Kamil Bogumił Czarnecki

Kamil Bogumił Czarnecki

pułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia	5 sierpnia 1912 Biskupicze
Data i miejsce śmierci	2 czerwca 2001 Londyn
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Wojsko Polskie we Francji Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	1 Pułk Ułanów Krechowieckich 1 Dywizja Pancerna
Stanowiska	oficer operacyjny dywizji
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa (front zachodni)
Odznaczenia

Kamil Bogumił Czarnecki (ur. 5 sierpnia 1912 w Biskupiczach, zm. 2 czerwca 2001 w Londynie) – oficer kawalerii Wojska Polskiego, pułkownik dyplomowany inżynier Polskich Sił Zbrojnych, działacz kombatancki.

Życiorys

Urodził się 5 sierpnia 1912 w Biskupiczach. Był synem Janusza Czarneckiego (porucznik kawalerii Wojska Polskiego, dowódca 4 szwadronu 15 pułku ułanów, odznaczony Orderem Virtuti Militari za wojnę z bolszewikami) i Marii z domu Deak. Miał dwóch braci, z których jeden (Michał) zmarł w młodości, a drugim był Marian Norbert Czarnecki (1911–1981, także oficer Wojska Polskiego). Po przedwczesnej śmierci rodziców edukację w Wojsku Polskim braci Czarneckich wspierał płk Władysław Anders, przyjaciel ich ojca.

W latach 1931–1933 był podchorążym Szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. 5 sierpnia 1933 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1933 roku i 64. lokatą w korpusie oficerów kawalerii, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 1 pułku ułanów w Augustowie^[1]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 20. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[2]. W marcu 1939, jako student Politechniki Warszawskiej był przydzielony do Komendy Miasta Warszawa^[3]. Po ukończeniu studiów uzyskał tytuł inżyniera.

Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej, a po przedostaniu się do Francji został oficerem Wojska Polskiego we Francji w szeregach 10 Brygady Kawalerii Pancernej, dowodzonej przez Stanisława Maczka. Po przedostaniu się do Wielkiej Brytanii służył w Sztabie Naczelnego Wodza. Później ukończył Wyższą Szkole Dowodzenia w USA. Wraz z bratem Marianem był żołnierzem 1 Dywizji Pancernej dowodzonej przez gen. Stanisława Maczka, pełnił funkcję oficera operacyjnego jednostki, obaj bracia pod koniec lipca 1944 byli desantowani w Arromanches (Kamil był wówczas w stopniu rotmistrza)^[4][5].

Po wojnie uchwałą z 26 września 1946 Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej Edwarda Osóbki-Morawskiego, wraz z 75 innymi oficerami Wojska Polskiego, został pozbawiony obywatelstwa polskiego, które przywrócono mu w 1971. Wówczas, podobnie jak inni ukarani oficerowie, otrzymał powiadomienie o przywróceniu obywatelstwa, w formie otrzymanej w styczniu 1972 od konsula generalnego RP w Londynie korespondencji następującej treści:

Przyjął obywatelstwo brytyjskie. Został absolwentem Columbus Ohio State University. Uzyskał wykształcenie w zakresu technologii materiałów. Założył i kierował Kołem Polskich Oficerów Dyplomowanych w Wielkiej Brytanii. Był dwukrotnie prezesem Ogniska Polskiego w Londynie w latach 1974–1976 oraz 1978–1988^[6].

Nagrobek Kamila B. Czarneckiego na cmentarzu Gunnersbury w Londynie (2009)

Zmarł 2 czerwca 2001 w Londynie. Pierwotnie był pochowany na cmentarzu Gunnersbury w Londynie. 24 czerwca 2011 prochy Kamila i Mariana Czarneckch zostały pochowane obok siebie w Kwaterze Żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 20D kol. I 3 10)^[7][8].

Jego żoną została Irena Delmar-Czarnecka, aktorka, śpiewaczka, prezes ZASP za Granicą^[9][10][11]. W Londynie Irena i Kamil Czarneccy przyjaźnili się z gen. Andersem i jego żoną Ireną (generał spędził u Czarneckich ostatni dzień życia)^[12].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[13]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (19 marca 1986, za wieloletnią owocną pracę niepodległościową i społeczną w Anglii)^[14]
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
• Medal Wojska^[15]
• Krzyż Wojenny (Francja)^[15]
• Medale bojowe polskie, francuskie, belgijskie i brytyjskie

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Krzysztof Stępkowski: Uroczystości pogrzebowe oficerów 1. Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka. ordynariat.wp.mil.pl, 2011-06-24. [dostęp 2017-06-22].
• Uroczystości ku czci Mariana i Kamila Czarneckich. wolnaeuropa.pl, 2011-06-24. [dostęp 2017-06-23].
• Wywiad z Ireną Delmar–Czarnecką. polacywewloszech.com, 2015-08-29. [dostęp 2017-06-22].
• Paszportowe sprawy. videofact.com. [dostęp 2017-06-23].