Karol Rojek

Karol Rojek
Data i miejsce urodzenia

4 listopada 1909
Zatory

Data i miejsce śmierci

20 maja 1973
Warszawa

Zawód, zajęcie

inżynier mechanik

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi

Karol Rojek (ur. 4 listopada 1909 w Zatorach, powiat Pułtusk, zm. 20 maja 1973 w Warszawie), ekonomista polski, inżynier mechanik, specjalista transportu, urzędnik państwowy.

Życiorys

Był synem Józefa (robotnika) i Heleny z Zeglińskich. Z jego rodzeństwa Józef, lotnik, zginął w czasie II wojny światowej zestrzelony nad Atlantykiem. Uczęszczał do Gimnazjum im. Staszica w Warszawie[1], w latach 1928–1935 studiował ekonomię w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie; otrzymał wyróżnienie za pracę Wodniarskie procedery zarobkowe na terenie Warszawy. Pracował w polskim oddziale YMCA, działał w Związkach Sportowych Warszawy. W latach 1932-1933 ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Dęblinie. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 45. lokatą w korpusie oficerów rezerwy aeronautyki[2]. Posiadał przydział w rezerwie do 1 Pułku Lotniczego w Warszawie.

W 1939 został zmobilizowany i w czasie kampanii wrześniowej walczył pod dowództwem generała Kleeberga. Był ranny pod Kockiem. Nie trafił do niewoli niemieckiej i w okresie okupacji pracował w hurtowym handlu warzywami; działał jednocześnie w konspiracji, m.in. organizacji wywiadowczej „Muszkieterowie”. Kilkakrotnie był zatrzymywany przez Gestapo.

Po wojnie został zmobilizowany do 15 Zapasowego Pułku Lotniczego w Radomiu; wkrótce zwolniony z wojska, został skierowany do pracy w Ministerstwie Przemysłu i Handlu, gdzie był m.in. wicedyrektorem Biura Organizacji Dostaw. Pracował następnie w rządowej administracji transportowej, zajmował stanowiska wicedyrektora Departamentu Komunikacji i Łączności w Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego, wicedyrektora Departamentu Transportu w Ministerstwie Budownictwa Przemysłowego, dyrektora Departamentu Transportu, Mechanizacji i Energetyki w Ministerstwie Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, radcy tego ministerstwa. Kierował transportem na takich wielkich budowach, jak Huta Lenina w Krakowie, Huta Bieruta w Częstochowie, Stadion Dziesięciolecia w Warszawie. W 1956 uzyskał dyplom inżyniera mechanika na Politechnice Śląskiej w Gliwicach.

W latach 1950–1955 był redaktorem naczelnym miesięcznika „Transport” (później „Transport i Spedycja”), przez wiele lat wchodził w skład redakcji miesięcznika „Motoryzacja”. Ogłosił ponad 100 artykułów i kilka podręczników dotyczących mechanizacji, eksploatacji i naprawy pojazdów oraz ekonomiki transportu budowlanego, m.in. O usprawnieniu transportu w budownictwie (1952), Mechanizacja przeładunków materiałów sypkich (1964), Roboty ładunkowe (1960), Roboty ładunkowe. Zarys organizacyjno-ekonomiczny (1967), Roboty ładunkowe. Podstawy ekonomiki (1973). Był członkiem Rady Naukowej Instytutu Transportu Samochodowego, od 1960 członkiem Rady Motoryzacyjnej przy Radzie Ministrów.

Został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy[3] oraz Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, był laureatem nagród resortowych. Zmarł w Warszawie i pochowany został na warszawskim cmentarzu ewangelickim (aleja 5, grób 4)[4]. Z małżeństwa z Marią z Koelichenów (filologiem i publicystką) miał syna Tomasza (matematyka).

Przypisy

  1. ↑ Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906-1950
  2. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 127.
  3. ↑ M.P. nr 25 z 24 lutego 1947, poz. 155.
  4. ↑ śp. Karol Rojek

Bibliografia

  • Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906-1950. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988, s. 507. ISBN 83-06-01691-2.
  • Stanisław Marian Brzozowski, Karol Rojek, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XXXI, 1989
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.

Media użyte na tej stronie