Kasy oporu

Kasy oporu – kasy, których zadaniem było gromadzenie środków na pomoc strajkującym robotnikom[1]. Stworzone w latach 1877–1878 roku w Królestwie Polskim. Założycielem był Ludwik Waryński. Każda kasa liczyła do 15 członków, a w marcu 1878 w Warszawie do kas należało 300 osób[2]. Wskutek represji przerwały swoją działalność po około roku od powstania[3]. Reaktywacja kas nastąpiła w latach 1890–1891 z inicjatywy Związku Robotników Polskich i II-go Proletariatu[1]. Działaczami kas oporu byli m.in.: K. Dąbrowski, H. Rottengruber, Wacław Sieroszewski. Wkrótce ustąpiły one miejsca bardziej zakonspirowanym kółkom socjalistycznym[4].

Przypisy

  1. ↑ a b kasy oporu, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-07-04].
  2. ↑ Józef Buszko, Historia Polski 1864-1948, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1986, s. 76-77, ISBN 83-01-03732-6.
  3. ↑ Stefan Kieniewicz, Historia Polski, 1795-1918, wyd. 7, Warszawa: Państwowe Wydawn. Naukowe, 1987, s. 337, ISBN 83-01-01204-8, OCLC 10599102.
  4. ↑ Aleksander Kochański, Okres do XI 1918, [w:] 100 lat polskiego ruchu robotniczego. Kronika wydarzeń., Warszawa: Książka i Wiedza, 1978, s. 24.