Karol Müller

Karol Ludwik Müller

pułkownik audytor
Data i miejsce urodzenia	20 września 1885 Zastawna
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	Wojskowy Sąd Okręgowy Nr VI Najwyższy Sąd Wojskowy Armia „Poznań”
Stanowiska	szef sądu sędzia NSW szef służby sprawiedliwości armii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Karol Ludwik Müller (ur. 20 września 1885 w Zastawnej, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik audytor Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 20 września 1885 w Zastawnej, w powiecie kocmańskim ówczesnego Księstwa Bukowiny, w rodzinie Franciszka i Ludwiki. W 1907 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum w Brzeżanach^[1]. W 1913 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego^[2]. W międzyczasie (1907–1908) odbył jednoroczną służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. W sierpniu 1914 został zmobilizowany do c. i k. 35 pułku piechoty. W listopadzie 1914 dostał się do niewoli rosyjskiej. Po krótkim pobycie w obozie jeńców został zwolniony i osiedlił się z matką i rodzeństwem w Rohatynie na Ukrainie^[3]. W listopadzie 1918 został internowany przez Ukraińców. W maju 1919 pełnił funkcję komendanta milicji w Rohatynie.

W lipcu 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Stacji Zbornej Oficerów we Lwowie. W październiku 1919 został referentem śledczym w obozie jeńców sowieckich we Lwowie. W marcu 1920 został przyjęty do Korpusu Sądowego i przydzielony do prokuratury wojskowej w Kielcach, a następnie we Lwowie i Przemyślu.

Od 1921 był prokuratorem przy Sądzie Wojskowym we Lwowie^[4], a później podprokuratorem^[5][6] i prokuratorem Prokuratury przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr VI we Lwowie^[7]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 47. lokatą w korpusie oficerów sądowych^[8]. 27 czerwca 1929 został przeniesiony do Prokuratury przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr II w Lublinie na stanowisko pełniącego obowiązki prokuratora^[9]. 2 grudnia 1930 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 4. lokatą w korpusie oficerów sądowych^[10]. 26 lutego 1931 został przeniesiony do Departamentu Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko szefa wydziału^[11]. 12 maja 1932 roku Prezydent RP mianował go sędzią orzekającym w wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr VI we Lwowie na stanowisko szefa sądu^[12][13]. W 1936 został mianowany sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie^[14]. Na stopień pułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 2. lokatą w korpusie oficerów sądowych^[15][16].

W kampanii wrześniowej 1939 był szefem służby sprawiedliwości Armii „Poznań”. Po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady^[17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)^[18][19]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[20][21]

18 grudnia 1932 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”^[22].

Zobacz też

• Awanse generalskie oficerów II Rzeczypospolitej Polskiej z 2007
• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
• Zbrodnia katyńska

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Leszek Kania: W cieniu Orląt Lwowskich. Polskie sądy wojskowe, kontrwywiad i służby policyjne w bitwie o Lwów 1918–1919. Zielona Góra: Uniwersytet Zielonogórski, 2008. ISBN 978-83-7481-219-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.