Karol Rudnicki
 | |
 major kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 13 października 1898 Żydaczów, Austro-Węgry |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1940 Charków, USRR, ZSRR |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1940 |
| Siły zbrojne |  Armia Austro-Węgier,  Wojsko Polskie |
| Jednostki | 6 Pułk Ułanów Kaniowskich, Szkoła Podchorążych Rezerwy Kawalerii we Lwowie, Szkoła Podoficerów Zawodowych Kawalerii w Jaworowie 12 Pułk Ułanów Podolskich 27 Pułk Ułanów |
| Stanowiska | dowódca plutonu dowódca szwadronu kwatermistrz pułku zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg){kind=small}   | |
.jpg)
Karol Stefan Rudnicki (ur. 13 października 1898 w Żydaczowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Syn Zygmunta, starosty trembowelskiego i Stefanii z Marynowskich[1]. Wnuk pisarki Zofii z Mrozowickich Rudnickiej. Młodszy brat generała Klemensa Rudnickiego.
Absolwent szkoły ludowej w Żółkwi (1908) i III Gimnazjum klasycznego we Lwowie (1916). Po zdaniu matury wcielony do armii austriackiej. Walczył na frontach włoskim, rumuńskim i ukraińskim. Po rozpadzie Austro-Węgier, uwięziony przez Ukraińców w Brodach.
1 czerwca 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika i przydzielony do 6 pułku ułanów. Brał udział w wojnie z Ukraińcami i bolszewikami.
W okresie międzywojennym pozostał w 6 puł jako dowódca szwadronu i szkoły podoficerskiej. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 331. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)[2]. Od 1925 roku został dowódcą plutonu w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii we Lwowie a następnie przeniesiony do Szkoły Podoficerów Zawodowych Kawalerii w Jaworowie. 12 kwietnia 1927 roku został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 45. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[3]. W sierpniu 1930 przeniesiony do 12 pułku ułanów na funkcję dowódcy szwadronu, następnie został oficerem mobilizacyjnym. 4 lutego 1934 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 roku i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[4]. W kwietniu tego roku został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza[5]. W 1938 roku został przeniesiony do 27 pułku ułanów w Nieświeżu na stanowisko I zastępcy dowódcy pułku.
W kampanii wrześniowej walczył w 27 pułku ułanów. Po agresji ZSRR na Polskę i rozbiciu pułku 27 września 1939 przez Armię Czerwoną w bitwie pod Władypolem, został wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku. Zamordowany przez NKWD wiosną 1940 w Charkowie.
Wywód przodków
| 4. Teodor Józef Rudnicki | ||||||
| 2. Zygmunt Rudnicki | ||||||
| 5. Zofia Kazimiera Mrozowicka | ||||||
| 1. Karol Rudnicki | ||||||
| 6. Mieczysław Marynowski | ||||||
| 3. Stefania Marynowska | ||||||
| 7. Zofia Gostkowska | ||||||
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 12228
- Krzyż Walecznych
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Zobacz też
Przypisy
- ↑ http://www.genesis.jaxasoft.se/genesis/genesis.aspx?id=1162 [dostęp: 2019-03-12]
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 171.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 123.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 72.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 149.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Karol Rudnicki (1898-1940) – Major of the Polish Army, victim of the Katyn massacre
Grupa oficerów. Siedzą od prawej: mjr Tadeusz Komorowski, gen. Juliusz Rómmel. Wśród stojących: por. Aleksander Sitek (1. z lewej), por. Janusz Kapuściński (2. z lewej), por. Karol Rudnicki (3. z prawej).
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).