Katarzyna Figura
.JPG) Katarzyna Figura (2014) | |
| Data i miejsce urodzenia | 22 marca 1962 |
|---|---|
| Zawód | |
| Współmałżonek | Jan Chmielewski (1986–1989) |
| Lata aktywności | od 1976 |
| Zespół artystyczny | |
| Teatr Wybrzeże (od 2013) | |
| Strona internetowa | |
Katarzyna Małgorzata Figura (ur. 22 marca 1962 w Warszawie) – polska aktorka filmowa, telewizyjna i teatralna.
Karierę zawodową rozpoczynała rolami epizodycznymi w filmach Krzysztofa Kieślowskiego i Wojciecha Jerzego Hasa. W połowie lat 80. zdobyła rozgłos rolami w filmach Pociąg do Hollywood (1987) i Kingsajz (1987), które utrwaliły wizerunek aktorki jako polskiego symbolu seksu. W pierwszej połowie lat 90. zagrała role w filmach zagranicznych, m.in. amerykańskich i francuskich. Zasłynęła komediową rolą Ryszardy Siarzewskiej w filmach Kiler (1997) i Kiler-ów 2-óch (1998), w następnych latach zyskała uznanie krytyków także za role w filmach Ajlawju (1999), Żurek (2003) i Ubu król (2004), a także szeregiem znakomitych ról teatralnych w Teatrze Dramatycznym w Warszawie (2006–2013) i Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (od 2013).
Dwukrotna laureatka nagrody „Złote Lwy” (1999, 2003) dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej za role w filmach Ajlawju (1999) i Ubu król (2004), laureatka Polskiej Nagrody Filmowej (2003) za główną rolę kobiecą w filmie Żurek (2003), laureatka Grand Prix 60. Kaliskich Spotkań Teatralnych – Festiwalu Sztuki Aktorskiej (2020) za rolę tytułową w tragedii Fedra (1677) Jeana Racine’a w Teatrze Wybrzeże (2019)[1].
Życiorys
Jej ojciec był lekarzem weterynarii, a matka – ekonomistką[2]. Jest jedynaczką[2], co – jak przyznawała w wywiadach – było dla niej „powodem frustracji i poczucia inności”[3]. W okresie dojrzewania miała kompleksy związane z budową własnego ciała[3]. Od dziecka lubiła się przebierać, a jednym z ulubionych rekwizytów jej dziecięcego „planu” zabaw była blond peruka z długimi warkoczami. W przedszkolu występowała w rozmaitych przedstawieniach, recytując i śpiewając[4]. Jako dziecko zagrała w filmach Zginął pies (1973)[5] i Mysz (1977)[6]. Należała do Ogniska Teatralnego Teatru Ochoty prowadzonego przez Jana i Halinę Machulskich[7].
W 1985 ukończyła studia na PWST w Warszawie[5]. Jeszcze przed obroną dyplomu aktorskiego zagrała w debiucie reżyserskim Jacka Koprowicza Przeznaczenie (1983)[2], a w połowie lat 80. zagrała epizody u Krzysztofa Kieślowskiego w Bez końca i Wojciecha Jerzego Hasa w Osobistym pamiętniku grzesznika. Będąc na czwartym roku studiów aktorskich, dołączyła do zespołu Teatru Współczesnego, w którym debiutowała rolą Irmy w Trzech siostrach Antoniego Czechowa w reż. Macieja Englerta[8].
Jej pierwszą dużą rolą była postać młodej prostytutki Once w filmie Piotra Szulkina Ga, ga. Chwała bohaterom[8]. Popularność zdobyła rolą Rózi w bajce Jerzego Gruzy Pierścień i róża[8]. Przełomem w jej karierze była współpraca z Radosławem Piwowarskim i udział w Pociągu do Hollywood z 1986. Za rolę Marioli Wafelek, bufetowej zafascynowanej Marilyn Monroe, która namiętnie pisze listy do słynnego reżysera Billy’ego Wildera i marzy o karierze w Stanach Zjednoczonych[9], otrzymała Złotą Kaczkę od czytelników miesięcznika „Film”. Rok później u boku Jacka Chmielnika i Jerzego Stuhra wystąpiła w komedii Kingsajz. Fragment filmu, w którym krasnoludek (Chmielnik) przechadza się po Ali (Figura), uznawany jest za jedną z najsłynniejszych scen w polskim kinie[10][11]. Występ w Pociągu... i Kingsajzie sprawił, że Figura zaczęła być postrzegana jako seksbomba, a prasa nazywała ją „polską Marilyn Monroe”[8]. W 1990 zagrała Superblondynę w filmie Porno, a rola niejako odpowiadała wizerunkowi, jaki przypisywano jej w Polsce – seksownej blondynki z dużym biustem[6].
