Karabin maszynowy DA

Diegtiariow Awiacjonnyj (DA)
Państwo	ZSRR
Rodzaj	lotniczy karabin maszynowy
Historia
Prototypy	1928
Produkcja	1928 – ??
Dane techniczne
Kaliber	7,62 mm
Nabój	7,62 x 54 mm R
Magazynek	63 naboje[1]
Wymiary
Długość	940 mm[1]
Masa
broni	7,1 kg[1]
Inne
Prędkość pocz. pocisku	840 m/s[1]
Szybkostrzelność teoretyczna	600 strz./min.[1]
Szybkostrzelność praktyczna	80 strz./min.[1]

Diegtiariow Awiacjonnyj (DA) – był specjalizowaną wersją lotniczą karabinu maszynowego DP. Został wprowadzony do uzbrojenia w roku 1928.

Przystosowując karabin do nowych celów, usunięto zbędną osłonę lufy, tłumik płomieni, celownik krzywkowy i kolbę. Przekonstruowano bezpiecznik.

W przedniej części komory zamkowej pojawił się pierścień mocujący karabin do podstawy lotniczej. Nowe przyrządy celownicze składały się z muszki-wiatrowskazu i celownika kołowego. W miejscu kolby pojawiły się dwie rękojeści: górna i dolna. Inną konstrukcję miał też magazynek. Był to nadal magazynek talerzowy, ale miał mniejszą średnicę. Ponieważ naboje są w nim ułożone w kilku warstwach, jest on wyższy (pojemność 63 naboje). Do gniazda wyrzutowego zamocowano zbieracz łusek.

Karabin ten miał także wersję zdwojoną, nazwaną DA-2, wprowadzoną w 1930 roku. W wersję DA-2 uzbrojone były samoloty bombowe: TB-1 i TB-3. Obie wersje zostały wycofane z uzbrojenia po pojawieniu się w połowie lat trzydziestych karabinu maszynowego SzKAS. W latach II wojny światowej wersja DA-2 była używana w naziemnych stanowiskach obrony przeciwlotniczej.

Opis konstrukcji

Karabin maszynowy DA był lotniczą bronią samoczynną. Zasada działania oparta o odprowadzanie gazów prochowych przez boczny otwór w lufie, ryglowanie ryglami wychylnymi rozsuwanymi przez iglicę. Strzelanie z zamka otwartego seriami. Zasilanie magazynkowe (magazynek talerzowy na 126 naboi). Lufa niewymienna.

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa 1994: Wydawnictwo „WIS”, s. 56. ISBN 83-86028-01-7.