Kapibara

Kapibara
Hydrochoerus[1]
Brisson, 1762[2]
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – kapibara wielka (H. hydrochaeris)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

jeżozwierzowce

Infrarząd

jeżozwierzokształtne

Nadrodzina

Cavioidea

Rodzina

kawiowate

Podrodzina

kapibary

Rodzaj

kapibara

Typ nomenklatoryczny

Sus hydrochaeris Linnaeus, 1766

Synonimy
Gatunki

zobacz opis w tekście

Zasięg występowania
Mapa występowania

     Hydrochoerus isthmius

     Hydrochoerus hydrochaeris

Kapibara[10] (Hydrochoerus) – rodzaj ssaka z podrodziny kapibar (Hydrochoerinae) w rodzinie kawiowatych (Caviidae).

Zasięg występowania

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Ameryce Środkowej (Panama) i Południowej (Kolumbia, Wenezuela, Gujana, Brazylia, Ekwador, Peru, Boliwia, Paragwaj, Argentyna i Urugwaj)[11][12][13].

Morfologia

Długość ciała (bez ogona) 1025–1340 mm, długość ogona 10–20 mm, długość tylnej stopy 200–250 mm, długość ucha 60–70 mm; masa ciała 35–65 kg[12].

Systematyka

Etymologia

  • Hydrochoerus (Hydrochaeris, Hydrochaerus, Hydrocherus, Hydrocheirus): gr. ὑδρο- hudro- „wodny”, od ὑδωρ hudōr, ὑδατος hudatos „woda”; χοιρος khoiros „świnia”[14].
  • Capiguara: tupi cabi lub capim „ziele, zioło”; guara czasownik „u” oznacza tego, kto je[15]. Nowa nazwa dla Hydrochoerus Brisson, 1762.
  • Xenohydrochoerus: gr. ξενος xenos „dziwny”; rodzaj Hydrochoerus Brisson, 1762[16][8]. Gatunek typowy: †Xenohydrochoerus ballesterensis Rusconi, 1934.

Podział systematyczny

Do rodzaju należą dwa gatunki[11][10]:

Uwagi

  1. a b c d Niepoprawna późniejsza pisownia Hydrochoerus Brisson, 1762.

Przypisy

  1. Hydrochoerus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. M.J. Brisson: Regnum animale in classes IX. distributum, sive, Synopsis methodica: sistens generalem animalium distributionem in classes IX, & duarum primarum classium, quadrupedum scilicet & cetaceorum, particularem divisionem in ordines, sectiones, genera & species: cum brevi cujusque speciei descriptione, citationibus auctorum de iis tractantium, nominibus eis ab ipsis & nationibus impositis, nominibusque vulgaribus. Lugduni Batavorum: Theodorum Haak, 1762, s. 80. (łac.).
  3. M.T. Brünnich: Zoologiae fundamenta praelectionibus academicis accommodata. Grunde i dyrelaeren. Hafniae: Apud Frider. Christ. Pelt, 1772, s. 44. (łac.).
  4. J.Ch.P. Erxleben: Systema regni animalis per classes, ordines, genera, species, varietates: cvm synonymia et historia animalivm: Classis I. Mammalia. Lipsiae: Impensis Weygandianis, 1777, s. 191. (łac.).
  5. F. Cuvier: Dictionnaire des sciences naturelles, dans lequel on traite méthodiquement des différens êtres de la nature, considérés soit en eux-mêmes, d’après l’état actuel de nos connoissances, soit relativement à l’utilité qu’en peuvent retirer la médecine, l’agriculture, le commerce et les artes. Suivi d’une biographie des plus célèbres naturalistes. T. 59. Paris & Strasbourg: F. G. Levrault & Le Normant, 1829, s. 492. (fr.).
  6. J.G. Wagler: Natürliches System der Amphibien, mit vorangehender Classification der Säugethiere und Vögel. Ein Beitrag zur vergleichenden Zoologie. München, Stuttgart und Tübingen: In der J.G. Cotta’scchen Buchhandlung, 1830, s. 18. (niem.).
  7. E. Liais: Climats, géologie, faune et géographie botanique du Brésil. Paris: Garnier Frères, 1872, s. 545. (fr.).
  8. a b C. Rusconi. Tercera noticia sobre los vertebrados fósiles de las arenas puelchenses de Villa Ballester. „Anales de la Sociedad Científica Argentina”. 117, s. 21, 1934. (hiszp.). 
  9. A. Hollande & A. Batisse. Contribution à l’étude des infusories parasites du coecum de l’hydrocheire (Hydrocheirus capybara L.). I. La famille des Cyclo-posthiilidae. „Memórias do Instituto Oswaldo Cruz”. 57, s. 1, 1959. (fr.). 
  10. a b Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 289. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  11. a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 552. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  12. a b T. Lacher, Jr: Family Caviidae (Cavies, Capybaras and Maras). W: D.E. Wilson, T.E. Lacher, Jr & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 6: Lagomorphs and Rodents I. Barcelona: Lynx Edicions, 2016, s. 436–437. ISBN 978-84-941892-3-4. (ang.).
  13. D.E. Wilson & D.M. Reeder (red.): Hydrochoeris. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2019-10-29].
  14. Palmer 1904 ↓, s. 334.
  15. Palmer 1904 ↓, s. 158.
  16. E.C. Jaeger: Source-book of biological names and terms. Wyd. 1. Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 253. (ang.).

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Wikispecies-logo.svg
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
Capybara with its Cattle Tyrant, Esteros Del Ibera, Corrientes, Argentina, 2nd. Jan. 2011 - Flickr - PhillipC.jpg
Autor: Phillip Capper from Wellington, New Zealand, Licencja: CC BY 2.0
Capybara with its Cattle Tyrant, Esteros Del Ibera, Corrientes, Argentina, 2nd. Jan. 2011
Capybara-ranges.png
Autor: , Licencja: CC-BY-SA-3.0
Range of the capybara (Hydrochoerus hydrochaeris) is shown in green, and that of the lesser capybara or carpincho (Hydrochoerus isthmius) is shown in red (self made with Image:BlankMap-World.png).