Karol Schrötter
 | |
 pułkownik artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 12 marca 1884 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 1 pułk artylerii polowej „Lwów” |
| Stanowiska | z-ca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 _2r_BAR.svg){kind=small}     | |
Karol Schrötter vel Karol Schroetter (ur. 12 marca 1884 w Paszkanach, pow. suczawski, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego. Kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Syn Leopolda i Sydonii z Neubeków. Absolwent szkoły średniej w Stanisławowie i Lwowie. Zdał maturę. Rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej. Był oficerem rezerwy artylerii polowej i górskiej armii Austro-Węgier. Posiadał przydział w rezerwie do pułku haubic polowych nr 11 we Lwowie. W szeregach tego pułku walczył na froncie włoskim i rosyjskim I wojny światowej. Od 1917 jego oddziałem macierzystym był pułk artylerii polowej nr 111. Na stopień chorążego został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1906, na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1910, a na stopień porucznika ze starszeństwem z 1 maja 1915[1][2][3][4][5].
Od listopada 1918 walczył w obronie Lwowa jako dowódca 1 baterii 1 pułku artylerii polowej „Lwów”. Pod koniec grudnia objął dowództwo 1 baterii, a w połowie stycznia 1919 dowództwo II dywizjonu 5 pułku artylerii polowej. Uczestniczył w wojnie z bolszewikami. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[6].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 63. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był 6 pułk artylerii ciężkiej we Lwowie[7]. W tym oddziale pełnił służbę na stanowisku zastępcy dowódcy pułku[8][9]. Z dniem 10 listopada 1924 roku został odkomenderowany do 3 pułku artylerii ciężkiej w Wilnie celem pełnienia obowiązków dowódcy pułku[10]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów artylerii[11]. Z dniem 20 lutego 1925 roku został przeniesiony do 3 pułku artylerii ciężkiej na stanowisko dowódcy[12][13]. W opinii Jerzego Kirchmayera „był bezwzględnie najlepszym spośród wszystkich dowódców pułku, z jakimi miałem do czynienia w przedwrześniowym wojsku. O wartości pułkownika nie decydowały jednak wiadomości fachowe, ale zgoła niezwykłe wartości dowódcze i wychowawcze”[14].
Od jesieni 1929 roku pełnił obowiązki dowódcy 3 Grupy Artylerii po zmarłym płk. Roszkowskim, a w grudniu 1929 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy pułku i mianowany dowódcą grupy[15][16]. Od 6 grudnia 1929 roku do 10 lipca 1930 roku był słuchaczem IV Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie.
W kampanii wrześniowej 1939 dowodził Ośrodkiem Zapasowym Artylerii Lekkiej Nr 6 we Lwowie. Na tym stanowisku organizował pododdziały artylerii, które wzięły udział w obronie Lwowa. Po kapitulacji miasta przed Armią Czerwoną, wbrew warunkom kapitulacyjnym, został w październiku 1939 zatrzymany przez NKWD i uwięziony w obozie w Starobielsku, a wiosną 1940 zamordowany w Charkowie. Figuruje na liście straceń, poz. 3786[17].
Awanse i upamiętnienie
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 awansowany został pośmiertnie do stopnia generała brygady[18]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 995 (22 lutego 1921)[19]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie, po raz pierwszy w 1921)[20]
- Złoty Krzyż Zasługi (2 sierpnia 1928)[21][22]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Srebrny Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)[23]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)[23]
- Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)[23]
Przypisy
- ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1910 ↓, s. 868, 961.
- ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1914 ↓, s. 772, 845.
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1916 ↓, s. 658, 734.
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1917 ↓, s. 846, 975.
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1059, 1202.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 4 sierpnia 1920 roku, s. 677.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 188.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 789, 814.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 708, 737.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 136 z 31 grudnia 1924 roku, s. 766.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 731.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 26 lutego 1925 roku, s. 94.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 411, 448.
- ↑ Jerzy Kirchmayer, Pamiętniki, s. 273.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 377.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 175, 498.
- ↑ BETA Księgi Cmentarne, ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl [dostęp 2017-05-17].
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 26 lutego 1921 roku, s. 342.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922 roku, s. 84.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 178, poz. 386 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 175.
- ↑ a b c Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1202.
Bibliografia
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1910. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1909.
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914.
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916.
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917.
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jan Czyrko: Zarys historji wojennej 5-go lwowskiego pułku artylerii polowej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Jerzy Kirchmayer, Pamiętniki, Książka i Wiedza, wyd. III, Warszawa 1975.
- Piotr Zarzycki, Artyleria w obronie Lwowa w roku 1939, Przegląd Historyczno-Wojskowy nr 2 (207) z 2005.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.
Baretka Krzyża Wojskowego Karola – Austro-Węgry. (Karl-Truppenkreuz)
Karol Schrötter (1884-1940) – Colonel of the Polish Army, victim of the Katyn massacre
_as_used_for_Signum_Laudis.gif)
Baretka Signum laudis