Karol Szczepanowski

Karol Szczepanowski

major artylerii
Data i miejsce urodzenia	30 września 1892 Bursztyn
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1918–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	6 pułk artylerii ciężkiej 40 pułk artylerii lekkiej
Stanowiska	dowódca dywizjonu wykładowca
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska obrona Lwowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Karol Bolesław Szczepanowski h. Prus (ur. 30 września 1892 w Bursztynie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major artylerii Wojska Polskiego, inwalida wojenny, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 30 września 1892 w Bursztynie, w ówczesnym powiecie rohatyńskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Ignacego i Karoliny z Marynowskich^[1]. Ukończył studia na Uniwersytecie we Lwowie. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. i k. Armii. Jego oddziałem macierzystym był Morawsko-Galicyjski Pułk Artylerii Fortecznej Nr 2. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916 roku w korpusie oficerów rezerwy artylerii fortecznej^[2].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-ukraińskiej w stopniu porucznika brał udział w obronie Lwowa na odcinku IV^[3]. Następnie uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Jako oficer służył w 6 pułku artylerii ciężkiej. 31 marca 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 17. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[4]. Do 1926 pełnił służbę na stanowisku pełniącego obowiązki dyrektora nauk Korpusie Kadetów Nr 2 w Chełmnie. Później przeniesiony do Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie, w którym do 1939 wykładał fizykę i matematykę^[5].

W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą II dywizjonu 40 pułku artylerii lekkiej. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów i przewieziony do obozu w Starobielsku^[6]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Był żonaty z Zofią Marią z domu Starosolską (obrończyni Lwowa z 1918, nauczycielka, działaczka społeczna, zm. w 1983 w Londynie)^[7].

Upamiętnienie

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika^[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[9].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1936)^[10][11]
• Medal Niepodległości (24 października 1931)^[12]
• Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[13]
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[13]

Zobacz też

• Zdzisław Adamczyk – oficer Wojska Polskiego także urodzony w Bursztynie i zamordowany w Charkowie
• Zbigniew Antonowicz

Przypisy

Bibliografia

• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.