Karabin Tabuk

Karabin Tabuk

Państwo	Irak
Rodzaj	karabin szturmowy
Historia
Produkcja	1978–2003
Dane techniczne
Kaliber	7,62 mm
Nabój	7,62 × 39 mm wz. 43
Wymiary
Długość	1110 mm
Długość lufy	600 mm
Masa
broni	4,5 kg

Tabuk (Tabouk) – produkowane w latach 1978–2003 irackie karabiny szturmowe kalibru 7,62 × 39 mm będące wersjami karabinu AKM.

Historia konstrukcji

Do połowy lat 70. XX wieku w Iraku nie produkowano broni strzeleckiej. Broń sprowadzano głównie z bloku wschodniego (pistolety TT, rumuńskie karabiny szturmowe AIM i AIMS). Zakupiono także duże liczby chińskich karabinów szturmowych Typ 56. Zarówno AIM, jak i Typ 56 są wersjami rosyjskiego karabinu szturmowego AK. W drugiej połowie lat 70. w rękach żołnierzy irackich znalazły się także karabiny AK produkowane w ZSRR i NRD (MPi-KM).

Jednocześnie z zakupami broni za granicą trwały prace nad rozpoczęciem produkcji broni w kraju. W 1978 roku rozpoczęto produkcję karabinów Tabuk. Była to wersja licencyjna jugosłowiańskiego karabinu Zastava M70B. Podobnie jak AIM i Typ 56, karabin M70B jest wersją AK. Od innych karabinów tej rodziny różni się dzięki zastosowaniu chwytu pistoletowego o bardziej ergonomicznym kształcie i dłuższej kolby zakończonej grubym gumowym trzewikiem. Odmienne jest także łoże posiadające trzy otwory wentylacyjne (w oryginalnym AK dwa). Na wierzchu rury gazowej znajduje się celownik wykorzystywany przy strzelaniu granatami nasadkowymi (przy strzelaniu granatami nasadkowymi karabin wyposaża się w specjalna nasadkę podobną do zastosowanej w kbk-g wz.1960).

W Iraku produkowana była zarówno wersja z kolbą stałą (M70B1), jak i z kolba składaną (M70AB2). W kilka lat później pojawiły się kolejne wersje Tabuka. Były to już wersje opracowane w Iraku.

Jako pierwsze pojawiły się w latach 80. XX wieku wersje eksportowe kalibru 5,56 × 45 mm. Jedyną różnicą pozwalającą na odróżnienie ich od wersji kalibru 7,62 mm jest magazynek o mniejszej krzywiźnie.

Następną wersją był Tabuk-karabinek. Przy niezmienionej długości rury gazowej zastosowano krótszą lufę kończącą się tuż za komorą gazową. Lufa zakończona jest szczelinowym tłumikiem płomieni. Według oficjalnych danych miał on także pełnić rolę nasadki do miotania granatów nasadkowych, ale jest to wątpliwe (ma zbyt małą długość). Muszkę umieszczoną w pierścieniowej osłonie przeniesiono na komorę gazową. Do karabinka można przyłączyć bagnet. Łoże jest odmienne niż w pozostałych Tabukach i przypomina oryginalne łoże AK (dwa otwory wentylacyjne i dolny występ). Wraz z karabinkiem opracowano krótsze magazynki dwudziestonabojowe. Skrócony Tabuk jest jedną z najrzadziej spotykanych odmian AK co może świadczyć że nie był wytwarzany w dużych liczbach (tylko seria prototypowa?).

Poza wersją skróconą opracowano także wersję wyborową. Posiadała ona dłuższą lufę zakończoną tłumikiem płomieni i kolbę z dużym wycięciem (z możliwością zamocowania baki). Na lewym boku komory zamkowej znajdował się typowy wspornik dla celownika optycznego (stosowano celownik zbliżony budową do PSO-1 stosowanego w karabinach SWD). Wersja snajperska nie posiadała regulatora gazowego. W odróżnieniu od innych wyborowych wersji AK (PSL, Zastava M76) nie zmieniono naboju i wersja wyborowa także strzelała nabojem pośrednim 7,62 × 39 mm. Podobnie jak karabinek także ta wersja była wytwarzana w małej liczbie.

Produkcję wszystkich wersji Tabuka zakończono po drugiej wojnie w Zatoce Perskiej (2003).

Opis konstrukcji

Działanie mechanizmów wewnętrznych jest analogiczne jak w karabinie AKM. Jedyną różnicą jest możliwość miotania granatów nasadkowych (zastosowano regulator gazowy i nasadkę nakręcaną na wylot lufy).

Bibliografia

• Ireneusz Chloupek. Iracki arsenał. „Komandos”. 2003. 4. ISSN 0867-86-69.