Kampania (wojsko)

Kampania – w wojskowości szereg kolejnych operacji zaplanowanych i ewentualnie modyfikowanych przez naczelne dowództwo i przez nie kierowanych, służących osiągnięciu określonych celów strategicznych, inaczej określanych pośrednimi celami wojny, w wyniku czego uzyskuje się określoną zmianę układu sił i sytuacji militarno-politycznej na zadanym kierunku strategicznym czy też określonym teatrze działań wojennych i na określonym etapie wojny.

Charakterystyka kampanii

Pojęcie kampanii pojawiło się u zarania sztuki wojennej. Na początku było interpretowane jako wyprawa wojenna, w której osiągane są cele konfliktu. W konfliktach globalnych kampania jest interpretowana jako zespół następujących po sobie operacji[1].

Kampania może składać się z jednej lub kilku operacji albo bitwy strategicznej oraz przedsięwzięć pogotowia operacyjnego i przegrupowań operacyjnych. Niekiedy słowo „kampania” zastępuje się określeniem operacja strategiczna[2][3].

Franciszek Skibiński proponuje następującą definicję kampanii: zmierzający do osiągnięcia określonego celu strategicznego cykl działań wojennych, przeprowadzanych bądź w ograniczonym okresie czasu, bądź na określonym, samodzielnym teatrze działań wojennych. W ujęciu historycznym kampania określała zazwyczaj pewną część czy też etap wojny o dającym się wyraźnie wyodrębnić celu strategicznym. Aleksander Swieczyn określał kampanię jako kilka operacji połączonych w czasie i przestrzeni. W okresie powojennym określano ją zazwyczaj jako całokształt operacji strategicznych. W doktrynie amerykańskiej kampania zaliczana jest do kategorii sztuki operacyjnej jako zespół bitew i walk połączonych wspólnym zamiarem dla osiągnięcia narodowego celu strategicznego na teatrze wojny. W tej konwencji wojna w Zatoce Perskiej była kampanią broni połączonych, prowadzoną przez jednego dowódcę operacyjnego na tamtejszym teatrze wojny[4].

Etapy kampanii

Kampania to forma polityczno-militarnego osiągania celu wojny lub konfliktu na teatrze działań, którego złożoność ze względów politycznych i militarnych wymaga organizowania wielu etapów jego osiągania.
Zasadnicze elementy kampanii[1]:

  • tworzenie koalicji
  • określenie celu i zakresu użycia sił
  • tworzenie zgrupowań zadaniowych
  • demonstrowanie siły (przeciwkoncentracja[a])
  • prowadzenie kilku operacji (wojennej, reagowania kryzysowego lub pokojowej)
  • wyprowadzenie sił z rejonu konfliktu po osiągnięciu celu militarnego
  • przystąpienie przez organ polityczny do pokojowego unormowania sytuacji.

Przykłady kampanii

W czasie II wojny światowej kampanie były prowadzone w okresie od miesiąca do kilku miesięcy siłami frontu bądź – częściej – kilku frontów na przestrzeni setek kilometrów. Przykłady kampanii:

Uwagi

  1. ↑ Przeciwkoncentracja to zgrupowanie w newralgicznym obszarze takiej ilości sił i środków własnych, które przeciwstawią się skoncentrowanym siłom potencjalnego agresora lub spowodują, że przeciwnik zaniecha dalszych działań. To specyficzny rodzaj działań prewencyjno – stabilizacyjnych, realizowany w sytuacji kryzysu w przewidywaniu konfliktu zbrojnego[5].

Przypisy

  1. ↑ a b Posobiec (red.) 2007 ↓, s. 34.
  2. ↑ Koziej 2011 ↓, s. 24.
  3. ↑ Laprus (red.) 1978 ↓, s. 157.
  4. ↑ Koziej 2011 ↓, s. 23.
  5. ↑ Zdrodowski (red.) 2008 ↓, s. 109.

Bibliografia

  • Stanisław Koziej: Teoria sztuki wojennej. Warszawa: „Bellona”, 2011. ISBN 978-83-11-12122-5.
  • Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
  • Jan Posobiec (red.): System pojęć sztuki operacyjnej i taktyki wojsk lądowych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2007. ISBN 978-83-89423-94-8.
  • Bogdan Zdrodowski (red.): Słownik terminów z zakresu bezpieczeństwa narodowego. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2008.
  • PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13506-9