Karol Karski (polityk)

Karol Karski

Data i miejsce urodzenia	13 maja 1966 Warszawa
Poseł do Parlamentu Europejskiego VIII i IX kadencji
Okres	od 2014
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Przewodniczący Rady m.st. Warszawy
Okres	od 2005 do 2005
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Jan Maria Jackowski
Następca	Witold Kołodziejski
Odznaczenia

Karol Adam Karski (ur. 13 maja 1966 w Warszawie) – polski polityk, prawnik, nauczyciel akademicki i samorządowiec, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego oraz Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Białymstoku^[1], w 2005 przewodniczący Rady m.st. Warszawy, poseł na Sejm RP V i VI kadencji (2005–2011), w 2007 sekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, od 2014 poseł do Parlamentu Europejskiego VIII i IX kadencji.

Życiorys

Wykształcenie, działalność zawodowa i naukowa

W 1990 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego^[1], a w 1991 studia w Instytucie Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego^[1]. W 1998 uzyskał stopień naukowy doktora nauk prawnych na podstawie napisanej pod kierunkiem Zdzisława Galickiego pracy zatytułowanej Rozpad Związku Radzieckiego a prawo międzynarodowe, a w 2011 – doktora habilitowanego nauk prawnych na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy zatytułowanej Osoba prawna prawa wewnętrznego jako podmiot prawa międzynarodowego^[1].

W 1990 został pracownikiem naukowym Instytutu Prawa Międzynarodowego na Wydziale Prawa i Administracji UW. Powołany na przewodniczącego Rady Naukowej tego instytutu^[2]. W marcu 2013 objął funkcję kierownika Zakładu Międzynarodowego Prawa Publicznego^[3]. Został także profesorem nadzwyczajnym Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Białymstoku^[1], był profesorem nadzwyczajnym na Wydziale Nauk Społecznych Warszawskiej Wyższej Szkoły Humanistycznej im. Bolesława Prusa^[4][1]. Wykłada międzynarodowe prawo publiczne i prawo europejskie. Objął także funkcję wiceprzewodniczącego rady Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych oraz wiceprzewodniczącego polskiej sekcji Stowarzyszenia Prawa Międzynarodowego^[5]. Powoływany w skład Komisji Rewizyjnej Fundacji Uniwersytetu Warszawskiego^[6]. Jest autorem kilkudziesięciu publikacji naukowych z zakresu prawa międzynarodowego i europejskiego.

Działalność polityczna

Izabela Kloc i Karol Karski

W trakcie obozu zerowego jeszcze przed rozpoczęciem studiów wstąpił do Zrzeszenia Studentów Polskich. Według Włodzimierza Czarzastego w organizacji tej był działaczem szczebla centralnego, pełniąc m.in. funkcję przewodniczącego głównej komisji rewizyjnej^[7]. Sam Karol Karski temu zaprzeczał. Za działalność w ZSP w 2001 został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Złotym Krzyżem Zasługi^[8]. W 1988 z rekomendacji ZSP wszedł do Rady Narodowej dzielnicy Żoliborz.

Od 1994 działał w warszawskim samorządzie. Zasiadał w radzie gminy Warszawa-Centrum oraz Dzielnicy Żoliborz. W latach 1994–1998 był wiceprzewodniczącym sejmiku samorządowego województwa warszawskiego. Od 2002 zasiadał w Radzie m.st. Warszawy, w której pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego (2002–2005) i przewodniczącego (2005). Pełnił funkcję wiceprezydenta Komitetu Regionów Unii Europejskiej (2004–2005). Był członkiem Zespołu Polityki Europejskiej Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego oraz wiceprzewodniczącym Forum Zrównoważonego Rozwoju Rady Europejskich Gmin i Regionów.

Według Włodzimierza Czarzastego i „Tygodnika Powszechnego” był członkiem Stowarzyszenia „Ordynacka”^[9]. Karol Karski temu zaprzeczał, twierdząc, że był tylko na jednym z zebrań tego stowarzyszenia. Działał w Porozumieniu Centrum, z którego w 2000 odszedł do Ruchu Społecznego AWS. Później przystąpił do Prawa i Sprawiedliwości, gdzie w 2006 objął funkcję rzecznika dyscyplinarnego^[10].

