Kaniów II (pociąg pancerny)
| Historia | |
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
|---|---|
| Sformowanie | 1919 |
| Rozformowanie | 1921 |
| Nazwa wyróżniająca | „Kaniów” |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | Wojska lądowe |
| Rodzaj wojsk | Wojska kolejowe |
Pociąg Pancerny „Kaniów I” i „Kaniów II” (Nr 12) – pociąg pancerny Wojska Polskiego II RP.
Szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, generał Stanisław Szeptycki swoim rozkazem nr 80 z 27 grudnia 1918 nakazał sformować w Warszawie pociągi pancerne od Nr 11 do Nr 15 włącznie, w następującym składzie: jednej lory, trzech wozów armowanych, dwóch wozów dystansowych oraz dwóch osobowych. Blachą pancerzono jedynie stanowiska maszynisty na lokomotywach, wozy bojowe zrobione ze zwykłych otwartych platform, których boczne ściany obłożone były workami z piaskiem. Wśród nich był też, powstały na bazie przejętego niemieckiego taboru kolejowego, P.P. 12 „Kaniów"[1]. 20 sierpnia 1920 roku został rozwiązany przez 3 Pułk Wojsk Kolejowych.
Pociąg pancerny „Kaniów II” został zdobyty w marcu 1919 roku. Pełnił służbę na linii kolejowej Lwów-Sambor-Sianki. Miał dwa wagony pancerne i działko na pomoście. Załoga nosiła błękitne mundury Armii generała Hallera. Pociąg został zlikwidowany 20 sierpnia 1921 roku, a załoga przeszła do pociągów pancernych „Ludyga” i „Lubieniec”[2].
Odznaka pamiątkowa
Na tarczy heraldycznej, okutej po bokach i u dołu 9 gwoździami napis: „Kaniów”. Ponad nim znak pociągów pancernych – hełm z troistym pióropuszem. Tarcza nałożona na krzyż o pionowym ramieniu dłuższym, z ramionami lekko rozszerzającymi się ku końcom, otoczonymi gładką obwódką, środek ramion groszkowany. Na górnym ramieniu krzyża inicjały pociągu pancernego „P.P.”. Na dolnym ramieniu krzyża numer pociągu „12”. Na lewym ramieniu krzyża data „1919”, a na ramieniu prawym – data „1920”. Pomiędzy ramionami krzyża, pod nałożoną na krzyż tarczą, skrzyżowane dwa miecze skierowane rękojeściami ku dołowi. Krzyż wraz z mieczami, otoczony wieńcem z liści dębowych, ułożonych w owal pionowy i przewinięty wstęgą. Na wstędze nazwy miast: „Krystynopol”, „Borysów”, „Nasielsk”, „Włocławek”, „Machów”, „Pińsk”. U góry siedzący na wieńcu orzeł bez korony z głową zwróconą w prawo. Odznaka tłoczona, cyzelowana w blasze, srebrzona i oksydowana. Wymiary 36x52 mm, grubość 1 mm. Odznaka noszona na śrubie[3][4].
Przypisy
- ↑ Margasiński 2017 ↓, s. 17.
- ↑ Żebrowski 1971 ↓, s. 95.
- ↑ Żebrowski 1971 ↓, s. 108-109.
- ↑ Sawicki i Wielechowski 2007 ↓, s. 327.
Bibliografia
- Krzysztof Margasiński. Historia pociągu pancernego Nr 16 „Mściciel”. „Poligon”. 12 (1), s. 16-30, 2017. Warszawa: Magnum-X. ISSN 1895-3344.
- Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918–1945. Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918–1939: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-204-3299-2.
- Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918–1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałów Broni Pancernej, 1971.
- Spis byłych oddziałów Wojska Polskiego, Przegląd Historyczno-Wojskowy Nr 2 (183), Warszawa 2000.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).