Karol Chrobaczyński
 podpułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 5 sierpnia 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 15 maja 1974 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 41 Suwalski pułk piechoty |
| Stanowiska | dowódca pułku piechoty |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  _2r_BAR.svg){kind=small}     | |
Karol Chrobaczyński (ur. 5 sierpnia 1895 w Starym Samborze, zm. 15 maja 1974 w Katowicach) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 5 sierpnia 1895 w Starym Samborze jako syn Stanisława[1].
Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. W okresie międzywojennym pełnił służbę w:
- 41 Suwalskim pułku piechoty w Suwałkach,
- 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu (1924–1928)[2][3],
- 20 pułku piechoty Ziemi Krakowskiej w Krakowie (1932)[4],
- 36 pułku piechoty Legii Akademickiej w Warszawie.
W wojnie obronnej 1939 dowódca 72 pułku piechoty im. Dionizego Czachowskiego, którego pokojowym garnizonem był Radom. 13 września w Milanówku dostał się do niewoli niemieckiej, gdzie przebywał w oflagu II C Woldenberg[5].
Po wojnie na emigracji w Wielkiej Brytanii.
Zmarł 15 maja 1974 w Katowicach. Pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim w Radomiu (kwatera 12a/10/2, grób 13410)[6].
Awanse
- kapitan – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r.
- major – 2 kwietnia 1929 r. ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 r. i 55 lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty
- podpułkownik
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)[7]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie: po raz pierwszy w 1921)[8]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[9]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[9]
- Odznaka za Rany i Kontuzje[9]
- Państwowa Odznaka Sportowa[9]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, zezwolenie 1929)[10]
Przypisy
- ↑ Karol Chrobaczyński, wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-08-31].
- ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 219, 363.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 54, 197.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 35, 550.
- ↑ Tomiczek, Zarucki 1989 ↓, s. 25.
- ↑ GeoCmentarz, 37.28.154.108 [dostęp 2022-08-31].
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2630 z 16 lutego 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 8 poz. 239)
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 58)
- ↑ a b c d Na podstawie fotografii [1].
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r.
Bibliografia
- Tadeusz Olejnik: Upamiętnione miejsca walki i męczeństwa w województwie sieradzkim 1939–1945, Warszawa 1979.
- Henryk Tomiczek, Miron S. Zarudzki: Jeniecka konspiracja wojskowa w oflagu II C Woldenberg. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1989. ISBN 83-210-0827-5.
- Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna "Piotrków" 1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1991.
- Stanisław Przybyszewski: 72 Pułk Piechoty im. Pułkownika Dionizego Czachowskiego (Seria: Zarys historii wojennej pułków w kampanii wrześniowej), wyd. Ajaks, 2003, ISBN 83-88773-88-7.
- Narcyz Klatka: Wieluński Wrzesień 1939, Wydawnictwo Komandor, Wieluń-Gdynia 2006, ISBN 83-912842-0-4.
Media użyte na tej stronie
Odznaka za rany i kontuzje - 1 gwiazdka
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).