W wyborach parlamentarnych w 2005 został wybrany do Sejmu w okręgu warszawskim z listy PiS, zdobywając 2953 głosy^[11]. W Sejmie V kadencji pełnił funkcję przewodniczącego Komisji do spraw Unii Europejskiej oraz komisji nadzwyczajnej do rozpatrzenia prezydenckiego projektu ustawy lustracyjnej. Był też przewodniczącym i sprawozdawcą komisji nadzwyczajnej, która zajmowała się nowelizacją Konstytucji RP dotyczącą określenia zakresu dopuszczalności i procedur ekstradycji, w tym wprowadzenia zasad wykonywania europejskiego nakazu aresztowania oraz zasad współpracy Polski z Międzynarodowym Trybunałem Karnym. Przewodniczył delegacji Sejmu i Senatu do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. W latach 2006–2007 był wiceprzewodniczącym działającej w jego ramach podkomisji do spraw przeciwdziałania przestępczości i walki z terroryzmem. W 2007 został wiceprzewodniczącym Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. Od 2005 był też przewodniczącym delegacji Sejmu i Senatu do Eurośródziemnomorskiego Zgromadzenia Parlamentarnego. Od 6 września 2007 do 21 listopada 2007 pełnił funkcję sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.

W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat poselski, otrzymując 3524 głosy. W VI kadencji został ponownie członkiem prezydium Klubu Parlamentarnego PiS, gdzie odpowiadał za sprawy zagraniczne. W latach 2007–2009 był wiceprzewodniczącym Komisji ds. Unii Europejskiej, następnie objął funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych.

W 2008 złożył zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa przez pilota, który odmówił przelotu do Tbilisi samolotu z prezydentem Lechem Kaczyńskim (prokurator stwierdził brak znamion czynu zabronionego)^[12][13]. W listopadzie 2010 cypryjski sąd zasądził od niego solidarnie z Łukaszem Zbonikowskim odszkodowanie za zniszczenie wózków golfowych, do czego miało dojść w trakcie służbowego wyjazdu parlamentarzystów na Cypr w listopadzie 2008^[14].

W 2011 nie został ponownie wybrany do Sejmu (zdobył 2736 głosów)^[15]. Był członkiem komitetu naukowego II i III Konferencji Smoleńskiej z lat 2013 i 2014, skupiającej osoby zajmujące się katastrofą samolotu Tu-154 w Smoleńsku z 10 kwietnia 2010^[16][17]. W 2014 uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji z okręgu obejmującego województwo warmińsko-mazurskie oraz województwo podlaskie, zdobywając 67 997 głosów^[18]. W wyborach w 2019 skutecznie ubiegał się o reelekcję, otrzymując 184 054 głosy^[19]. W PE dołączył do grupy Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy, wybierany na stanowisko kwestora Europarlamentu^[20].

Życie prywatne

Syn Zbigniewa i Ludgardy^[21]. Od 2007 żonaty z Elżbietą^[22].

Odznaczenia i wyróżnienia

• Złoty Krzyż Zasługi (2001)^[23][8]
• Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005)^[24]
• Medal „Pro Patria” (2016)^[25]
• Złoty Medal Fridtjofa Nansena (2016)^[26]
• Medal „Za zasługi dla Stowarzyszenia Kombatantów Misji Pokojowych ONZ” (2016)^[27]
• Srebrny Medal za Długoletnią Służbę (2018)^[28]
• Odznaka „Zasłużony dla Warszawy” (2005)^[29]
• Orzeł Wprost (2021)^[30]
• Doktoraty honoris causa: Uniwersytetu Europejskiego w Kijowie^[2], Akademii Finansów w Erywaniu^[26], Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. Mychajła Drahomanowa w Kijowie^[2], Akademii Adwokatury Ukrainy w Kijowie^[2], Uniwersytetu Europejskiego w Tbilisi^[31], uniwersytetu SDASU w Tbilisi^[32], Donieckiego Uniwersytetu Narodowego^[2], Wyższej Szkoły Zarządzania Bezpieczeństwem w Koszycach^[33], Uniwersytetu im. Angeła Kynczewa w Ruse^[28][34] oraz East European University w Tbilisi^[35]
• Tytuł profesora honorowego Wisconsin International University in Ukraine^[2]

Przypisy

Bibliografia

• Strona sejmowa posła VI kadencji. [dostęp 2011-04-09].