Karabin maszynowy Typ 3

Ten artykuł od 2011-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Typ 3

Taishō 3-Shiki Musée de l'Armée w Paryżu.
Państwo	Japonia
Projektant	Kijirō Nambu
Rodzaj	ciężki karabin maszynowy
Historia
Produkcja	1914–1932
Dane techniczne
Kaliber	6,5 mm
Nabój	6,5 x 50 mm SR
Taśma nabojowa	sztywna, 30 nab.
Wymiary
Długość	1198 mm
Długość lufy	737 mm
Masa
broni	55 kg (na podstawie)
karabinu właściwego	29 kg
Inne
Prędkość pocz. pocisku	740 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna	450 strz./min
Szybkostrzelność praktyczna	200 strz./min
Zasięg maks.	4000 m

Karabin maszynowy Typ 3 (Taishō 3-Shiki) (jap. 三年式重機関銃 san-nen-shiki jū-kikanjū) – japoński ciężki karabin maszynowy wprowadzony do uzbrojenia w 1914 roku (3 rok okresu Taishō).

W czasie wojny japońsko-rosyjskiej po raz pierwszy starły się nowoczesne armie wyposażone w karabiny maszynowe. Japończycy używali zakupionych we Francji ciężkich karabinów maszynowych Hotchkiss 1900. Doświadczenia wojenne wykazały, że pomimo pewnych wad (zacięcia, przegrzewanie się lufy) jest to broń łatwa w obsłudze, niewymagająca w odróżnieniu od Maxima profesjonalnej obsługi.

W wyniku tych doświadczeń, Japończycy postanowili uruchomić produkcję cekaemu Hotchkiss. Po zakupieniu licencji karabin maszynowy dostosowano do zasilania japońską amunicją 6,5 × 50 mm SR. Zwiększono liczbę żeber na lufie (przyspieszały chłodzenie). Wprowadzono także drobne modyfikacje wyrzutnika. Produkcję nowej broni rozpoczęto w 1914 roku. W następnych latach Typ 3 był jedynym typem ciężkiego karabinu maszynowego japońskiej armii.

Produkcję karabinu Typ 3 zakończono w 1932 roku, ale używany był do końca II wojny światowej.

Opis techniczny

Ciężki karabin maszynowy Typ 3 był zespołową bronią samoczynną. Zasada działania oparta o odprowadzanie gazów prochowych przez boczny otwór w lufie. Ryglowanie ryglem wahliwym. Mechanizm spustowy umożliwiał tylko ogień ciągły. Zasilanie taśmowe (taśma sztywna, 30-nabojowa). Lufa niewymienna, chłodzona powietrzem, z żebrami przyspieszającymi chłodzenie. Podstawa trójnożna (umożliwiała prowadzenie ognia przeciwlotniczego).

Zobacz też

• lotniczy karabin maszynowy Typ 3 – inny japoński karabin o podobnej nazwie