Karl Schluch

Karl Schluch
Ilustracja
Esesmani z załogi Bełżca. Drugi po lewej Karl Schluch
SS-Unterscharführer SS-Unterscharführer
Data i miejsce urodzenia

25 października 1905
Lębork

Przebieg służby
Lata służby

1942–1945

Formacja

Flag of the Schutzstaffel.svg Schutzstaffel

Późniejsza praca

pielęgniarz psychiatryczny

Karl Alfred Schluch (ur. 25 października 1905 w Lęborku, data i miejsce śmierci nieznane) – niemiecki robotnik i pielęgniarz, uczestnik akcji T4, członek personelu obozu zagłady w Bełżcu i obozu pracy w Poniatowej. Był sądzony w procesie załogi Bełżca, lecz prowadzone przeciwko niemu postępowanie zostało umorzone.

Życiorys

Urodził się w Lęborku, był wychowywany przez dziadków[1]. Po ukończeniu szkoły podstawowej pracował jako robotnik rolny[2]. W 1930 roku rozpoczął kurs pielęgniarski, który ukończył dwa lata później. Staż odbywał w sanatorium w Bernau[1]. W późniejszych latach pracował także w innych sanatoriach i szpitalach w Berlinie i okolicy[2]. W 1936 roku wstąpił do NSDAP[1].

W czerwcu 1940 roku został przydzielony do personelu akcji T4, czyli tajnego programu eksterminacji osób psychicznie chorych i niepełnosprawnych umysłowo. Służył w „ośrodkach eutanazji” w Grafeneck i Hadamarze. Zimą 1941/42 w mundurze Organizacji Todt służył na froncie wschodnim (rejon Wiaźmy). Oficjalnie jego zadaniem była opieka nad rannymi żołnierzami[1][2].

Podobnie jak wielu innych weteranów akcji T4 został przeniesiony do okupowanej Polski, aby wziąć udział w eksterminacji Żydów. W marcu 1942 roku rozpoczął służbę w obozie zagłady w Bełżcu[2]. Był jednym z esesmanów sprawujących nadzór nad „śluzą”, czyli specjalnym korytarzem, którym pędzono Żydów z rozbieralni w obozie I do komór gazowych w obozie II. Jego zadaniem było uśpić czujność ofiar, a w razie potrzeby wymusić ich posłuszeństwo przy użyciu brutalnej przemocy[3][4]. Podobnie jak inni członkowie załogi musiał rozstrzeliwać w obozowym „lazarecie”[a] Żydów niezdolnych do poruszania się o własnych siłach. Komendant Christian Wirth uważał jednak, że podczas egzekucji Schluch wykazuje się niewystarczającą gorliwością i pewnego razu miał stwierdzić, że „najchętniej sam by go w tym dole zastrzelił”[5].

Wczesnym latem 1943 roku obóz w Bełżcu uległ likwidacji. Schluch został wówczas przeniesiony do obozu pracy dla Żydów w Poniatowej[2]. Jesienią tegoż roku podobnie jak większość weteranów akcji „Reinhardt” został przeniesiony do Einsatz R operującej na wybrzeżu Adriatyku. Zadaniem tej jednostki była likwidacja miejscowych Żydów oraz walka z jugosłowiańską i włoską partyzantką[1]. W maju 1945 roku dostał się do amerykańskiej niewoli, lecz po dwóch miesiącach został zwolniony z obozu jenieckiego. Przez blisko siedem lat mieszkał w okolicach Kassel, gdzie pracował jako robotnik rolny i budowlany. Z czasem powrócił do zawodu pielęgniarza[2].

Był jednym z ośmiu byłych esesmanów sądzonych w procesie załogi Bełżca. W sierpniu 1963 roku zachodnioniemiecka prokuratura postawiła mu zarzut pomocnictwa w zamordowaniu co najmniej 360 tys. Żydów[6]. Podobnie jak pozostali oskarżeni nie zaprzeczał swojemu udziałowi w zagładzie, twierdził natomiast, że działał pod przymusem, nie mając możliwości sprzeciwienia się rozkazom przełożonych lub uzyskania przeniesienia z Bełżca. Argumenty te zostały zaakceptowane przez sąd krajowy w Monachium, który postanowieniem z 30 stycznia 1964 roku umorzył postępowanie przeciwko Schluchowi i sześciu innym oskarżonym[7].

Uwagi

  1. ↑ Był to masowy grób na terenie obozu II. Nad jego krawędzią rozstrzeliwano Żydów niezdolnych dotrzeć o własnych siłach do komór gazowych: starców, inwalidów, osoby ranne i chore, małe dzieci bez opiekunów. W egzekucjach musieli rotacyjnie uczestniczyć wszyscy esesmani z załogi Bełżca, gdyż komendanci Wirth i Hering uznawali je za „próbę wytrzymałości”. Patrz: Kuwałek 2010 ↓, s. 51–52 i 133–134.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Webb 2016 ↓, s. 179.
  2. ↑ a b c d e f Kuwałek 2010 ↓, s. 70.
  3. ↑ Kuwałek 2010 ↓, s. 69.
  4. ↑ Bryant 2014 ↓, s. 54 i 59.
  5. ↑ Kuwałek 2010 ↓, s. 60.
  6. ↑ Bryant 2014 ↓, s. 54, 56, 59.
  7. ↑ Bryant 2014 ↓, s. 59–62.

Bibliografia

  • Michael S. Bryant: Eyewitness to Genocide: The Operation Reinhard Death Camp Trials, 1955–1966. Knoxville: The University of Tennessee Press, 2014. ISBN 978-1-62190-070-2. (ang.).
  • Robert Kuwałek: Obóz zagłady w Bełżcu. Lublin: Państwowe Muzeum na Majdanku, 2010. ISBN 978-83-925187-8-5.
  • Chris Webb: The Belzec death camp. History, Biographies, Remembrance. Stuttgart: ibidem-Verlag, 2016. ISBN 978-3-8382-0866-4. (ang.).

Media użyte na tej stronie

Belzec - SS staff (1942).jpg
Grupa esesmanow za brama obozu smierci w Belzcu, circa 1942.
SS-Unterscharführer.svg
Autor: Rama, Licencja: CC BY-SA 2.0 fr
Rang insignia of the SS/Waffen-SS, here universal collar patches to the NCO-rank/ Officer Aspirant rank “SS-Unterscharfuehrer/ SS-Junker” until 1945.