Kampania sześciodniowa

Kampania sześciodniowa

VI koalicja antyfrancuska
Jedna z bitew kampanii sześciodniowej
Czas	10–14 lutego 1814
Miejsce	północno-wschodnia Francja
Terytorium	Francja
Wynik	zwycięstwo Francuzów
Strony konfliktu
Francja Prusy Austria Rosja
Dowódcy
Napoleon I Gebhard Leberecht von Blücher Karl Philipp Schwarzenberg
Siły
30 000 120 000
Straty
3400 zabitych i rannych 17 750 zabitych i rannych
brak współrzędnych

Kampania sześciodniowa (fr. Campagne des Six-Jours) pomiędzy 10 a 14 lutego 1814, to seria ostatnich zwycięstw cesarza Napoleona I w wojnie z wojskami VI koalicji antyfrancuskiej w obronie Franche-Comté i Paryża.

Z armią liczącą jedynie 30 tysięcy ludzi, cesarz stawił czoła ponad półmilionowym siłom, podzielonym na kilka armii dowodzonym przez feldmarszałków Blüchera i Schwarzenberga nie licząc innych.

W czasie tej krótkiej kampanii Napoleon I pokonał Blüchera czterokrotnie. W bitwach pod Champaubert, Montmirail, Château-Thierry i Vauchamps Napoleon I zdołał zadać straty w wysokości 17 750 zabitych i rannych 120-tysięcznej armii Blüchera z wojskiem, którego liczebność nie przekraczała 30 tysięcy. Młode wojsko cesarza zdało egzamin. Od czasu kampanii włoskiej nigdy nie wymagał tak wiele od żołnierzy, co zimą 1814. Potwierdziła się jedna z jego maksym, że wojny wygrywa mądry wódz nogami swych żołnierzy. Kampania sześciodniowa, mimo błędów marszałków i generałów, okazała się zwycięską, co doprowadziło do uznania jej przez historyków za najznakomitszą kampanię cesarza^[1].

W rzeczywistości zwycięstwa Napoleona I, choć błyskotliwe, nie były na tyle znaczącymi, by zmienić w sposób decydujący strategicznego obrazu wojny, a armia Blüchera, choć pobita, wciąż zagrażała stolicy Francji, która wpadła w ręce koalicjantów 31 marca (obrona Paryża).

Bitwy kampanii sześciodniowej

• Champaubert (10 lutego) – Rosjanie stracili 4000 ludzi, rosyjski generał Ołsufiew dostał się do niewoli, przy obliczanych na około 200 ludzi stratach francuskich^[2].
• Montmirail (11 lutego) – 4000 strat sprzymierzonych wobec 2000 francuskich^[3].
• Château-Thierry (12 lutego) – Prusacy stracili 1250 ludzi, Rosjanie 1500 (ponadto 9 dział), a Francuzi około 600 ludzi^[4].
• Vauchamps (14 lutego) – 7000 Prusaków i 16 dział wobec straty około 600 Francuzów^[5].

Przypisy

Bibliografia

• David Chandler: Dictionary of the Napoleonic Wars. Wordsworth Editions, 1999. ISBN 978-1-8536-7150-0.
• Marian Kukiel: Dzieje oręża polskiego w epoce napoleońskiej 1795-1815. Poznań: 1912/repr. 1996. ISBN 83-86600-51-9.
• Emil Marco de Saint-Hilaire: Historia Napoleona. Leon Rogalski (przekład). Gdańsk: Oficyna Wydawnicza FINNA, 2013. ISBN 978-83-280-0826-7.