Rüdiger Nassauer, Licencja: CC0
Staatsgrenze, Brücke Pont de N'Guéli (s. Notiz der Diskussionsseite) über den Logone-Fluss zwischen Kousséri im nördlichen Kamerun und der Hauptstadt Ndjamena des Tschads, die sich bis 1973 Fort Lamy nannte, nach dem französischen Kolonialist und Offizier François Joseph Amédée Lamy (1858-1900), gefallen in der Schlacht bei Kousséri
(c) Kayhan ERTUGRUL, CC BY-SA 3.0
AVENUE DES COCOTIERS .DOUALA
Map of Cameroon
(c) J.Nicolas KONDA YANS…, CC BY 3.0
Quartier Marouaré, Garoua, Cameroon
Instrumental recording of the "Chant de Ralliement" (English: "Rallying Song"), the national anthem of Cameroon
Current (1986) version of the coat of arms of Cameroon, a modified version of the original design adopted 1960...