Karolingowie
Karolingowie – dynastia frankijska wywodząca się od Karola Młota, panująca w latach 753–987. Pierwszym jej przedstawicielem miał być Arnulf z Metzu. Początkowo majordomowie dynastii Merowingów. Odsunęli ich od władzy w 751 i sami objęli tron za zgodą możnowładztwa i papiestwa. Po śmierci Ludwika Pobożnego państwo frankijskie zostało podzielone na trzy części: zachodnią (Francia occidentalis), wschodnią (Francia orientalis) i środkową ciągnącą się od Flandrii po północną Italię i brzegi Morza Śródziemnego.
Historia
Karolingowie pochodzili z Austrazji. Protoplastą rodu był Arnulf Piwowarski (zm. ok. 645), urzędnik królewski, biskup Metzu. Syn Arnulfa Ansegizel ożenił się z Beggą, córką Pepina z Landen, majordoma Austrazji. Arnulf i Pepin byli jednymi z najznamienitszych możnych tego pokolenia. Małżeństwo Ansegizela i Beggi zapewniło rodowi (zwanego od wtedy Arnulfinami-Pepinidami) hegemonię w Austrazji.
Ogromne znaczenie polityczne pokazała sytuacja po śmierci króla Dagoberta I w 639 r. Syn Pepina I, Grimoald, który polecił bezdzietnemu Sigebertowi III adoptować swego syna Childeberta i osadził go następnie na tronie. Jednak możni Neustrii wytoczyli Grimoaldowi proces i zgładzili go w 656 roku.
Syn Ansegizela i Beggi, wnuk Arnulfa, Pepin II, przejął praktycznie całą władzę w królestwie Franków, był majordomem Austrazji, Neustrii i Burgundii. Jako majordom wszystkich królestw przyjął tytuł księcia Franków.
Syn Pepina II, Karol Młot, po śmierci ojca (grudzień 714) nie odziedziczył żadnej ziemi, ani tytułu – jego ojciec wraz z żoną Plektrudą jako dziedzica wyznaczyli swojego wnuka Teudoalda – nieślubne dziecko ich syna Grimoalda. Plektruda wtrąciła Karola do więzienia. Z końcem 715 r. uciekł z więzienia i stanął na czele buntu przeciw rządom kobiety. Do 718 r. Karol zdołał pokonać wrogów wewnętrznych i od tego czasu do swojej śmierci w 741 zaczął umacniać swą władzę w królestwie oraz zbrojnie odpowiadać na zakusy innych plemion germańskich. W tym czasie majordomus zdołał podporządkować sobie tzw. biskupie republiki arystokratyczne wzdłuż Loary i Rodanu, ponadto dokonał szeregu sekularyzacji dóbr kościelnych. Najsłynniejszym epizodem z życia Karola Młota jest bitwa pod Poitiers stoczona w roku 732, w której Frankowie odparli najazd arabski oraz zabili arabskiego wodza Abd-ar-Rahmana[1].
Synowie Młota, Karloman i Pepin Krótki, po śmierci ojca podzielili królestwo Franków między siebie. Karloman otrzymał Austrazję, Szwabię i Turyngię, Pepin Neustrię i Burgundię, a swojego najmłodszego, przyrodniego brata Griffo umieścili w klasztorze[2]. W roku 743 na tronie Frankońskim – zdobytym wcześniej przez Karola Młota – osadzili Childeryka III, prawowitego władcę z dynastii Merowingów[1]. Obaj bracia rządzili swoimi częściami zgodnie, wspierając się wzajemnie. W 747 roku Karloman zrezygnował z władzy i został mnichem w klasztorze na Monte Cassino. Pepin przejął faktycznie całą władzę w królestwie Franków. W październiku 751 roku na zwołanym przez siebie zjeździe feudałów frankijskich w Soissons dokonał za przyzwoleniem feudałów zamachu stanu, detronizował króla Childeryka III[1] i został konsekrowany na króla Franków przez świętego Bonifacego jako pierwszy władca z dynastii Karolingów. Wcześniej od papieża Zachariasza otrzymał poparcie w formie rozporządzenia, by tytuły królewskie nadawano tym, którzy realnie sprawują władzę. Jego prawo do władzy pozostawało jednak wciąż dyskusyjne, dlatego zawarł sojusz z papiestwem, zaproponowany przez kolejnego papieża, Stefana II. Zalegalizował on jego władzę przez namaszczenie w dniu 28 lipca 754 roku w bazylice Saint-Denis pod Paryżem, a tym samym zobowiązał go do obrony Rzymu przed Longobardami. Prowadził on kampanię przeciw Longobardom (754), wyniku której powstało Państwo Kościelne. W latach 752–760 prowadził walki z Arabami z Półwyspu Iberyjskiego.
