Kamienica Lubomelskich w Lublinie

Kamienica Lubomelskich w Lublinie
nr rej. A/267 z 10.03.1967[1]
(c) kuba13 / fotopolska.eu, CC BY-SA 3.0
Państwo	Polska
Województwo	lubelskie
Miejscowość	Lublin
Adres	Rynek 8
Typ budynku	kamienica miejska
Styl architektoniczny	renesans
Ukończenie budowy	1540
Ważniejsze przebudowy	1580, 1782
Położenie na mapie Lublina Kamienica Lubomelskich w Lublinie
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kamienica Lubomelskich w Lublinie
Położenie na mapie województwa lubelskiego Kamienica Lubomelskich w Lublinie
51°14′53,01″N 22°34′06,46″E/51,248058 22,568461

Kamienica Lubomelskich – kamienica w Lublinie z zachowanym renesansowym portalem i cennymi polichromiami o tematyce świeckiej. Jej fasada ma bardzo charakterystyczny czerwony kolor. U szczytu budowli znajduje się wmurowana w fasadę attyka renesansowa.

Historia

Kamienica Lubomelskich z numerem 8 należała do tej rodziny prawie od początku XVI wieku. Jan Lubomelski przebudował i zmodernizował ten budynek. Na portalu zachował się znak – gmerk Zadora z datą 1540 i napisem „Jan Lubom”. Kamienicę dziedziczyły dzieci, w końcu w 1573 roku Erazm Lubomelski stał się właścicielem kamienicy frontowej. Podczas pożaru Lublina w 1575 roku spłonęły także budynki Lubomelskich. Wówczas (tj. około 1580 roku) kamienica Lubomelskich została odbudowana i wspaniale ozdobiona malowidłami w pierwszej kondygnacji piwnic przeznaczonych na winiarnię. Są to kompozycje figuralne przeplatane roślinnymi dekoracjami. Jest to rzadki przykład polichromii renesansowej o tematyce świeckiej. W 1661 roku Lubomelscy sprzedali kamienicę Michałowi Szererowi. W 1711 roku nabyli ją Antoni i Elżbieta Szuartowie^[2], a później jako zabezpieczenie posagu córki Anny otrzymał ją zięć Szuartów, Jan Makarowicz. Kamienica zaniedbana w XVIII wieku. Po śmierci Jana w 1775 kamienicę przejął jego syn Franciszek Ksawery Makarowicz, który w 1782 roku przebudował ją. W roku 1815 Franciszek Ksawery, wtedy ławnik Starej Warszawy przekazał kamienicę jako posag wnuczki Eleonory mężowi Gabrielowi Janowi Chruścielewskiemu^[3]. Od tej pory kamienica była w rękach rodziny Chruścielewskich, a w roku 1904 przeszła w posiadanie gminy żydowskiej. Wygląd kamienicy nie zmienił się znacznie od przebudowy w 1782.

Przypisy

Bibliografia

• Dzienniki Ignacego Baranowskiego pisane w Lublinie przez rok 1815 i 1816. - Wydawn. Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 1995