Karl Maria Wiligut

Karl Maria Wiligut

Weisthor

SS-Brigadeführer
Data i miejsce urodzenia	10 grudnia 1866 Wiedeń
Data śmierci	3 stycznia 1946
Przebieg służby
Lata służby	1884–1919, 1934–1940
Formacja	Armia Austro-Węgier Schutzstaffel
Jednostki	Morawski Pułk Piechoty Nr 99
Odznaczenia

Karl Maria Wiligut, pseudonim Weisthor^[1] (ur. 10 grudnia 1866 w Wiedniu, zm. 3 stycznia 1946 w Arolsen) – austriacki okultysta, nazywany Rasputinem Himmlera^[2], SS-Brigadeführer. Był jednym z najważniejszych okultystów SS.

Życiorys

Urodził się w Wiedniu 10 grudnia 1866 w rodzinie katolickiej, jako syn Franza Karla Wiliguta. Zarówno jego ojciec, jak i dziadek byli oficerami w armii Austro-Węgier.

Gdy miał 14 lat, wstąpił do Kadettenschule w Wiedniu. 1 września 1884 został mianowany na stopień kadeta i wcielony do Morawskiego Pułku Piechoty Nr 99, który wówczas stacjonował w Klosterbruck^[3]. 1 listopada 1888 został awansowany na podporucznika, 1 listopada 1892 na porucznika, a 1 listopada 1900 na kapitana. W 1903 został przeniesiony do Czeskiego Pułku Piechoty Nr 88 w Pradze, a w 1907 do Styryjskiego Pułku Piechoty Nr 47 w Gorycji^[4]. 1 maja 1912 został mianowany majorem^[5]. 1 sierpnia 1917 został mianowany na stopień pułkownika. Jego oddziałem macierzystym był nadal Pułk Piechoty Nr 47^[6]. W maju 1918 został przydzielony do komendy obozu dla rekonwalescentów, niedaleko Lwowa, będąc ostatecznie zwolniony ze służby z dniem 1 stycznia 1919. Po przejściu na emeryturę przeniósł się do Morzg (dzisiaj dzielnica niedaleko Salzburga).

W 1906 ożenił się z Malwine Leurs von Treuenringen, z którą miał dwie córki. Na początku XX wieku doszedł do wniosku, że za wszelkie niepowodzenia Niemców jest odpowiedzialny Kościół i Żydzi^[7]. W wolnym czasie zainteresował się wiedzą tajemną, którą wykazywał się od wczesnej młodości. Pierwsze teksty neopogańskie opublikował dopiero w 1908. Cieszyły się one dużym zainteresowaniem ariozofów, okultystycznego ugrupowania wierzącego w wyższość i przewodnictwo rasy aryjskiej.

Pierścień SS-Totenkopfring projektu Wiliguta

Staraniem żony w 1924 trafił do szpitala psychiatrycznego, gdzie pozostawał przez około trzy lata^[8]. W 1932 wyemigrował do Niemiec. W 1933 poznał Heinricha Himmlera. Okultysta wywarł wrażenie na dowódcy SS. W tym samym roku Wiligut wstąpił w szeregi nazistowskiej formacji, przyjmując pseudonim „Weisthor” (imię legendarnego pogańskiego kapłana, króla i maga).

Uważał się za potomka Azów, nordyckich bogów znanych z mitologii skandynawskiej. Na podstawie neopogańskiego rytuału wymyślił obrzęd ślubny dla członków SS. Zaprojektował też pierścień z trupią czaszką (SS-Totenkopfring), wręczany wyróżniającym się esesmanom^[2].

Wiligut szybko awansował. W listopadzie 1934 osiągnął stopień SS-Oberführera, a wiosną 1935 został przeniesiony do Berlina. W 1936 awansowany do stopnia SS-Brigadeführera. Powierzono mu kierowanie wydziałem rasowym SS, ale został też osobistym doradcą Himmlera.

W 1939 nieprzychylni mu oficerowie odkryli jego austriacką tajemnicę. Dowiedzieli się o leczeniu w zakładzie psychiatrycznym. Wiligut miał również słabość do nadużywania alkoholu. Ostatecznie wszystkie te czynniki przeważyły na jego niekorzyść. Himmler nie mógł sobie pozwolić na utratę prestiżu swego stanowiska i Wiligut musiał odejść z SS. W 1940 wrócił do Austrii. Po II wojnie światowej wrócił do Niemiec, gdzie wkrótce zmarł w zapomnieniu.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami^[6]
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce^[6]
• Krzyż Wojskowy Karola^[6]

Zobacz też

• Wewelsburg

Przypisy

Bibliografia

• Kais. Königl. Militär-Schematismus für 1885. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1884. (niem.)
• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1908. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1907. (niem.)
• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1913. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1912. (niem.)
• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.)
• www.opoka.org.pl