Karol Zaprutkiewicz
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 3 listopada 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 9/11 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | II zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
_3r_BAR.svg){kind=small}     | |
Karol Leon Zaprutkiewicz (ur. 3 listopada 1892 w Potutorach, zm. 9/11 kwietnia 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się w Potutorach, w ówczesnym powiecie brzeżańskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana i Bronisławy z Macuskich[1]. W 1913 złożył maturę c. k. Gimnazjum Wyższym w Brzeżanach[2].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Strzelców Nr 34. Ukończył szkołę oficerską w Pezinok (niem. Bösing). 3 marca 1915 został wysłany na front. Na stopień chorążego został mianowany ze starszeństwem z 1 maja 1915 w korpusie oficerów rezerwy[3][4][5]. 20 sierpnia 1915 pod Lublinem dostał się do rosyjskiej niewoli, z której powrócił 5 września 1918 i został przydzielony do Baonu Zapasowego Pułk Strzelców Nr 34 w Jarosławiu[5].
W 1920, w czasie wojny z bolszewikami dowodził kompanią karabinów maszynowych 8 Pułku Piechoty Legionów[1]. 27 stycznia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 75. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W marcu tego roku został wyznaczony w 8 pp Leg. na stanowisko obwodowego komendanta Przysposobienia Wojskowego[7]. W marcu 1932 został przeniesiony do 28 Pułku Piechoty w Łodzi na stanowisko dowódcy batalionu[8][9]. Po 1935 został przesunięty na stanowisko II zastępcy dowódcy 28 pp (kwatermistrza) i pozostał na nim do 1939[10].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. Między 9 a 11 kwietnia 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany[11]. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
Karol Zaprutkiewicz był żonaty z Zofią z Bucheltów (1895–1922)[12], z którą miał syna Jerzego[1].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[13]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)[14]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[15][14]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[16]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[16]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[17]
Zobacz też
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
- Zbrodnia katyńska
Przypisy
- ↑ a b c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 724.
- ↑ Sprawozdanie 1913 ↓, s. 95, 98.
- ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 75.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 153, 354.
- ↑ a b Kiński 1992 ↓, s. 445.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 24.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 100.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 233.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 37, 558.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 22, 581.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 340.
- ↑ Cmentarze Komunalne w Gminie Jasło - wyszukiwarka osób pochowanych, jaslogmina36.artlookgallery.com [dostęp 2022-09-28].
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 37.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska” - jako Karol Leon Zaportkiewicz.
- ↑ a b Kiński 1992 ↓, s. 446.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 242 - jako Karol Leon Zaprotkiewicz.
Bibliografia
- Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Wyższego w Brzeżanach za rok szkolny 1912/13. Brzeżany: Nakładem Funduszu Naukowego, 1913. (pol.).
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1916. Wiedeń: 1916.
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jan Kiński. Pro memoria. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 2 (140), 1992. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny. ISSN 0043-7182.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
Media użyte na tej stronie
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).