Karl Hannibal von Dohna

Karl Hannibal von Dohna (ur. 1588, zm. 21 lutego 1633 w Pradze) – władca sycowskiego wolnego państwa stanowego od 1613[1].

Rodzina i młodość

Pochodził z pruskiego rodu von Dohna, osiadłego na Śląsku w XIII w. Był najstarszym synem Abrahama von Dohna i Eleonory z domu Saurma-Jeltsch[2].

Jako dziedzic włości sycowskich został wysłany do Francji, na studia do Paryża. Odbył również podróż do północnej Afryki[3]. Za sprawą swojego ojca przeszedł na katolicyzm, wiążąc się z dworem cesarskim w Wiedniu, gdzie piastował godność szambelana[4].

Wolny pan stanowy Sycowa

Po śmierci ojca, 26 czerwca 1613, przejął rządy w wolnym państwie stanowym[5]. Na początku swoich rządów poświęcił się uporządkowaniu spraw gospodarczych. W 1615 sprzedał wrocławskiemu klasztorowi św. Macieja Dziadową Kłodę. Następnie w 1621 kupił od Korony Czeskiej kilka wsi, znajdujących się w Górnych Łużycach oraz Biskupice[3].

Karl Hannibal a wojna trzydziestoletnia

Karl Hannibal jako gorliwy katolik był przeciwnikiem antyhabsburskiego powstania w Czechach, trwającego w latach 1618–1620. Za odmowę złożenia hołdu lennego królowi Fryderykowi I Wittelsbachowi, zwanemu Królem zimowym, został pozbawiony przez Sejm Śląski swojego władztwa. Mimo to nie podporządkował się tym zarządzeniom. Po klęsce powstańców na Białej Górze prosił cesarza o przywrócenie stanom śląskim ich wszystkich przywilejów oraz starał się o ich powrót do łask cesarskich[3].

Przez kolejne lata trwania wojny trzydziestoletniej do 1632 sytuacja w jego dobrach była w miarę dobra, na skutek omijania Sycowa i okolic przez armie obu zwaśnionych stron[6].

Do zmiany sytuacji doszło w 1632, kiedy na Śląsk wkroczyły oddziały szwedzkie i brandenburskie, które łupiły region. Karl Hannibal był odpowiedzialny za obronę Piasku i Ostrowa Tumskiego we Wrocławiu[7]. Chcąc stawić im czoła, rozpoczął werbunek ochotników do armii, natykając się 8 lutego 1633 pod Strzelinem na oddziały nieprzyjaciela. Bitwę tę przegrał, a niedługo potem, 22 lutego 1633, zmarł w Pradze po krótkiej chorobie[8].

Sprawy kulturalne

Utrzymywał kontakty z jednym z najwybitniejszych śląskich poetów Martinem Opitzem, który przez pewien czas był jego osobistym sekretarzem oraz doradcą[9].

Przypisy

  1. ↑ A. i A. Galasowie, Dzieje Śląska w datach, Wrocław 2001, s. 353.
  2. ↑ T. Kulak, W. Mrozowicz, Syców i okolice od czasów najdawniejszych po współczesność, Wrocław – Syców 2000, s. 47.
  3. ↑ a b c T. Kulak, W. Mrozowicz, Syców i okolice od czasów najdawniejszych po współczesność, Wrocław – Syców 2000, s. 49.
  4. ↑ J. Franzkowski, Geschichte der freien Standesherrschaft, der Stadt und des landrätlichen Kreises Gross Wartenberg, Gross Wartenberg 1912, s. 93.
  5. ↑ M. Mierzba, Wolne państwo stanowe Syców, mps. pracy dypl., Wrocław 2009, s. 40.
  6. ↑ M. Mierzba, Wolne państwo stanowe Syców, mps. pracy dypl., Wrocław 2009, s. 42-43.
  7. ↑ M. Mierzba, Wolne państwo stanowe Syców, mps. pracy dypl., Wrocław 2009, s. 43.
  8. ↑ T. Kulak, W. Mrozowicz, Syców i okolice od czasów najdawniejszych po współczesność, Wrocław – Syców 2009, s. 50.
  9. ↑ M. Mierzba, Wolne państwo stanowe Syców, mps. pracy dypl., Wrocław 2009, s. 41.

Bibliografia

  • Kulak T., Mrozowicz W., Syców i okolice od czasów najdawniejszych po współczesność, wyd. Oficyna wydawnicza Atut, Wrocław – Syców 2000.
  • Franzkowski J., Geschichte der freien Standesherrschaft, der Stadt und des landrätlichen Kreises Gross Wartenberg, Gross Wartenberg 1912.
  • Mierzba M., Wolne państwo stanowe Syców, mps. pracy dypl., Wrocław 2009.
Wolni panowie stanowi Sycowa