Karol Wiliński

Karol Władysław Wiliński

major saperów
Data i miejsce urodzenia	4 listopada 1890 Lwów
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	Szefostwo Fortyfikacji Grudziądz
Stanowiska	szef fortyfikacji
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Karol Władysław Wiliński vel Wild^[a] (ur. 4 listopada 1890 we Lwowie, zm. ?) – major saperów Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się we Lwowie, w rodzinie Władysława^[2].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Artylerii Górskiej Nr 9. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 lutego 1917 w korpusie oficerów rezerwy artylerii polowej i górskiej^[3].

5 czerwca 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika ze starszeństwem z 1 lutego 1917, zaliczony do I Rezerwy armii z równoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny^[4] i przydzielony do Grupy Operacyjnej gen. Jędrzewskiego^[5]. W sierpniu tego roku był przydzielony do Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów^[1]. 9 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w Korpusie Inżynierii i Saperów, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej^[6]. 1 czerwca 1921 nadal pełnił służbę w DOGen. Lwów, a jego oddziałem macierzystym był 6 Pułk Saperów^[7]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 58. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[8]. W 1923 był przydzielony do Szefostwa Inżynierii i Saperów Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie^[9]. W następnym roku wrócił do macierzystego pułku w Przemyślu^[10][11]. W styczniu 1929 został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów saperów z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Kadry Zawodowej 6 Pułku Saperów^[12]. Z dniem 1 kwietnia 1931 został przeniesiony do Szefostwa Inżynierii Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko referenta^[13], lecz już 1 października tego roku został przeniesiony do stacjonującego w tym samym garnizonie 4 Batalionu Saperów^[14][15]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 1. lokatą w korpusie oficerów saperów^[16]. W 1939 pełnił służbę w Szefostwie Fortyfikacji Grudziądz na stanowisku szefa^[17].

We wrześniu 1939 przedostał się do Rumunii, gdzie był internowany, a następnie przekazany władzom niemieckim. W latach 1941–1945 przebywał w Oflagu VI E Dorsten^[18]. Po uwolnieniu wrócił do kraju^[2].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych^[19]
• Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1936)^[20]
• Srebrny Medal Waleczności 1 klasy^[21]
• Srebrny Medal Waleczności 2 klasy^[21]
• Krzyż Wojskowy Karola^[21]

Zobacz też

• Twierdza Grudziądz

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.)
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.

Linki zewnętrzne

• Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-04-02].