Karol Albert (król Sardynii)

Ten artykuł od 2016-07 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Karol Albert

(c) Flanker, CC BY 3.0 Herb Karola Alberta od 1848 r.
Król Sardynii
Okres	od 27 kwietnia 1831 do 23 marca 1849
Poprzednik	Karol Feliks
Następca	Wiktor Emanuel II
Dane biograficzne
Dynastia	sabaudzka
Data i miejsce urodzenia	2 października 1798 Turyn
Data i miejsce śmierci	28 lipca 1849 Oporto
Ojciec	Karol Emanuel, książę Carignano
Matka	Maria Krystyna Wettyn
Żona	Maria Teresa Habsburg
Dzieci	Wiktor Emanuel, Ferdynand Maria, Maria Krystyna
Odznaczenia

(c) Odejea, CC BY-SA 3.0

Herb Karola Alberta w latach 1831–33

Herb Karola Alberta w latach 1833–48

Karol Albert Sabaudzki, właśc. wł. Carlo Alberto Amedeo di Savoia (ur. 2 października 1798 w Turynie, zm. 28 lipca 1849 w Oporto)^{[1][2][3][4][5]} – król Sardynii z dynastii sabaudzkiej w latach 1831–1849.

Życiorys

Wywodził się z bocznej linii dynastii sabaudzkiej – książąt Carignano, która brała swój początek od Tomasza Franciszka (syna Karola Emanuela I Wielkiego, księcia Sabaudii) i jego żony – Marii de Bourbon-Soissons. Jego ojcem był Karol Emanuel, książę Carignano (1770–1800). Jego matką była Maria Krystyna Wettyn (1779–1851), córka Karola Krystiana, księcia Saksonii i Polski, oraz Franciszki Krasińskiej^{[1][2][3][4][5]}. Królem został po śmierci swojego wuja Karola Feliksa, który z żoną Marią Krystyną Sycylijską nie doczekał się potomstwa.

W wieku 10 lat został wysłany do gimnazjum w Paryżu, a następnie pobierał nauki w Genewie w prywatnym kolegium protestanckim prowadzonym przez Y. P. Vauchera. W 1813 został porucznikiem 8 pułku dragonów w armii napoleońskiej. Powołany w 1814 pod broń w Piemoncie, gdzie przywrócono dynastię sabaudzką, został wkrótce uznany za spadkobiercę jej korony przez Kongres wiedeński.

Po mianowaniu regentem przez Wiktora Emanuela i na skutek ruchów karbonarskich (13 marca 1821) zgodził się na zaprzysiężenie demokratycznej konstytucji wzorowanej na hiszpańskiej, co nie zapobiegło wszakże wojnie domowej. Uczestniczył w ekspedycji Ludwika Antoniego, księcia Angoulême do Hiszpanii, odznaczając się w bitwie pod Trocadéro (31 sierpnia 1823).

Po powrocie do Piemontu w 1831 objął tron po swym wuju Karolu Feliksie. Przywrócił początkowo monarchię absolutną, krwawo tłumiąc zamieszki w 1833. Z czasem jednak, na polu wspólnej wrogości do Austrii zbliżył się do niepodległościowych nurtów liberalnych. Zwłaszcza po 1840 przychylał się do administracyjnych i gospodarczych reform w Piemoncie.

4 marca 1848 nadał królestwu konstytucję (Statut Albertyński), wzorowaną na konstytucji francuskiej z 1830. Po klęskach w wojnie z Austrią w bitwach pod Custozą i Novarą abdykował na rzecz swojego starszego syna.

Potomstwo

W 1817 ożenił się z Marią Teresą Habsburg, córką Ferdynanda III, wielkiego księcia Toskanii, i Luizy Marii, księżniczki sycylijskiej^{[1][2][3][4][5]}. Miał z nią troje dzieci:

• Wiktora Emanuela II, pierwszego króla Włoch (1820–1878)^{[1][2][3][4][5]},
• Ferdynanda Marię, księcia Genui (1822–1855), ojca Małgorzaty (żony Humberta I), i Tomasza (księcia Genui)^{[1][2][3][4][5]},
• Marię Krystynę (1826–1827), księżniczkę Sardynii i Piemontu^{[1][2][3][4][5]}.

Ordery

Najwyższy Order Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (Order Annuncjaty) w 1816, a od 1831 Wieki Mistrz^[6].

Rodowód

Przypisy