Karta zgonu

Treść tego artykułu od 2020-10 należy opracować w taki sposób, aby nie uwypuklała nadmiernie polskiej specyfiki / aby nie zawężała się tylko do polskich warunków Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Karta zgonu – dokument wystawiany przez lekarza, konieczny do uzyskania aktu zgonu i pochowania zwłok, który musi być wydany dla każdego zmarłego w tym dla dzieci martwo urodzonych, bez względu na wiek ciąży, na wniosek osób uprawnionych do ich pochowania.

W Polsce jego wydanie opisują: Ustawa o cmentarzach i chowaniu zmarłych z 1959 r. oraz Rozporządzenia Ministra Zdrowia (i Opieki Zdrowotnej) z 1961, 2001, 2006 i 2015 r.

Do 2015 roku kartę zgonu wydawano w 2 egzemplarzach: jako egzemplarz A służący do celów statystycznych oraz egzemplarz B, służący do celów pochowania zwłok. Od 2015 roku wydawany jest tylko jeden egzemplarz^[1].

Jedynym przypadkiem, kiedy lekarz może odstąpić od wystawienia karty zgonu, jest podejrzenie udziału osób trzecich w spowodowaniu zgonu, a obowiązkiem lekarza jest wówczas powiadomienie Policji i prokuratora. W takich sytuacjach lekarz wydaje zaświadczenie o stwierdzeniu zgonu, a kartę zgonu wydaje lekarz, który na zlecenie sądu lub prokuratora dokonał oględzin lub sekcji zwłok.

Do wystawienia karty zgonu nie jest konieczne podanie jego przyczyny. W przypadkach, kiedy po wyczerpaniu wszystkich stosownych środków nie można ustalić przyczyny zgonu oraz gdy nie ma podstaw do podejrzewania zabójstwa lub samobójstwa, w karcie zgonu w miejscach przeznaczonych na wpisanie przyczyn zgonu wpisuje się adnotacje „przyczyna zgonu nieustalona”.

Przypisy

Bibliografia

• Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 11 lutego 2015 r. w sprawie wzoru karty zgonu (Dz.U. z 2019 r. poz. 1085)