Karol Kot (morderca)

Karol Szczepan Kot, znany również jako Wampir z Krakowa (ur. 18 grudnia 1946 w Krakowie, zm. 16 maja 1968 w Mysłowicach^[1]) – polski morderca, oskarżony o zamordowanie 2 osób, 10 prób zabójstwa oraz 4 podpalenia. W rodzimym Krakowie swoimi zbrodniami wywołał psychozę strachu w latach 60. XX wieku.

Życiorys

Ulica Meiselsa w Krakowie, przy której mieszkał Karol Kot

Wywodził się z inteligenckiej rodziny. Mieszkał z rodzicami na krakowskim Kazimierzu, w kamienicy nr 2 przy ul. Meiselsa^[2]. Był uczniem Technikum Energetycznego przy ul. Loretańskiej w Krakowie. Cechowało go zamiłowanie do broni palnej, wojska i strzelectwa. Był najlepszym strzelcem w sekcji strzeleckiej Klubu Sportowego Cracovia^[3].

We wrześniu 1964 roku Kot wszedł do kościoła sercanek przy ul. Garncarskiej 24 w Krakowie i dźgnął bagnetem modlącą się tam kobietę, po czym uciekł. Ofiara początkowo nie poczuła, że została zraniona, o czym zorientowała się w domu, z którego wezwała pomoc. Również kolejnymi zaatakowanymi były starsze kobiety, a następnie dzieci. Właśnie zabójstwo dziecka, które poszło pozjeżdżać na sankach, a potem próba zabójstwa drugiego, siedmioletniej dziewczynki, doprowadziły do ujęcia Kota. Jego znajoma poszła na milicję^[4]. Karol Kot został oskarżony o zamordowanie 2 osób (77-letniej^[5] Marii Plichty w klasztorze prezentek przy ul. św. Jana oraz 11-letniego Leszka Całka przy kopcu Kościuszki)^[6], 10 prób zabójstwa (w tym 6 przez otrucie) oraz 4 podpalenia. Lekarze psychiatrzy badający mordercę orzekli jego poczytalność i działanie z pełną świadomością.

W czasie śledztwa milicja popełniła wiele kuriozalnych, niewyjaśnionych często do dzisiaj błędów, np. nie wykorzystała rysopisu podanego przez pierwszą z ofiar. Po ataku nożem na dziewczynkę przy ul. Jana III Sobieskiego Karola Kota widział przejeżdżający taksówkarz. Jak później się okazało, trafnie go opisał. Milicja jednak zlekceważyła jego zeznania^[7].

Po ujęciu 14 lipca 1966 r., a więc kilka tygodni po maturze, przyznał się do popełnionych przestępstw, opisując przebieg zbrodni^[8]. W trakcie śledztwa bez ogródek opisywał popełniane zbrodnie, nie krył również swoich morderczych planów i zamiarów, chełpiąc się swoim zamiłowaniem do krwi i uśmiechając na zdjęciach z wizji lokalnych. Jak sam mówił, pierwszy raz krwi spróbował w rzeźni podczas wakacji w Pcimiu wiele lat wcześniej. Zeznanie z akt milicji:

Wyrok ogłoszono 14 lipca 1967 roku. Kot został uznany za winnego i skazany na karę śmierci. W wyniku odwołania 22 listopada 1967 roku Sąd Najwyższy, jako sąd II instancji, zamienił karę śmierci na karę dożywotniego pozbawienia wolności. Z możliwości wniesienia rewizji nadzwyczajnej skorzystał jednak Prokurator Generalny. Skutkiem tej interwencji 11 marca 1968^[9] (pojawia się też data 17 marca 1968)^[10] roku skazano „krakowskiego wampira” na karę śmierci przez powieszenie i bezterminową utratę honorowych praw obywatelskich. Morderca został stracony zgodnie z wyrokiem 16 maja 1968 r. Według medialnych relacji, podczas sekcji jego zwłok stwierdzono rozległy guz mózgu^[11]. Według książki Semczuka jest to nieprzekonujące. Od czasu wykonania kary do odebrania zwłok w zakładzie pogrzebowym minęły 2 godziny. W tym czasie sekcja zwłok miałaby nie być możliwa, ponadto miano nie stosować takich procedur dla osób, na których wykonano wyrok śmierci, a także nie zaprezentowano żadnego oficjalnego dokumentu potwierdzającego przeprowadzenie sekcji^{[12][potrzebny numer strony]}.

Odwołania w kulturze

W nawiązaniu do wydarzeń z udziałem Kota poeta Marcin Świetlicki napisał wiersz Karol Kot („wziąłem duży rozmach/i ściąłem jednocześnie/chłopca/śnieg/powietrze/swój kręgosłup/łodygę”). Poza tym sylwetka mordercy przewija się przez powieść Świetlickiego Dwanaście.

W 2008 roku kanał Discovery Historia wyprodukował i wyemitował odcinek serialu dokumentalnego Seryjni mordercy zatytułowany „Był sobie chłopiec” autorstwa Anety Chwalby i Macieja Muzyczuka poświęcony postaci Kota.

W 2011 roku Marcin Koszałka zapowiedział, iż planuje realizację filmu, którego bohaterem będzie „wampir z Krakowa”. Czerwony pająk, debiutancki długometrażowy film fabularny w reżyserii Koszałki^[13] dofinansowany przez Polski Instytut Sztuki Filmowej^[14] miał swoją międzynarodową premierę 6 lipca 2015 podczas Festiwalu Filmowego w Karlowych Warach, gdzie był pokazywany w konkursie głównym. Na ekrany polskich kin wszedł 27 listopada 2015. Główną rolę zagrał Filip Pławiak^[15]. Film nie przedstawia jednak prawdziwej historii Karola Kota, a jest tylko luźno inspirowany jego postacią.

Zobacz też

• Władysław Mazurkiewicz – krakowski seryjny morderca
• Charles Whitman – sekcja mózgu Whitmana ujawniła złośliwy guz w okolicy ciała migdałowatego, odpowiedzialnego za odczuwanie agresji i lęku

Przypisy

Bibliografia

• Bogusław Sygit: Kto zabija człowieka – najgłośniejsze procesy w powojennej Polsce. Wydawnictwo Prawnicze, 1989. ISBN 978-83-219-0469-6.
• Andrzej Snopkowski: Trzy wyroki. Krajowa Agencja Wydawnicza, 1982. ISBN 83-03-00170-1.
• Maria Osiadacz: Sąd orzekł…. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.
• Janusz Maciej Jastrzębski: Bestie. Zbrodnie i kary. PROFI, 2007. ISBN 83-87861-04-9.
• Jerzy Lewiński (Red.), „Kraków pod ciemną gwiazdą”, Agora SA, Warszawa 2016, ISBN 978-83-268-2420-3.
• Film dokumentalny „Maturzysta” z cyklu reportaży TVP2 § 148 Kara śmierci

Linki zewnętrzne

• Karol Kot – wywiad i najważniejsze informacje. baziaa.republika.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-10-10)].
• Wywiad z Karolem Kotem. zbrodnia.killer.radom.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-15)].
• Krzysztof Kąkolewski – „Antyczłowiek”