Karpacka Półbrygada Obrony Narodowej
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | 1937 | |
| Rozformowanie | 1939 | |
| Nazwa wyróżniająca | Podkarpacka | |
| Dowódcy | ||
| Ostatni | ppłk Franciszek Klein | |
| Działania zbrojne | ||
| kampania wrześniowa | ||
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Stanisławów (OK X) | |
| Rodzaj sił zbrojnych | Wojsko | |
| Rodzaj wojsk | Obrona Narodowa | |
| Podległość | Armii „Karpaty” | |
Karpacka Półbrygada Obrony Narodowej [1] – półbrygada piechoty Wojska Polskiego II RP.
Formowanie brygady
Karpacka Półbrygada ON została sformowana w II półroczu 1937 roku na podstawie rozkazu ministra spraw wojskowych L.dz. 1496/Org. tjn. z dnia 12 marca 1937 roku i wytycznych szefa Departamentu Piechoty MSWojsk. w sprawie organizacji jednostek Obrony Narodowej z dnia 12 czerwca 1937 roku.
Dowództwo półbrygady stacjonowało w Stanisławowie[2] przy Dowództwie 11 Karpackiej DP. Tam też, przy 48 pułku piechoty Strzelców Kresowych zorganizowano oddział zwiadowców, dowództwo Stanisławowskiego batalionu ON i jego 1 kompanię. W Stryju przy 53 pułku piechoty Strzelców Kresowych sformowany został Stryjski batalion ON i jego 1 kompania. Pozostałe kompanie tego batalionu utworzono w Żydaczowie (2) i Dolinie (3).
W maju 1939, w ramach II fazy organizacji jednostek ON, sformowane zostały dwa nowe pododdziały: I Huculski batalion ON i II Huculski batalion ON. Dla obu batalionów oddziałem gospodarczym był 49 Huculski pułk strzelców w Kołomyi.
Walki brygady
Kampanię wrześniową Karpacka Półbrygada ON rozpoczęła w składzie Odcinka „Węgry” dowodzonego przez gen. bryg. Władysława Langnera. Odcinek „Węgry” podporządkowany był dowódcy Armii „Karpaty”. Głównym zadaniem Odcinka „Węgry”, a tym samym Karpackiej Półbrygady ON było dozorowanie przejść karpackich na kierunkach wyprowadzających z Węgier na Małopolskę Wschodnią (Lwów, Stanisławów, Kołomyja), a w szczególności na zagłębie naftowe Borysław.
3 września półbrygada przejęła pododcinek „Stryj” dozorowany przez 1 pułk piechoty KOP „Karpaty”. Wymusiło to zmiany w organizacji dowodzenia półbrygadą. Nowym dowódcą pododcinka „Stryj” wyznaczony został mjr Władysław Welz, dowódca Stanisławowskiego batalionu ON. Podporządkowano mu Stryjski batalion ON z 111 kompanią asystencyjną oraz Stanisławowski vatalion ON z 26 kompanią asystencyjną. Dowódca półbrygady, ppłk Franciszek Klein został dowódcą pododcinka „Delatyn”. W dalszym ciągu podlegały mu oba huculskie bataliony ON.
11 września oba pododcinki („Delatyn” i „Stryj”) podporządkował sobie gen. bryg. Stefan Dembiński, który otrzymał od gen. dyw. Tadeusza Kasprzyckiego zadanie zorganizowania Odcinka „Stanisławów” w celu obrony rejonu Drohobycz–Stryj i osłony połączeń z Rumunią na kierunku Stryj – Stanisławów.
14 września Grupa gen. Dembińskiego, bardziej znana jako Grupa „Stryj” została zreorganizowana. Główne siły grupy podzielono na trzy improwizowane pułki piechoty. W skład trzeciego pułku włączone zostały: Stryjski i Stanisławowski bataliony ON oraz improwizowany batalion piechoty zorganizowany w Bolechowie przez kpt. Irakli Kiknadze głównie z nadwyżek 49 pp. Dowódcą 3 pułku Obrony Narodowej mianowany został mjr Władysław Welz. Poza siłami głównymi grupy, w bezpośrednim podporządkowaniu jej dowódcy pozostał nadal pododcinek „Delatyn”.
20 września 3 pułk ON przekroczył granicę na Przełęczy Wyszkowskiej. Następnego dnia granicę węgierską przekroczyły oba huculskie bataliony ON pod dowództwem ppłk Franciszka Kleina.
Organizacja i obsada personalna
- Dowództwo Karpackiej Półbrygady Obrony Narodowej
- dowódca – ppłk Franciszek Klein
- szef sztabu – kpt. Wawrzyniec Matys
- Stryjski batalion ON – mjr Józef Rymarski
- Stanisławowski batalion ON – mjr Władysław Welz
- I Huculski batalion ON – mjr Marian Jasiński
- II Huculski batalion ON – kpt. Józef Pulnarowicz
Przypisy
- ↑ Tadeusz Jurga w Krótkim informatorze (...) podaje, że była to brygada.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 541.
Bibliografia
- Kazimierz Pindel, Obrona Narodowa 1937-1939, Warszawa: Wydaw. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, ISBN 83-11-06301-X, OCLC 69279234.
- Ryszard Dalecki: Armia "Karpaty" w wojnie obronnej 1939 r., Rzeszów 1989, wyd. II, ISBN 83-03-02830-8,
- Tadeusz Jruga: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 7, Regularne jednostki Wojska Polskiego w 1939 : organizacja, działania bojowe, uzbrojenie, metryki związków operacyjnych, dywizji i brygad. Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1975
- Ryszard Rybka, Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny "W" i jego ewolucja, Kamil Stepan, Warszawa: Oficyna Wydawnicza "Adiutor", 2010, ISBN 978-83-86100-83-5, OCLC 674626774.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Karpacka Półbrygada ON
Obrona Narodowa w 1939