Karol Milik

Karol Milik

Epitafium Karola Milika w katedrze wrocławskiej
Data i miejsce urodzenia	24 czerwca 1892 Renardowice
Data i miejsce śmierci	10 maja 1976 Gorzów Wielkopolski
Miejsce pochówku	archikatedra św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu
Administrator apostolski archidiecezji wrocławskiej
Okres sprawowania	1945–1951
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	26 lipca 1915
Odznaczenia

Karol Milik (ur. 24 czerwca 1892 w Renardowicach, zm. 10 maja 1976 w Gorzowie Wielkopolskim) – polski duchowny katolicki, pierwszy polski administrator apostolski archidiecezji wrocławskiej (1945–1951).

Życiorys

Uczęszczał do polskiego gimnazjum w Cieszynie, studiował teologię w Seminarium Duchownym w Widnawie, obronił doktorat praw na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1928 r. Przyjął święcenia kapłańskie 26 lipca 1915 z rąk Adolfa Betrama (biskupa wrocławskiego). Był kapelanem wojskowym (doszedł do rangi majora). Po I wojnie światowej dyrektor Towarzystwa Czytelni Ludowych w Poznaniu, wsławił się wydaniem pocztówki z mapą II RP z przyłączonym do niej Wrocławiem i Szczecinem.^[1] W czasie okupacji hitlerowskiej m.in. z powodu widokówki poszukiwany przez gestapo. Działał w konspiracyjnej organizacji „Ojczyzna”. Brał udział w powstaniu warszawskim. Po upadku powstania został schwytany przez hitlerowców pod nazwiskiem swej matki jako Karol Borgieł. Uciekł z transportu.

Po wojnie został rektorem kościoła św. Jana Kantego w Poznaniu. 15 sierpnia 1945 r. prymas Polski, kardynał August Hlond mianował go administratorem apostolskim archidiecezji wrocławskiej. Objął obowiązki 1 września 1945 r. a 14 października 1945 r. odbył swój ingres do bazyliki w Trzebnicy (katedra wrocławska była wówczas w gruzach). Mając uprawnienia biskupa rezydencjalnego rozpoczął tworzenie polskiej administracji diecezji, erygował Wyższe Seminarium Duchowne we Wrocławiu oraz dwa Niższe Seminaria Duchowne: w Żaganiu i Wrocławiu, organizował działalność zakonów i zgromadzeń zakonnych, koordynował odbudowę ok. 200 obiektów sakralnych z katedrą wrocławską na czele, uregulował działalność duszpasterską oraz charytatywną, w 1949 wprowadził we wszystkich kościołach wieczystą adorację^[2]. 21 stycznia 1951 został odsunięty przez władze państwowe i internowany w Rywałdzie Królewskim, a jego następcą w randze wikariusza kapitulnego archidiecezji został ks. Kazimierz Lagosz.

Nosił tytuł protonotariusza apostolskiego (infułata). Został pochowany w katedrze we Wrocławiu w kaplicy św. Kazimierza (płd. nawa katedry) obok spoczywających w podziemiach kard. Bolesława Kominka i bpa Wincentego Urbana.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[3]
• Srebrny Wawrzyn Akademicki (4 listopada 1937)^[4]

Przypisy

Bibliografia

• Pater Józef, Milik Karol, [w:] Słownik biograficzny katolickiego duchowieństwa śląskiego XIX i XX wieku, pod redakcją Mieczysława Patera, Katowice 1996, s. 278–281.

• Swastek Józef, Działalność pastoralna księdza infułata dr. Karola Milika, administratora apostolskiego Dolnego Śląska (1945–1951), [w:] Represje wobec Kościoła Katolickiego na Dolnym Śląsku i Opolszczyźnie, 1945–1989, pod red. S. A. Bogaczewicza i S. Krzyżanowskiej, seria „Studia i materiały IPN”, t. 4, Wrocław 2004 r., s. 32–46.