Karabin maszynowy ZB vz. 26

ZB vz. 26

Państwo	Czechosłowacja
Producent	Zbrojovka Brno
Rodzaj	ręczny karabin maszynowy
Historia
Prototypy	1926
Produkcja	1928–1945
Wyprodukowano	34 600 sztuk (nie licząc wersji licencyjnych)
Dane techniczne
Kaliber	7,92 mm
Nabój	7,92 × 57 mm Mauser
Magazynek	20 lub 30 naboi
Wymiary
Długość	1161 mm
Długość lufy	672 mm
Masa
broni	9,65 kg
Inne
Prędkość pocz. pocisku	762 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna	500 strz./min
Zasięg skuteczny	1000 m

ZB vz. 26 (czes. Lehky Kulomet ZB vzor 26) – czechosłowacki ręczny karabin maszynowy z okresu dwudziestolecia międzywojennego.

Historia

ZB vz. 26 został skonstruowany przez Vaclava Holka w 1926 roku w czechosłowackich zakładach zbrojeniowych Zbrojovka Brno, które rozpoczęły jego produkcję w roku 1928.

Licencję na jego produkcję wykupiła brytyjska firma Royal Small Arms Factory, która zmodyfikowała oryginalną konstrukcję i wprowadziła do uzbrojenia jako karabin maszynowy Bren. Licencyjną produkcję podjęto też w Jugosławii i w Chinach; Japończycy skopiowali częściowo broń konstruując swój karabin maszynowy Typ 96, a Hiszpanie – budując km FAO^[1].

Poprawiona wersja z nieznacznie zmienioną konstrukcją wewnętrzną i sposobem produkcji była znana jako karabin maszynowy ZB vz. 30^[1].

Broń ta używana była między innymi w armii czechosłowackiej, chińskiej, rumuńskiej, słowackiej, litewskiej, sowieckiej, północnokoreańskiej i jugosłowiańskiej. W Czechosłowacji służył także za uzbrojenie lekkich samochodów pancernych takich jak OA vz.30 lub OA vz.27 i tankietki Tančik vz.33. Po zajęciu Czechosłowacji przez III Rzeszę ZB vz. 26 trafił na wyposażenie jednostek Waffen-SS pod nazwą MG-26(t).

Budowa i działanie

Broń miała bardzo prostą konstrukcję, łatwą do rozkładania i czyszczenia. Działała na zasadzie odprowadzenia gazów prochowych przez boczny otwór w lufie; gazy popychały długi tłok, umieszczony pod lufą, którego ruch odryglowywał zamek. Cylinder tłoka wyposażony był w zawór gazowy, pozwalający na regulację ciśnienia. Ryglowanie zamka przez przekoszenie w płaszczyźnie pionowej^[1]. Główna sprężyna powrotna była w kolbie, druga, mniejsza, u nasady kolby łagodziła uderzenie zespołu zamka podczas jego ruchu^[2].

Lufa szybkowymienna, ożebrowana dla ułatwienia chłodzenia. Zasilanie z dwurzędowego magazynka mieszczącego 20 naboi^[2] (lub także 30^[1]), umieszczonego na górze broni; gniazdo magazynka wyposażone w pokrywę przeciw kurzowi. Łuski wyrzucane były przez okno na spodzie broni, także wyposażone w pokrywę, automatycznie otwierającą się po ściągnięciu spustu. Spust wyposażony był w przełącznik ognia/bezpiecznik, pozwalający na strzelanie ogniem ciągłym i pojedynczym^[2].

Ze względu na umieszczenie magazynka na górze broni, przyrządy celownicze zamontowane były z lewej strony, równolegle do lufy^[1], na zespole gazowym^[2].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Fotografie karabinu LK vz. 26 (cz.)