Kamieńczyk (gmina)
gmina wiejska | |||
1870–1915 i 1919–1954[1] | |||
(c) geo573, CC BY 3.0 Ośrodek zdrowia w Kamieńczyku | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Województwo | 1870–1889: gubernia siedlecka | ||
Powiat | 1870–1889: węgrowski | ||
Siedziba | |||
Populacja (1921) • liczba ludności |
| ||
Szczegółowy podział administracyjny (1952) | |||
| |||
Portal Polska |
Kamieńczyk (do 1870 i 1915–1919 miasto Kamieńczyk) – gmina wiejska istniejąca w latach 1870–1915 i 1919–1954 w Siedleckiem i Warszawskiem. Siedzibą władz gminy był Kamieńczyk[2].
Gmina Kamieńczyk powstała za Królestwa Polskiego – 1 stycznia?/ 13 stycznia 1870 w powiecie węgrowskim[3] w guberni siedleckiej w związku z utratą praw miejskich przez miasto Kamieńczyk i przekształceniu jego w wiejską gminę Kamieńczyk w granicach dotychczasowego miasta; do gminy dołączono równocześnie kilka wsi z gminy Łojki[4]. W 1889 roku gmina została przyłączona do powiatu radzymińskiego w guberni warszawskiej[5].
W 1915 roku niemieckie władze okupacyjne wprowadziły administrację cywilną i przekształciły gminę Kamieńczyk w miasto, liczące w 1916 roku zaledwie 1500 mieszkańców, które w związku ze zniesieniem powiatu radzymińskiego w 1916 roku znalazło się w powiecie (nowo)mińskim[6]. Władze polskie nie uznały jednak Kamieńczyka za miasto w 1919 roku[7], przez co gmina stała się ponownie jednostką formalnie wiejską.
W okresie międzywojennym gmina należała do powiatu radzymińskiego w woj warszawskim[2]. W 1921 roku gmina liczyła zaledwie 1205 mieszkańców i składała się z dwóch wsi – Kamieńczyka (1185 mieszk.) i Szumina Poduchownego (20 mieszk.)[8].
1 lipca 1925 gminę Kamieńczyk powiększono o[9][10]:
- wsie Fidest Nowy, Fidest Stary, Kółko,
Ostrówek, Latoszek, Puste Łąki, Skuszew, Świniotop i Selerynówka, folwarki Fidest Zamoyskiego, Ossowszczyzna, Rozalin, Świniotop i Zenówka, kolonie Halin,[11], Suwiec i Selerynówka, osadę leśną Kokoszczyzna i osadę Kruszyna z gminy Zabrodzie w tymże powiecie; - wieś Łazy, kolonie Łazy Średnickiego, Łazy Kręciszewskiego, Łazy Traumena, Łazy Buczyńskiego, Łazy-Kolonia oraz osadę Łazy z gminy Jadów w tymże powiecie.
1 kwietnia 1939 gminę Kamieńczyk powiększono o gromadę Strachów oraz część gromady Kukawki (Strachów-Kukawki) z gminy Zabrodzie w powiecie radzymińskim[12].
Po wojnie gmina zachowała przynależność administracyjną.
1 lipca 1952 gminę Kamieńczyk zmniejszono o:
- gromadę Łazy, włączając ją do gminy Łochów w powiecie węgrowskim[13];
- gromadę Skuszew, włączając ją do miasta Wyszkowa w powiecie pułtuskim.
Tego samego dnia zmieniono też nazwę powiatu radzymińskiego na wołomiński[14].
Tak więc 1 lipca 1952 roku gmina składała się z 8 gromad: Adampol, Fidest, Iły, Kaliska, Kamieńczyk, Pogorzelec, Strachów i Świniotop[15].
Jednostkę zniesiono 29 września 1954 roku wraz z reformą wprowadzającą gromady w miejsce gmin[16].
Jednostki nie przywrócono 1 stycznia 1973 roku po reaktywowaniu gmin[17], a jej dawny obszar wszedł w skład gminy Wyszków.
Przypisy
- ↑ Od 1919 jednostka administracyjna nowo utworzonego polskiego woj. warszawskiego; w czasie II wojny światowej poza administracją polską.
- ↑ a b Główny Urząd Statystyczny w Warszawie: Województwa centralne i wschodnie Rzeczypospolitej Polskiej – podział na gminy według stanu z dnia 1.IV 1933 roku, Książnica-Atlas, Lwów 1933.
- ↑ powiat węgrowski, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 259 .
- ↑ Postanowienie z 12 (24) grudnia 1869, ogłoszone 1 (13 stycznia) 1870 (Dziennik Praw, rok 1869, tom 69, nr 239, s. 461).
- ↑ Maria Nietyksza: Rozwój miast i aglomeracji miejsko-przemysłowych w Królestwie Polskim, 1865-1914. Warszawa: PWN, 1986, s. 358-359.
- ↑ Stan szkolnictwa powszechnego w grudniu 1917 r. na terytorjum obu byłych jeneralnych gubernatorstw: Warszawskiego i Lubelskiego
- ↑ Dz.U. z 1919 r. nr 13, poz. 140
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej – Tom I – Województwo Warszawskie, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1925.
- ↑ Dz.U. z 1925 r. nr 18, poz. 134
- ↑ Dz.U. z 1925 r. nr 86, poz. 605
- ↑ Przylęgórek
- ↑ Dz.U. z 1939 r. nr 24, poz. 163
- ↑ Dz.U. z 1952 r. nr 26, poz. 177
- ↑ Dz.U. z 1952 r. nr 27, poz. 185.
- ↑ Wykaz Gromad Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej według stanu z dnia 1.VII 1952 r., PRL, GUS, Warszawa.
- ↑ Dz.U. z 1954 r. nr 43, poz. 191.
- ↑ Dz.U. z 1972 r. nr 49, poz. 312.
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
(c) geo573, CC BY 3.0
Rynek w Kamieńczyku nad Bugiem - do niedawna w tym budynku funkcjonował ośrodek zdrowia, nieopodal Muzeum Etnograficznego