Kanut VI

Kanut VI
król Danii
Okres	od 1182 do 1202
Koronacja	25 czerwca 1170 Ringsted
Dane biograficzne
Dynastia	Estrydsenidzi
Data urodzenia	1163
Data śmierci	1202
Ojciec	Waldemar I Wielki
Matka	Zofia Rurykowiczówna
Żona	Gertruda saska

Kanut VI (duń. Knud 6.) (ur. 1163, zm. 1202) – król Danii w latach 1182–1202^[1].

Życiorys

Kanut został koronowany w wielku lat siedmiu 25 czerwca 1170 w Ringsted, podczas uroczystości złożenia relikwii swojego dziadka św. Kanuta Lavarda. Na tron wstąpił dwanaście lat później, w momencie śmierci swego ojca Waldemara Wielkiego. W rzeczywistości jednak w jego imieniu sprawował władzę biskup Absalon.

Panowanie Kanuta rozpoczęło się od konfliktu z cesarzem rzymskim Fryderykiem Barbarossą, który zażądał od Kanuta hołdu. Absalon odmówił. Doprowadziło to do wojny, która okazała się zwycięska dla strony duńskiej (głównie dzięki przewadze na morzu – Waldemar Wielki mocno rozbudował flotę duńską). W rezultacie Kanut ogłosił się królem Duńczyków i – po pokonaniu w 1184/85 pomorskiego księcia Bogusława I – słowiańskich Wendów.

Oprócz (związanych z tytułem króla Wendów) interwencji w konfliktach książąt słowiańskich, Kanut ruszył też z krucjatą do Finlandii (1191) i Estonii (1197).

Kanut VI i Absalon wzmocnili władzę królewską w Danii. Dzięki wprowadzeniu prawa Vederlov (potwierdzanego przysięgą obowiązku wierności i służby królowi) Kanut zgromadził wokół siebie powstającą klasę duńskich feudałów i osłabił potencjalną opozycję. Dzięku temu mógł ustanawiać własne prawo, które zastępowało prawo uchwalane powszechnie na wiecach (tingach).

Kanut VI zmarł bezdzietnie w roku 1202, rok po śmierci Absalona.

Przypisy

Władcy Danii Królestwo Danii Skjoldungowie Gorm Stary (?–958) Harald I Sinozęby (958–987) Swen I Widłobrody (987–1014) Harald II (1014–1018) Kanut II Wielki (1018–1035) Kanut III (Hardekanut) (1035–1042) Ynglingowie Magnus Dobry (1042–1047) Estrydsenidzi Swen II Estrydsen (1047–1076) Harald III Hein (1076–1080) Kanut IV Święty (1080–1086) Olaf I Głód (1086–1095) Eryk I Zawsze Dobry (1095–1103) Mikołaj Stary (1103–1134) Eryk II Pamiętny (1134–1137) Eryk III Jagnię (1137–1146) Swen III Grade (1146–1157) Kanut V (1146–1157) Waldemar I Wielki (1146–1182) Kanut VI (1182–1202) Waldemar II Zwycięski (1202–1241) Waldemar Młodszy (1215–1231) Eryk IV Denar od pługa (1241–1250) Abel (1250–1252) Krzysztof I (1252–1259) Eryk V Glipping (1259–1286) Eryk VI Menved (1286–1319) Krzysztof II (1319–1326) Eryk (1321–1332) Waldemar III (1326–1329) Krzysztof II (1329–1332) Eryk (1329–1332) bezkrólewie (1332–1340) Waldemar IV Atterdag (1340–1375) Folkungowie Olaf II (1375–1387) Estrydsenidzi Małgorzata I (1375–1387) Małgorzata I (1387–1412) Unia kalmarska Gryfici Eryk VII Pomorski (1396–1439) Wittelsbachowie Krzysztof III Bawarski (1440–1448) Oldenburgowie Chrystian I (1448–1481) Jan (1481–1513) Chrystian II (1513–1523) Fryderyk I (1523) Królestwo Danii i Norwegii Oldenburgowie Fryderyk I (1523–1533) bezkrólewie (1533–1534) Chrystian III (1534–1559) Fryderyk II (1559–1588) Chrystian IV (1588–1648) Fryderyk III (1648–1670) Chrystian V (1670–1699) Fryderyk IV (1699–1730) Chrystian VI (1730–1746) Fryderyk V (1746–1766) Chrystian VII (1766–1808) Fryderyk VI (1808–1814) Królestwo Danii Oldenburgowie Fryderyk VI (1814–1839) Chrystian VIII (1839–1848) Fryderyk VII (1848–1863) Glücksburgowie Chrystian IX (1863–1906) Fryderyk VIII (1906–1912) Chrystian X (1912–1947) Fryderyk IX (1947–1972) Małgorzata II (od 1972)