Kanguroszczur reliktowy

Kanguroszczur reliktowy

Potorous gilbertii[1]
(Gould, 1841)
(c) Mick wackers z angielskiej Wikipedii, CC BY 3.0
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	ssaki niższe
Nadrząd	torbacze
Rząd	dwuprzodozębowce
Rodzina	kanguroszczurowate
Plemię	Potoroini
Rodzaj	kanguroszczur
Gatunek	kanguroszczur reliktowy
Synonimy
Hypsiprymnus gilbertii Gould, 1841
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
krytycznie zagrożony
Zasięg występowania
(c) IUCN Red List of Threatened Species, species assessors and the authors of the spatial data., CC BY-SA 3.0

Kanguroszczur reliktowy (Potorous gilbertii) – gatunek ssaka z rodziny kanguroszczurowatych (Potoroidae). Endemit południowo-zachodniej Australii, krytycznie zagrożony wyginięciem^[2].

Po raz pierwszy gatunek ten opisany został przez Johna Gilberta w 1838 r.^[3], ale pierwszy opis zgodny z zasadami nazewnictwa binominalnego sporządził w 1841 r. John Gould, który na cześć Gilberta nazwał tego torbacza Hypsiprymnus gilbertii^[4]. Jako miejsce typowe Gould wskazał tereny nad Zatoką Króla Jerzego. Już w latach 1870. uważano gatunek za wymarły, do czego przyczynić się miały inwazyjne gatunki drapieżników i polowania rdzennych Australijczyków. W 1994 r. odkryto niewielką populację w rezerwacie przyrody Two Peoples Bay w Australii Zachodniej, który utworzono w 1967 r. po interwencji księcia Filipa w związku z zagrożeniem wymarciem gąszczaka krzykliwego^[3].

Gatunek roślinożerny, naziemny, zamieszkuje zarośla, których używa do ukrywania się przed drapieżnikami. Długość ok. 56 cm (w tym ogon 18 cm), z krótkim szarawobrązowym umaszczeniem. Osiąga do 7 lat na wolności i 12 lat w niewoli^[5].

Przypisy