Karol Rudolf

Karol Stefan Rudolf

Płk Karol Rudolf – wiceprezes WKS Legia
generał brygady
Data i miejsce urodzenia	8 lipca 1886[1] Zawada, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	11 lipca 1952[1] Warszawa, PRL
Przebieg służby
Lata służby	1914–1949
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Departament Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych
Stanowiska	zastępca szefa departamentu szef departamentu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Grób Karola Rudolfa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Karol Stefan Rudolf (ur. 8 lipca 1886 w Zawadzie k. Dębicy, zm. 11 lipca 1952 w Warszawie) – doktor prawa, szef Departamentu Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych, generał brygady Wojska Polskiego, wieloletni wiceprezes klubu Legia Warszawa, a po wojnie jej pierwszy prezes.

Życiorys

Urodził się w Zawadzie w województwie podkarpackim w rodzinie kolejarza Karola i Julii z Pycińskich. Ukończył Szkołę Podstawową w Zawadzie, a następnie cesarskie i królewskie Gimnazjum im. Franciszka Józefa – obecnie I Liceum Ogólnokształcące im. Króla Władysława Jagiełły w Dębicy oraz wydział prawa UJ i Wyższą Szkołę Intendentury^[2]. Był członkiem organizacji Strzelec w Dębicy.

Po wybuchu I wojny światowej, od sierpnia 1914 roku w I Brygadzie Legionów Polskich, następnie walczył w 6 pułku III Brygady Legionów Polskich^[3]. 23 sierpnia 1915 roku uzyskał stopień chorążego, a 1 lipca 1916 roku stopień podporucznika rachunkowego Legionów Polskich^[4]. Brygada walczyła na froncie wołyńskim aż do jesieni 1916, w tym między innymi w bitwie pod Kostiuchnówką. Tam w marcu 1916 roku powołano piłkarską drużynę legionową, która była początkiem Wojskowego Klubu Sportowego Legia Warszawa. Wtedy zapewne młody Rudolf zaangażował się w działalność klubu i całe życie pozostał mu wierny. Za udział w walkach został odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych^[5]. W lutym 1918 roku internowany w Witkowicach, następnie w POW we Lwowie, od 1 listopada 1918 w 4 pułku piechoty Legionów^[2].

Po wojnie jako podpułkownik intendentury, doktor prawa pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych w Biurze Szefa Administracji Armii^[5]. W lipcu 1924 roku został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie na stanowisko szefa Szefostwa Intendentury^[6]. W tym samym roku, w następstwie reorganizacji dowództw okręgów korpusów, został szefem 2 Okręgowego Szefostwa Intendentury w Lublinie. 1 grudnia 1924 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów intendentów^[7]. 23 grudnia 1927 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Departamentu Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych^[8]. Później został pierwszym zastępcą szefa tego departamentu^[9], a później szefem tego Departamentu.

Mieszkał w Domu Generalskim przy alei Szucha 16. Był to luksusowy dom dla oficerów wyższych szarż, zrzeszonych w spółdzielni „Proporzec”, zaprojektowany przez postępowego architekta prof. Edgara Norwetha. W 1929 roku ukazała się obszerna praca zbiorowa pod kierunkiem płk. dra Karola Rudolfa Dziesięciolecie intendentury Polskiej Siły Zbrojnej 1918–1928.

Karol Rudolf znany był jako jeden z najaktywniejszych działaczy WKS Legii Warszawa. Był jej długoletnim wiceprezesem w okresie międzywojennym. W latach 1933–1934 pełnił funkcję wiceprezesa administracyjnego Polskiego Związki Piłki Nożnej, a za prezesury płk. Glabisza był delegatem PZPN do Związku Polskich Związków Sportowych i przewodniczącym Komisji Rewizyjnej PZPN^[10].

Brał udział w II wojnie światowej. Od 1941 roku przebywał w obozie jenieckim oficerów Wojska Polskiego w Oflagu VI E Dorsten w grupie pułkowników baraku trzeciego (nr obozowy 272).

Był pracownikiem Ministerstwa Obrony Narodowej. Nie do końca znana jest rola płka Rudolfa w odbudowie przedwojennego klubu Legia. Według źródeł klubowych płk Rudolf, płk Stanisław Więcek, ppłk Juliusz Neuding, a także por. Henryk Czarnik – przedwojenny piłkarz Legii, którego Rudolf był ojczymem – mieli reaktywować WKS Legia. W klubowych materiałach podaje się wręcz informację, że Rudolf w okresie od czerwca 1945 do 16 lutego 1946 roku pełnił funkcję pierwszego powojennego prezesa Legii. Materiały IPN i notatki prasowe mówią jednak wyraźnie, że Rudolf powrócił do Warszawy z Dorsten dopiero 16 listopada. Fałszerstwo zostało prawdopodobnie dokonane przez redaktorów monografii poświęconej 60-leciu Legii Warszawa i miało na celu umniejszenia roli komunistycznych działaczy w reaktywacji klubu^[11][12]. Rudolf został przeniesiony z rodziną z domu generalskiego do odległej dzielnicy Wierzbno. 21 lipca 1946 roku otrzymał stopień generała brygady. W latach 1946–1947 szef Departamentu Finansów MON, potem Departamentu Finansowo-Budżetowego MON. 15 grudnia 1949 roku zwolniony z zawodowej służby wojskowej i 20 stycznia 1950 roku ze względu na wiek i stan zdrowia przeszedł w stan spoczynku. Pracował w Zakładach Tytoniowych. W 1949 roku jako wdowiec ożenił się z wdową po swoim przyjacielu z rodzinnej Zawady płk. Józefie Rymucie, który zginął tragicznie podczas ćwiczeń artyleryjskich w roku 1946.

Był mężem Marii z Matejów (1885–1948)^[2][13].

Zmarł w Warszawie w 1952 roku. Spoczywa w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A25-tuje-21)^[13].

Awanse

• chorąży Legionów Polskich (23.08.1915)
• podporucznik rachunkowy Legionów Polskich (1.07.1916)
• podpułkownik intendentury (po I wojnie)
• pułkownik intendentury ze starszeństwem z dniem 15.08.1924^[14]
• generał brygady (21 lipca 1946)

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)^[15]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1930)^[2]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[2]
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 10 listopada 1928^[16][14], 1947)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[2]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[2]
• Medal za Warszawę 1939–1945 (1947)
• Srebrny Medal za Długoletnią Służbę^[2]
• Krzyż Komandorski Orderu Białej Róży Finlandii (Finlandia, 1936)^[17]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• JanJ. Składzień JanJ., Za ciasnym wydawał mi się ten zakątek, JanJ. Szczepański, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1982, ISBN 83-08-00781-3, OCLC 69297716 .
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. III: M–S, Toruń 2010.
• Stanisław Mielech,Sprtowe sprawy i sprawki Wydawnictwo MON 1963.
• Dębica – Zarys dziejów miasta i regionu, Józef Buszko i Feliks Kirk (red.), Wydawnictwo i Drukarnia Secesja, Kraków 1995.
• Dziesięciolecie intendentury polskiej siły zbrojnej 1918–1928, Koło Oficerów Intendentów, Warszawa 1929.