Karol Wiktor Zawodziński

Karol Wiktor Zawodziński
Karol de Johne, Jachtsmen
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia1 czerwca 1890
Warszawa
Data i miejsce śmierci14 grudnia 1949
Toruń
Zawód, zajęciekrytyk literacki
Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920-1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Złoty Wawrzyn Akademicki Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Karol Wiktor Zawodziński ps. Karol de Johne, Jachtsmen (ur. 1 czerwca 1890 w Warszawie, zm. 14 grudnia 1949 w Toruniu) – polski krytyk literacki, teoretyk i historyk sztuki.

Życiorys

Był synem Kazimierza Zawodzińskiego i Stefanii z Junosza-Piotrowskich. Po ukończeniu w 1908 warszawskiego gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego studiował filologię rzymską na Uniwersytecie w Petersburgu, naukę ukończył w 1913. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich, po aresztowaniu był internowany w obozie w Szczypiornie.

Od 1918 do 1932 był rotmistrzem Wojska Polskiego, równolegle od 1921 był wziętym krytykiem literackim, który swoje felietony ogłaszał drukiem w „Przeglądzie Warszawskim” używając pseudonimu Karol de Johne. Na łamach tego czasopisma publikował również wiersze, które ukazały się również w zbiorze „Descour”. Współpracował również ze „Słowem Wileńskim”, „Narodem”, „Banderą Polską”, „Głosem Robotniczym”, „Wiadomościami Literackimi” i „Przeglądem Współczesnym”. Od 1933 przez rok wykładał literaturę słowiańską na Uniwersytecie w Brukseli.

W 1946 został wykładowcą historii literatury słowiańskiej na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, publikował w Arkonie. Ponadto Karol Wiktor Zawodziński zajmował się wersologią, dzieło pt. Zarys wersyfikacji polskiej ukazało się w dwóch tomach (pierwszy w 1936, drugi w 1952). Poruszał również tematykę żeglarstwa i marynistyki używając pseudonimu „Jachtsmen”.

Zmarł w Toruniu i tam został pochowany. Pochówek symboliczny znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 64-3-23)[1].

Ordery i odznaczenia

Twórczość

  • Teodor Tiutczew (1926);
  • Maria Dąbrowska. Historyczno-literackie znaczenie jej twórczości (1933)
  • Zarys wersyfikacji polskiej tom I (1936)[4]
  • Blaski i nędze realizmu powieściowego w latach ostatnich (1937)[5]
  • Liryka polska w dobie jej kryzysu (1939)
  • Stulecie trójcy powieściopisarzy (1947)[6]

Opublikowane po śmierci Karola Wiktora Zawodzińskiego

  • Studia z wersyfikacji polskiej tom II (1954)
  • Opowieści o powieści (1963)
  • Wśród poetów (1964)

Przypisy

  1. ↑ Cmentarz Stare Powązki: KAZIMIERZ ZAWODZIŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-06-15].
  2. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  3. ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 606 „za wybitną twórczość literacką”.
  4. ↑ Karol W. Zawodziński, Zarys wersyfikacji polskiej. Cz. 1, Wiadomości wstępne o wierszu, polona.pl [dostęp 2020-04-23].
  5. ↑ Karol W. Zawodziński, Blaski i nędze realizmu powieściowego w latach ostatnich, polona.pl [dostęp 2020-04-23].
  6. ↑ K.W. Zawodziński, Stulecie trójcy powieściopisarzy : studia nad społecznym i artystycznym znaczeniem dzieła Orzeszkowej, Prusa, Sienkiewicza, polona.pl [dostęp 2020-04-23].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie