Kartuzy

Kartuzy

miasto w gminie miejsko-wiejskiej
(c) Marek Slusarczyk, CC BY 3.0 Widok z lotu ptaka w kierunku wschodnim
Herb Flaga
Państwo	Polska
Województwo	pomorskie
Powiat	kartuski
Gmina	Kartuzy
Aglomeracja	trójmiejska
Data założenia	1391 (wzmianka o wsi)
Prawa miejskie	14 kwietnia 1923[1]
Burmistrz	Mieczysław Grzegorz Gołuński
Powierzchnia	6,80 km²
Wysokość	202,3-254 m n.p.m.
Populacja (30.06.2021) • liczba ludności • gęstość	14 186[2] 2086,2 os./km²
Strefa numeracyjna	(+48) 58
Kod pocztowy	83-300
Tablice rejestracyjne	GKA
Położenie na mapie gminy Kartuzy Kartuzy
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kartuzy
Położenie na mapie województwa pomorskiego Kartuzy
Położenie na mapie powiatu kartuskiego Kartuzy
54°20′06″N 18°12′05″E/54,335000 18,201389
TERC (TERYT)	2205024
SIMC	0934547
Hasło promocyjne: Kartuzy – stolica Kaszub
Urząd miejski ul. Hallera 1 83-300 Kartuzy
Strona internetowa

Kartuzy (dodatkowa nazwa w kaszub.  Kartuzë, niem. Karthaus) – kaszubskie^[3] miasto w województwie pomorskim, siedziba powiatu kartuskiego i gminy miejsko-wiejskiej Kartuzy. Miasto leży nad czterema jeziorami zwanymi kartuskimi. Są to: jezioro Karczemne, Klasztorne Duże, Klasztorne Małe i Mielenko. W Kartuzach krzyżują się drogi wojewódzkie: nr 211, nr 224 i nr 228.

Według danych GUS z 30 czerwca 2021 r., Kartuzy liczyły 14 186 mieszkańców^[2] i były pod względem liczby ludności osiemnastym miastem w województwie pomorskim.

Położenie

Według danych z 1 stycznia 2010 powierzchnia miasta wynosi 6,80 km²^[4].

Kartuzy leżą na Kaszubach, historycznie na Pomorzu Gdańskim^[5].

W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. gdańskiego. Po 1999 Kartuzy leżą w województwie pomorskim i są stolicą powiatu kartuskiego.

Historia

Neolit

Prace archeologiczne na terenie Kartuz zaczęły się w XIX wieku. Większość ze znalezisk została jednak stracona podczas II wojny światowej^[6]. Kolejne prace mające na celu odtworzenie historii Kartuz były wykonywane w latach 70. XX wieku^[7].

Rejon Kartuz został zasiedlony prawdopodobnie później niż tereny znajdujące się na południe. Przez okres plejstocenu teren ten był zajęty przez lądolód^[7]. W okresach interglacjałów pojawiały się na Pomorzu różne grupy ludności koczowniczej, wędrujące na północ za zwierzyną, brak jednak znalezisk potwierdzających bytność takich grup na terenie przyszłego miasta^[8].

W okresie borealnym, kiedy klimat na Pomorzu się ocieplił i ustabilizował, grupy koczownicze zaczęły się osiedlać. Udoskonalono broń i narzędzia. Rekonstrukcja egzystencji grup zamieszkujących te tereny jest jednak niemożliwa i oparta jest jedynie na analogii do terenów ościennych. Na tym terenie odnajdywane są jedynie pojedyncze znaleziska świadczące o zamieszkiwaniu grupy ludzi^[9]. Nieco lepsza jest sytuacja z badaniem osadnictwa późnego neolitu. Znajdowane są fragmenty ceramiki, ślady rolnictwa. Słabe gleby nie sprzyjały rozwojowi siedzib ludzkich na obszarze ziemi kartuskiej^[10].

Epoka brązu

Więcej przedmiotów zachowało się z epoki brązu. Wiadomo, że tereny te były zamieszkane przez przedstawicieli kultury łużyckiej. Niewiele wiadomo o osadach tych ludów, głównymi znaleziskami są pojedyncze groby i przedmioty w nich znalezione^[11]. Zostały znalezione również fragmenty ceramiki, narzędzia rolnicze^[12] oraz biżuteria^[12]. Gęstość zaludnienia w okolicach w tym czasie szacuje się na jedną osobę na 2–5 km²^[13].

Starożytność

Ziemia kartuska w starożytności leżała na uboczu szlaku bursztynowego, przez co z tego okresu pochodzi niewiele znalezisk. Wiadomo jednak znacznie więcej na temat domostw i struktury społecznej, głównie dzięki analogiom do innych podobnych terenów^[14].

Średniowiecze

Kamień pamiątkowy w miejscu dawnego kościoła św. Katarzyny

W 1382 roku^[15] Jan z Rusocina założył w Kartuzach kartuzję Paradisus Beatae Mariae. Fundacja kartuska w XVIII w. słynęła z bogactwa, wyrobu słynnego likieru i działalności charytatywnej.

1800–1918

W 1818 r. wieś Kartuzy została stolicą powiatu. Znajdowały się tu wszystkie urzędy i instytucje, które znajdowały się w miastach powiatowych, czyli: starostwo, sąd grodzki, więzienie, urząd skarbowy, powiatowa komenda policji, bank, urząd pocztowy oraz wiele innych^[16].

W 1825, po kasacie klasztoru kartuzów decyzją administracji kościelnej dokonano rozbiórki dawnego kościoła parafialnego św. Katarzyny, znajdującego się na nieistniejącym cmentarzu (ob. Park Solidarności) między pl. św. Brunona a kościołem klasztornym (istnienie drugiej świątyni było dotąd niezbędne wobec surowości reguły kartuzów, uniemożliwiającej kobietom korzystanie z kościoła klasztornego). Kościół ten w okresie reformacji został przyłączony do parafii w Goręczynie jako filialny.

W 1886 r. Kartuzy uzyskały połączenie kolejowe z Pruszczem Gdańskim. W 1897 r. powstał w Kartuzach dworzec kolejowy, który uległ zniszczeniu w 1945 roku w wyniku działań wojennych. W roku 1953 powstał nowy budynek dworcowy w typowym dla tego okresu stylu (socrealizm). W 2017 r. został on zburzony i zastąpiony nowym obiektem. W 1901 r. Kartuzy uzyskały połączenie kolejowe z Kościerzyną. W 1904 r. wybudowano w Kartuzach parowozownię i wieżę ciśnień. W 1905 r. przedłużono linię kolejową Pruszcz – Kartuzy do Lęborka^[17]. W 1910 r. po ukończeniu elektrowni wodnej w Rutkach na Raduni, Kartuzy zelektryfikowano^[18].

W tym czasie w Kartuzach funkcjonowały Verschönerungsverein (Tow. Upiększania Kartuz, od 1986), Kaschubische Volkskunde, Deutsches Flotten Verein, Vaterlanden Frauen Verein (Ojczyźniany Związek Kobiet), Turnverein (klub gimnastyczny), Fussball Verein (klub piłkarski), Tennis Club (z kortami na zapleczu restauracji Borzestowskiego przy ul. Gdańskiej) oraz chóry: kościelny, męski i mieszany. W mieście działało 6 pensjonatów i 8 restauracji.

W 1903 r. odsłonięto Kriegerdenkmal, przedstawiający żołnierza pruskiego – zwycięzcę spod Sedanu. W 1920 r. został on rozebrany, w 1941 zrekonstruowany i ponownie rozebrany w 1945. W roku 1926 w jego miejscu postawiono figurę Matki Boskiej Królowej Korony Polskiej.

1918–1945

Dom Aleksandra Majkowskiego

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w roku 1918, wojsko polskie wkroczyło do Kartuz 8 lutego 1920 r.^[19] W 1920 r. utworzono w Kartuzach Powiatową Komendę Policji Państwowej^[16], a miejscowość stała się stolicą powiatu kartuskiego, który graniczył z powiatami wejherowskim i kościerskim oraz z Niemcami i Wolnym Miastem Gdańsk^[20]. Kartuzy wówczas nie miały praw miejskich. W latach 1920–1923 wielu Niemców opuściło Kartuzy. Ludność niemiecka, choć w mniejszości, była elitą finansową i intelektualną powiatu^[21]. W 1921 r., po wybudowaniu linii kolejowej Gdynia – Kokoszki (obecnie linia kolejowa nr 235, na odcinku Gdańsk Osowa – Gdynia Główna przebudowana) Kartuzy zyskały połączenie kolejowe z Gdynią^[22]. Podczas wojny celnej między Polską a Niemcami połączenie przez Kartuzy, choć typowo lokalne, przejęło pociągi obsługujące port w Gdyni^[23]. W szczytowym okresie stacja w Kartuzach zatrudniała aż 150 pracowników, a w powstałej wówczas Ochotniczej Straży Pożarnej pracowało 30 kolejarzy. Węzeł kolejowy posiadał również własną służbę medyczną, w której pracował między innymi działacz kaszubski, poeta Aleksander Majkowski^[22]. W 1922 r. w Kartuzach powstał szpital powiatowy^[24]

Deptak – ul. Dworcowa

W roku 1923 Kartuzy uzyskały prawa miejskie, co spowodowało podniesienie rangi ośrodka^[1]. Wcześniej mimo typowo miejskiej zabudowy i siedziby władz powiatu znaczenie ośrodka było zdecydowanie mniejsze^[25]. Pierwszym burmistrzem Kartuz został Walerian Kubasik, wcześniej pracownik magistratu w Toruniu. Wybór burmistrza nie odbył się jednak w drodze wyborów, a konkursu zorganizowanego przez magistrat^[26]. W październiku 1925 r. odbyły się pierwsze wybory do Rady Miasta (poprzednia rada została wybrana jako Rada Gminy)^[27]. W tym samym roku sejm uchwalił ustawę o budowie linii z Bydgoszczy do Gdyni^[28] omijającej Kartuzy, co spowodowało znaczne zmniejszenia przewozów kolejowych w tym mieście. W 1936 miasto liczyło 5764 mieszkańców: 5544 Polaków, 168 Niemców i 45 Żydów.

4 września 1939 r. rozpoczęła się okupacja niemiecka w Kartuzach^[29]. W chwili wkraczania do miasta Wehrmachtu podpalona została miejscowa syngoga, a licząca 45 osób diaspora żydowska poddana eksterminacji^[30]. W czasie wojny firma Tiefbau Unternehmung Heinrich Speck wybudowała tzw. Nowe Osiedle, składające się z kilkunastu budynków przeznaczonych dla ewakuowanych z Nadrenii i Westfalii ofiar alianckich bombardowań lotniczych. Nowe budynki mieszkalne powstały wówczas również przy ul. Zamkowej i Sambora^[31].

19 marca 1945 r. powstał w Bydgoszczy Komitet Powiatowy Polskiej Partii Robotniczej w Kartuzach^[32] z chorążym Skołożyńskim jako pierwszym sekretarzem.

Walki o Kartuzy rozpoczęły się 9 marca 1945 r. Miasto zaatakowały oddziały pancerne i piechota z 49 Armii generała pułkownika Iwana Griszyna 2 Frontu Białoruskiego Konstantego Rokosowskiego i opanowały je nazajutrz, 10 marca 1945 r. W czasie walk poległo około 320 żołnierzy Armii Czerwonej. W lipcu 1945 r. ustanowiono w Kartuzach polską administrację, mimo że do roku 1946 pozostała w nich armia radziecka^[33], a przy ul. Majkowskiego miał siedzibę marszałek Rokossowski.

1945–1989

Na początku maja 1945 w Kartuzach rozpoczął działalność Komitet Obywatelski^[34].

25 maja 1969 na Złotej Górze odbył się telewizyjny Turniej Miast Kartuzy – Kościerzyna.

Demografia

• Piramida wieku mieszkańców Kartuz w 2014 roku^[35].

Architektura

Kolegiata Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, widok od strony cmentarza

Zabytki

Dawny refektarz, obecnie Galeria „Refektarz”

• XIV-wieczna kolegiata Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny zakonu Kartuzów z dachem przypominającym wieko trumny
• Erem „P” z ok. 1400 r.
• piaskowcowa rzeźba Madonny z 1750 r.
• średniowieczny refektarz klasztorny (XV w.), obecnie Galeria „Refektarz”
• zabudowania gospodarcze dawnego folwarku Kartuzów z XV, XVII, XIX–XX w.
• kaplica św. Brunona
• kaplica św. Krzyża z XVII w.
• kościół poewangelicki św. Kazimierza z 1885–1887
• budynek poczty z 1890 r. w stylu manieryzmu niderlandzkiego, przy ul. Parkowej 2
• dom Aleksandra Majkowskiego z pocz. XX w.
• gmach domu kultury z przełomu XIX/XX w.
• gmach Starostwa Powiatowego z pocz. XX w.
• budynek Muzeum Kaszubskiego z pocz. XX w.
• budynek Prokuratury Rejonowej z 1903 r.
• pomnik Matki Boskiej Królowej Korony Polskiej autorstwa Marcina Rożka z 1927 r.
• dom modernistyczny z 1933 r., ul. Majkowskiego 22
• dom modernistyczny z lat 30. XX wieku, ul. Majkowskiego 24
• dom modernistyczny z lat 30. XX wieku, ul. Majkowskiego 32
• dom modernistyczny z przełomu lat 20/20 XX wieku, ul.Parkowa 10
• dom modernistyczny z lat 30. XX wieku, ul. Prokowska 10
• dom modernistyczny z lat 30. XX wieku, ul. Zamkowa 13

• 

  Erem

• 

  Dawny browar w zabudowaniach folwarcznych

• 

  Kościół św. Kazimierza

• 

  Budynek poczty

• 

  (c) Yanek / fotopolska.eu, CC BY-SA 3.0

  Kamienica przy ul. Gdańskiej

• 

  Kamieniczka przy Rynku

Gospodarka

Przemysł

W Kartuzach przed II wojną światową, dobrze rozwinął się tylko przemysł rolno-spożywczy (mleczarnia^[36], browar^[37], rzeźnia^[18], młyny^[38]). Znaczniej słabiej przed wojną rozwinięty był przemysł drzewny^[37].

Po II wojnie światowej część zakładów przemysłowych została rozkradziona przez Armię Czerwoną^[38] część została znacjonalizowana. Znacjonalizowane przedsiębiorstwa czasem zmieniały profil produkcji, np. stolarnia stawała się fabryką pomocy naukowych^[39]. W latach 50. coraz większe znaczenie miał przemysł drzewny, szczególnie fabryka pomocy naukowych. W przemyśle spożywczym powstawały nowe zakłady, np. przetwórstwo runa leśnego^[40].

Transport

Transport kolejowy

Stary, nieistniejący już dworzec kolejowy w Kartuzach

W mieście znajduje się jedna stacja kolejowa, będąca niegdyś lokalnym węzłem kolejowym. Przez stację przebiega linia kolejowa nr 229 (Pruszcz Gdański – Łeba), a kończy się na niej linia kolejowa nr 214 Somonino – Kartuzy. Ruch pociągów pasażerskich na linii kolejowej nr 229 po roku 2000 został całkowicie wstrzymany. Od 1 października 2015 roku w ramach Pomorskiej Kolei Metropolitalnej przywrócono ruch na odcinku Kartuzy – Glincz, tworząc połączenie Kartuz z Gdańskiem. Na pozostałych odcinkach (Glincz – Pruszcz oraz Kartuzy – Lębork) linia 229 jest praktycznie nieprzejezdna. Natomiast na linii kolejowej nr 214 przez wiele lat odbywał się ruch wahadłowy do Somonina, gdzie istniała możliwość przesiadki w kierunku Kościerzyny i Gdyni. Przed 2015 prowadzono tu już tylko sezonowy ruch pasażerski do Gdyni.

Transport drogowy

Główny plac w Kartuzach – rondo: ul. Rynek. Widoczny poewangelicki kościół pw. św. Kazimierza

W Kartuzach krzyżują się 3 drogi wojewódzkie: nr 211, nr 224 i nr 228. Droga wojewódzka nr 211 biegnie ulicami: Wzgórza Wolności, Jeziorną i Gdańską; 224 biegnie ulicami: Węglową, Gdańską i Kościerską; 228 biegnie ulicami Jeziorną i Zamkową.

Komunikacja autobusowa

Transport lotniczy

W odległości 20 km znajduje się gdański Port Lotniczy im. Lecha Wałęsy w Rębiechowie. W 2015 r. przy ul. Ceynowy oddano do użytku sanitarne lądowisko dla śmigłowców.

Polityka

Administracja

Starostwo Powiatowe w Kartuzach

Miasto jest siedzibą władz gminy miejsko-wiejskiej Kartuzy. Jest siedzibą władz powiatu kartuskiego.

Kartuzy są członkiem Związku Miast Polskich.

Prokuratura Rejonowa w Kartuzach

Burmistrzowie Kartuz

Burmistrzowie (lub pełniący obowiązki na stanowisku odpowiadającym burmistrzowi) Kartuz do 1969

• Masełkowski (wójt, 1920–1923)

Burmistrzowie

• Walerian Kubasik (1923–1927)
• Bernard Bączkowski (p.o. 1927)
• Walerian Kubasik (1927–1935, w latach 1933–1935 także przewodniczący Rady Miasta)
• vacat 1935–1936
• Feliks Lewiński (1936–1939)
• Kurt Gutjahr (1939–1945)
• ppłk Popow (komendant wojenny 1945)
• Jakub Banaszek (1945)
• Feliks Lewiński (1945–1949)
• Marian Janczewski (1949–1950). W 1950 likwidacja urzędu i zastąpienie urzędu burmistrza przewodniczącym prezydium MRN.

Przewodniczący prezydium Miejskiej Rady Narodowej

• Marian Janczewski (1950–1952)
• Zygmunt Szczepankiewicz (1952–1953)
• Rudolf Kiryk (1953–1954)
• Konrad Dyrwa (1954–1958)
• Ambroży Bucholc (ok. 1969)

Burmistrzowie (lub pełniący obowiązki na stanowisku odpowiadającym burmistrzowi) Kartuz po 1969

• Bernard Klinkosz (1973-1978) – naczelnik miasta i gminy
• Teofil Klein (1978-1990) – naczelnik miasta i gminy
• Mieczysław Grzegorz Gołuński (1990-1991)
• Maria Kowalewska-Koska (1991-1994)
• Marian Wilkowski (1994-1998)
• Andrzej Kruszyński (1998-2000)
• Kazimierz Borzestowski (2000-2002)
• Mieczysław Grzegorz Gołuński (2002-2006)
• Mirosława Lehman (2006-2014)
• Mieczysław Grzegorz Gołuński (2014-obecnie)

Współpraca międzynarodowa i samorządowa

Miasta i gminy partnerskie:

• Caissargues – Francja,
• Duderstadt – Niemcy, od 1995 r.^[41]
• Polanica-Zdrój, od 2019 r.^[42]

Edukacja

(c) Yanek / fotopolska.eu, CC BY-SA 3.0

Szkoła Podstawowa nr 1

Szkolnictwo wyższe:

• Akademia Humanistyczno-Ekonomiczna w Łodzi, ZOD w Kartuzach.

Szkolnictwo ponadgimnazjalne:

• Katolickie Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące im. Jana Pawła II,
• Zespół Szkół Zawodowych i Ogólnokształcących im. I Brygady Pancernej im. Bohaterów Westerplatte,
• Liceum Ogólnokształcące nr I im. H. Derdowskiego (kontynuujące tradycje Gimnazjum im. Sienkiewicza),
• Liceum Ogólnokształcące nr II im. A. Majkowskiego,
• Zasadnicza Szkoła Zawodowa Zespołu Szkół Technicznych.

Szkoły dla dorosłych (niepubliczne):

• Zaoczne Uzupełniające Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych (Prywatne Centrum Edukacyjne Marmołowski)
• Szkoła Policealna – kierunki: Technik Informatyk, Technik Ekonomista, Technik Rachunkowości, Technik Administracji (Prywatne Centrum Edukacyjne Marmołowski)

Kultura

Muzeum Kaszubskie im. Franciszka Tredera

Centrum kultury „Kaszubski Dwór”

Muzea i galerie

• Muzeum Kaszubskie im. F. Tredera zawierające zbiory dotyczące historii i folkloru Kaszub. Jego oficjalne otwarcie odbyło się 1 maja 1947 r. Do jego powstania przyczynili się między innymi działacze kaszubscy, którzy utworzyli Towarzystwo Miłośników Muzeum Kaszubskiego im. Aleksandra Majkowskiego w Kartuzach z siedzibą w Gdańsku.^[43]
• Galeria „Refektarz” przy kolegiacie, w której oprócz wystaw sztuki współczesnej odbywają się również jesienne „Zaduszki Jazzowe” – coroczne koncerty z udziałem polskich gwiazd jazzu.

Literatura

W Kartuzach mieszkał, pracował i tworzył jeden z pisarzy młodokaszubskich Aleksander Majkowski^[44]. Kilka lat przed i po II wojnie światowej w Kartuzach tworzył urodzony w tym mieście Jan Rompski^[45]. Literatura kaszubska i kaszubskojęzyczna w Kartuzach nie rozwijała się jednak tak dobrze, jak chociażby w Kościerzynie czy nawet w mniejszych ośrodkach^[46].

Do I Liceum Ogólnokształcącego w Kartuzach uczęszczała Grażyna Pytka, której wiersze pośmiertnie zostały wydane w 2012 w tomiku pt. Wrócę^[47]. Jest ona patronką założonego w 2011 roku Klubu Literatury i Sztuki im. Grażyny Pytki przy Miejskiej i Powiatowej Bibliotece Publicznej w Kartuzach^[48][49].

Od roku 2012 w Kartuzach wydawany jest kwartalnik literacki „Światło i Cień”, który zrzesza lokalnych pisarzy i malarzy.

Turystyka

Atrakcje turystyczne

Miasto Kartuzy jest jednym z centrów regionu kaszubskiego. W mieście znajdują się atrakcyjnie turystycznie obiekty, z których najcenniejszy jest zespół klasztorny kartuzów zbudowany w stylu gotyckim, a później przebudowywany^[50].

Szlaki turystyczne

Przez miasto przechodzą 2 szlaki turystyczne: Szlak Kartuski i czerwony Szlak Kaszubski.

Historia turystyki w Kartuzach

Kartuzy przed II wojną światową stanowiły centrum Szwajcarii Kaszubskiej. Turyści przybywali do miasta przez cały rok, jednakże największe nasilenie było latem. W 1929 baza noclegowa kartuskich hoteli wynosiła 180 miejsc. Dodatkowo 100 miejsc znajdowało się w schronisku szkolnym w Szkole Powszechnej. Uzupełnieniem bazy były liczne pensjonaty^[51]. W 1936 został wydany pierwszy przewodnik po Szwajcarii Kaszubskiej autorstwa Aleksandra Majkowskiego^[52].

W 1947 w Kartuzach otwarto Muzeum Kaszubskie^[53]. W połowie lat 50. nastąpił znaczny rozwój turystyki. Baza noclegowa w porównaniu do stanu przedwojennego była jeszcze skromna (w Kartuzach funkcjonował tylko jeden hotel). W 1955 kartuski oddział PTTK uruchomił stację turystyczną w Kartuzach, co rozpoczęło wytaczanie szlaków i rozwój „wczasów wędrownych”. W 1964 w Kartuzach było już 2446 miejsc noclegowych. W 1969 – 3136 miejsc, do tego funkcjonowało 5 wypożyczalni ogólnodostępnych sprzętu turystycznego oraz 18 wypożyczalni zakładowych. Liczba turystów, która w 1969 odwiedziła powiat kartuski, wyniosła 620 tys., w tym 964 turystów z zagranicy (głównie innych państw socjalistycznych)^[54].

Sport i rekreacja

Stadion Cartusii

GKS Cartusia

W Kartuzach funkcjonuje od roku 1923 klub sportowy Gminny Klub Sportowy Cartusia. Najpopularniejszym sportem od lat są tutaj zapasy. W Kartuzach urodził się Andrzej Wroński, wychowanek GLKS Moreny Żukowo, dwukrotny mistrz olimpijski (Seul 1988 i Atlanta 1996), mistrz świata i kilkakrotny mistrz Europy. W Kartuzach funkcjonuje sekcja zapaśnicza przy GKS Cartusii, ale żaden z zawodników tego klubu nie powtórzył sukcesów Wrońskiego.

Przy klubie działa również sekcja piłki ręcznej, narciarska, lekkoatletyczna, pływacka oraz sekcja kolarska, której wychowankiem jest Szymon Sajnok. W 2009 roku od klubu odłączyła się sekcja piłki nożnej tworząc nowe stowarzyszenie o nazwie GKS Cartusia 1923.

Cartusia 1923 Kartuzy

W Kartuzach działa klub piłkarski Cartusia 1923 Kartuzy. Obecnie grający w IV lidze.

KS LOT „Dziesiątka” Kartuzy

Wychowanką klubu jest m.in. Diana Malotka-Trzebiatowska.

Wspólnoty wyznaniowe

Kaplica św. Krzyża

Kościół rzymskokatolicki

W samych Kartuzach są trzy parafie rzymskokatolickie:

• Parafia rzymskokatolicka św. Kazimierza
• Parafia rzymskokatolicka św. Wojciecha
• Parafia rzymskokatolicka Wniebowzięcia NMP

Kościoły protestanckie

Od 2006 funkcjonuje w Kartuzach Zbór Kościoła Chrześcijan Wiary Ewangelicznej. Liczy on sobie kilkanaście osób.

Świadkowie Jehowy

• zbór Kartuzy (Sala Królestwa: Dzierżążno)^[55]

Gmina żydowska

Kartuzy od 1932 były siedzibą jednej z największych gmin żydowskich na Pomorzu. Mimo że liczba Żydów w samym mieście w dwudziestoleciu międzywojennym nie przekraczała 50, w Kartuzach znajdowała się synagoga oraz cmentarz żydowski. W 1934 do gminy żydowskiej w Kartuzach należało 860 członków nie tylko z powiatu kartuskiego, ale również wejherowskiego, kościerskiego oraz puckiego^[56].

Cmentarze w Kartuzach

Zobacz też

• Las Kartuski

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Strona internetowa miasta

• Kartuzy, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 883 .