Karaimoznawstwo

Karaimoznawstwo – nauka o języku, literaturze, kulturze, historii i religii Karaimów; stanowiąca jedną z dziedzin orientalistyki.

Początki polskiego karaimoznawstwa wiążą się z osobą Tadeusza Czackiego i jego publikacją Rozprawa o Żydach i Karaitach (Wilno 1807, wznowienia: Kraków 1860 oraz Lwów 1886)[1]. Jako samodzielna dziedzina nauk orientalistycznych karaimoznawstwo rozwinęło się w Polsce w II Rzeczypospolitej oraz w okresie powojennym[2]. Obecnie badania karaimoznawcze prowadzi w Polsce m.in. Uniwersytet Poznański, Uniwersytet Warszawski oraz Uniwersytet Jagielloński. Czasopismem naukowym poświęconym karaimoznawstwu jest rocznik „Almanach Karaimski”[3].

Karaimoznawcy

Abraham Firkowicz, Jan Grzegorzewski, Tadeusz Jan Kowalski, Hadżi Seraja Szapszał, Aleksander Mardkowicz, Ananiasz Zajączkowski, Włodzimierz Zajączkowski, Szymon Szyszman, Józef Sulimowicz, Aleksander Dubiński

Karaimoznawcy współcześni

Henryk Jankowski, Mariola Abkowicz, Anna Sulimowicz, Szymon Pilecki

Przypisy

  1. ↑ Mariusz Pawelec, Tadeusza Czackiego spotkania z Karaimami, "Almanach Karaimski", vol. 6, 2017, s. 135–162.
  2. ↑ Adam Dubiński, Pół wieku karaimoznawstwa w Polsce, "Euhemer" 1975, nr 4, (98), s. 15–20.
  3. ↑ Stefan Dudra, Renata Kubiak, Karaimi, W: Mniejszości narodowe i etniczne w Polsce po II wojnie światowej, red. S. Dudra, B. Nitschke, Kraków 2010, s. 330.

Bibliografia

  • Tadeusz Jan Kowalski, Najpilniejsze zadania karaimoznawstwa, „Myśl Karaimska”, 11, 1936, s. 12–23.
  • Aleksander Dubiński, Początki zainteresowań językiem i literaturą karaimską w nauce europejskiej do końca XIX w, „Przegląd Orientalistyczny”, 2 (30), 1959, s. 135–144.
  • Aleksander Dubiński, Pół wieku karaimoznawstwa w Polsce, „Euhemer – Przegląd Reliogioznawczy”, 4 (98), 1975, s. 15–20.
  • Aleksander Dubiński, Publikacje reliogioznawcze w zakresie karaimoznawstwa polskiego (od 1918 roku). Bibliografia, „Studia Religioznawcze”, 18, 1986, s. 61–76.