Syn Pepina Karol Wielki wyniósł młodą dynastię, stary ród, na wyżyny potęgi. Do nabytków terytorialnych poprzedników dodał swoje: zdobył północne i środkowe Włochy, północno-wschodnią Hiszpanię, Saksonię, Bawarię i ziemie nad środkowym Dunajem. W ten sposób ukształtowało się państwo sięgające od Morza Północnego i Bałtyku na północy po Benewent na południu oraz od Atlantyku na zachodzie po Łabę i pusztę pannońską na wschodzie. Do nabytków terytorialnych nie sposób nie dodać reform wewnętrznych w królestwie, które jednak nie przetrwały po śmierci reformatora. Największym osiągnięciem Karola była koronacja cesarska w Boże Narodzenie 800 roku w Rzymie z rąk papieża Leona III.
Po śmierci Karola 28 stycznia 814 w Akwizgranie nastąpił powolny rozkład struktur wielkiego państwa frankijskiego. Prawo dziedziczenia, które widoczne już wcześniej dzieliło państwo, stało się po śmierci Karola powodem rozpadu cesarstwa. Początkiem ostatecznego rozpadu był traktat roku w Verdun zawarty w 843, który podzielił państwo Karola Wielkiego między synów Ludwika I Pobożnego (syna Karola Wielkiego): Lotara, Karola Łysego i Ludwika Niemieckiego. Podział ten położył podwaliny pod powstanie w przyszłości Francji i Niemiec.
Drzewo genealogiczne
Pepin z Herstalu Majordom Austrazji | Alpaida | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Chrotruda | Karol Młot Majordom królestwa Franków | Childebrand Książę Burgundii | NN | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Karloman | Pepin Krótki Król Franków | Bertrada z Laon | Nibelung Hrabia Vexin | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Karloman Król Franków | Karol Wielki Król Franków, cesarz rzymski | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pepin Longobardzki król Longobardów | Ludwik I Pobożny król Akwitanii, cesarz | Drogo biskup Metzu | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Lotar I król Franków i cesarz | Pepin I Akwitański król Akwitanii | Ludwik II Niemiecki król Bawarii, król Franków wschodnich | Karol II Łysy król Franków zachodnich, cesarz, król Italii | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
- Karol Młot, majordom zjednoczonego królestwa Franków (jego ojcem był Pepin z Herstalu – majordom Austrazji)
- Hiltrud (zm. 754)
- Karloman (syn Karola Młota), od 741–747 król Austrazji, Szwabii i Turyngii
- Grifo (zm. 753)
- Pepin Krótki, majordom Childeryka III, od 751 król Franków
- Karloman (syn Pepina Krótkiego), od 768 król Austrazji i Burgundii
- Karol I Wielki, od 768 król Franków, od 774 król Franków i Longobardów, od 800 cesarz rzymski
- Pepin
- Karol (zm. 811)
- Pepin Longobardzki, od 781 król Longobardów
- Ludwik I Pobożny, od 781 król Akwitanii, od 814 król Franków i cesarz
- Lotar I, od 840 król Franków i cesarz
- Karolingowie włoscy do 875
- Ludwik II Niemiecki, od 817 król Bawarii, od 843 król Franków wschodnich
- Karolingowie niemieccy do 911 Państwo wschodniofrankijskie
- Pepin I, od 817 król Akwitanii
- Pepin II od 838 do 848 król Akwitanii
