Kamienica Gizińska w Warszawie (Rynek Starego Miasta 29)

Kamienica Gizińska

Państwo	Polska
Miejscowość	Warszawa
Adres	Rynek Starego Miasta 29
Położenie na mapie Warszawy (c) Mfloryan at pl.wikipedia, CC BY 2.5 Kamienica Gizińska
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kamienica Gizińska
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Kamienica Gizińska
52°14′58,898″N 21°00′41,000″E/52,249694 21,011389

Kamienica Gizińska^[1], także Sakresowska^[1] – kamienica zlokalizowana przy Rynku Starego Miasta 29 w Warszawie.

Opis

Wybudowana przed 1442, jako własność Andrzeja Grabskiego. Następnie została sprzedana Maciejowi Haftarzowi. Kolejnymi jej właścicielami byli m.in.:

• od 1444 – Andrzej Kazub;
• od końca XVI wieku do 1671 – rodzina Gizów, która przebudowała ją na przełomie XVI i XVII wieku;
• po 1671 – rodzina Skrzeczkowiczów;
• 1743–1754 – Barbara z Sakresów, wdowa po malarzu Johannie Samuelu Mocku;
• 1754–1788 – Ignacy Ludwik Nowicki, metrykant koronny, który wynajmował lokale m.in. sekretarzowi królewskiemu S. Rembowskiemu;
• 1788–1846 – Józef i Anna Filipeccy i ich spadkobiercy;
• ok. 1849 – Edward i Maria Boehle (połączona na II piętrze z kamienicą nr 27, co miało na celu powiększenie winiarni K. Fukiera);
• 1908–1913 – Zofia Bogusławska;
• ok. 1920 – Józef i Helena Chmielińscy (częściowo wyremontowana);
• ok. 1929 – Teresa Gruszczyńska.

Najpierw była ona trzykondygnacyjna w stylu gotyckim. Jej częściowa przebudowa miała miejsce w drugiej połowie XVI wieku. W XVII wieku dobudowano murowana oficynę, której krata pochodzi z 1746 (od ul. Piwnej). W pierwszej połowie XVIII wieku dobudowano trzecie piętro i latarnię.

W 1793 w kamienicy znajdowała się siedziba „Gazety Warszawskiej”. W 1928 przeprowadzono remont kamienicy i ozdobiono ją polichromią Zofii Stryjeńskiej.

Zburzona podczas powstania warszawskiego (przetrwały fragmenty murów przyziemia z portalem i piwnice). W latach 1951–1953 odbudowana według projektu Wacława Podlewskiego. W 1953 fasada budynku została ozdobiona polichromiami Romana i Zofii Artymowskich (martwe natury i amorki). Budynek został też połączony z kamienicą nr 31 i ulokowano w nim siedzibę Instytutu Historii PAN^[2]. Zachowane zostały ocalałe fragmenty, odtworzono bryły i fasady sprzed 1944, na nowo zaprojektowano elewację tylną i wnętrza. Kamienica posiada cztery kondygnacje, jest trzytraktowa, a na dachu znajduje się trzyokienna latarnia^[3].

Przypisy