- Karol II Łysy, od 840 król Franków zachodnich, od 875 cesarz, od 876 król Italii
- Karolingowie francuscy do 987 Państwo zachodniofrankijskie
- Lotar I, od 840 król Franków i cesarz
- Drogo, biskup Metz
Karolingowie niemieccy
Panowali w królestwie Franków wschodnich w latach 840–911. Obejmowała sześciu królów panujących:
- Ludwik II Niemiecki (804–876), od 840 król wsch. Franków
- Karloman (830–880), od 876 król wsch. franków i od 877 Italii
- Arnulf z Karyntii (850–899), od 887 król wsch. franków i od 896 cesarz
- Ludwik IV Dziecię (893–911), od 899 król wsch. franków
- Arnulf z Karyntii (850–899), od 887 król wsch. franków i od 896 cesarz
- Ludwik III Młodszy (835–882), od 876 król wsch. franków
- Ludwik (877–879)
- Karol Otyły (839–888), król 876–87 wsch. franków, 884–887 zach. franków i Italii i 881–887 cesarz
- Karloman (830–880), od 876 król wsch. franków i od 877 Italii
Karolingowie francuscy
Panowali w królestwie Franków zachodnich w latach 840–987. Obejmowała dziewięciu królów panujących:
- Karol II Łysy (840–877), od 840 król zach. Franków, od 875 cesarz rzymski, od 876 król Italii
- Ludwik II Jąkała (877–879)
- Ludwik III (879–882) (współrządy z Karlomanem)
- Karloman II (879–884) (współrządy z Ludwikiem III w latach 879–882, następnie samodzielne rządy)
- Karol III Prostak (892–922)
- Ludwik IV Zamorski (936–954)
- Lotar (954–986)
- Karol
- Ludwik V Gnuśny (986–987), ostatni król dynastii Karolingów zachodnich (francuskich)
- Ludwik IV Zamorski (936–954)
- Ludwik II Jąkała (877–879)
Zobacz też
- drzewo genealogiczne Karolingów
- historia Francji
- historia Niemiec
Przypisy
- ↑ a b c Adam Galos, Władysław Czapliński, Wacław Korta: Historia Niemiec. Wyd. drugie, poprawione. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1990. ISBN 83-04-03058-6. (pol.).
- ↑ P. Riché, Karolingowie, s. 53.
Bibliografia
- Antoni Mączak, red., Dynastie Europy, Wrocław 2009, s. 132–151.
- Włodzimierz Dworzaczek, Genealogia, cz. 2: Tablice, Warszawa 1959, tabl. 42.
- VIAF: 50020166, 554145857116622922519, 4452155832966433490006, 268442211, 4380155832945333490009, 305658979, 305498943, 22151776766218011064
- LCCN: sh85020340
- GND: 118721003
- NDL: 00565056
- BnF: 11966135g
- SUDOC: 027668045
- NKC: osd2012721741
- BNE: XX527805
- PLWABN: 9810631734705606
- J9U: 987007283465005171
- NSK: 000357853, 000057090
- LIH: LNB:D*16836;=vN
- WorldCat: viaf-50020166
Media użyte na tej stronie
Autor: Nick Wedd, Licencja: CC BY-SA 4.0
Map of the Empire of Charlemagne as divided among his three sons at the Treaty of Verdun, 843.
(c) GFDL, CC BY-SA 3.0
Mapa rozwoju Imperium Franków w latach 481-814
Autor: Bonjour vive la France Dessiné par Jérôme BLUM le 5 septembre 2007. Készítette: Jérôme BLUM 2007., Licencja: CC BY-SA 2.0 fr
unofficial armorial bearings of the French republic, created from France coa.png. (The only official emblem of France is its tricolour flag).
The Carolingian and Byzantine Empires and the Califate about 814