Równocześnie z rozwojem kariery w Polsce, grała role drugoplanowe w produkcjach węgierskich (m.in. u Miklósa Jancsó[12]), czechosłowackich[13] i włoskich, a także główną rolę kobiecą w hiszpańskim Estación Central Joségo Antonia Salgota[12]. Zagrała też niewielką rolę w jednym z odcinków erotycznej serii Zalmana Kinga Pamiętnik Czerwonego Pantofelka. W 1989 wyjechała na stypendium do Francji, gdzie uczyła się w Conservatoire national supérieur d’art dramatique w Paryżu[12] oraz podpisała kontrakt z agencją „Intermedia”[13]. Zagrała epizody w kilku francuskich i brytyjskich filmach[13], a w 1991 wyjechała do Los Angeles, gdzie podpisała roczny kontrakt z William Morris Agency[14]. Wkrótce wygrała casting do filmu Roberta Altmana Gracz, w którym miała zagrać główną rolę, jednak producenci filmu nie zgodzili się na to ze względu na nierozpoznawalne w USA nazwisko Figury[15]. Ostatecznie rolę powierzono Grecie Scacchi, a Figura pojawiła się w filmie epizodycznie, w roli samej siebie[16]. W tym czasie dzieliła życie między Francję a USA, zagrała m.in. Leni w brytyjsko-francuskich Głosach w ogrodzie Pierre’a Boutrona i Jennifer Lawrence w amerykańskiej Fatalnej przeszłości Clive’a Fleury’ego[16], a także Kolbę w erotycznym horrorze Ruggero Deodato Krwawe pranie, który uznaje za „najgorszy film w swojej karierze”[17]. Mieszkając we Francji, dorabiała jako kelnerka w paryskiej kawiarni, a po zagraniu w telewizyjnej reklamie Toyoty ponownie wyjechała do Los Angeles[17]. W 1994 wystąpiła epizodycznie w kolejnym filmie Altmana – Prêt-à-porter[18].
W pierwszej połowie lat 90. grała głównie w filmach Andrzeja Kondriatuka, takich jak Mleczna droga, Wrzeciono czasu i Słoneczny zegar[19]. W tejże dekadzie dwukrotnie pozowała do polskiej edycji „Playboya”: w maju 1994 (nr 18) i kwietniu 1997 (nr 53)[20], ponadto firmowała nazwiskiem jedną z popularnych wówczas erotycznych linii telefonicznych. Decyzję wyjaśniała słowami: Linia telefoniczna była moją działalnością aktorską i literacką. Pisałam opowiadania, które potem nagrywałam w studio radiowym, czyli dokładnie tak, jakbym nagrywała audycję. (...) Ludzie słuchali moich wynurzeń, mojego głosu nagranego na sekretarkę. Chcieli dowiedzieć się czegoś na mój temat. Moi fani nie dzwonili pod numer sex telefonu. A jeśli zdarzali się tacy, byli zawiedzeni[21]. W 1997 pojawiła się na wielkim ekranie jako Ryszarda „Gabrysia” Siarzewska w komedii Juliusza Machulskiego Kiler[22], kryminalistka Krystyna w Historiach miłosnych Jerzego Stuhra i Teriza w Szczęśliwego Nowego Jorku Janusza Zaorskiego[23]. W 1998 wystąpiła w roli Grazii w Prostytutkach Eugeniusza Priwieziencewa oraz otrzymała drugą w karierze Złotą Kaczkę dla najpopularniejszej aktorki[23]. W 1999 za rolę Gosi w Ajlawju Marka Koterskiego otrzymała Złote Lwy za pierwszoplanową rolę kobiecą na 24. FPFF[24].
W 2000 powróciła po latach przerwy na scenę teatralną, występując w roli Yany w Zazdrości na trzy faksy w Teatrze Nowym w Warszawie, poza tym współpracowała z Krakowskim Teatrem Scena STU. W 2002 w gdańskim Teatrze Wybrzeże wystąpiła w „Hanemannie” Stefana Chwina w reż. Izabelli Cywińskiej[25].
Odkryciem tego przedstawienia jest grająca Hankę Katarzyna Figura, która występuje tu – uwaga! – w roli tragicznej”. Jej Hanka z równą siłą szoruje podłogę i walczy o przybranego syna. Scena samobójstwa, w której idzie odkręcić kurki z gazem okryta haftowanym ręcznikiem – jak do ukraińskiego ślubu – chwyta za gardło
Również w 2002 zagrała epizodyczną rolę w Pianiście Romana Polańskiego[26]. Rok później w Żurku zagrała kobietę uwięzioną na marginesie społeczeństwa z ciężarną, 15-letnią córką. Aktorka wspominała: Musiałam przebić się przez własne szczęście. Po urodzeniu dziecka patrzyłam na świat jak na nieustannie odnawiający się cud i nie mogłam wejść łatwo w postać kobiety, której wszystko się rozsypuje[27]. Za tę rolę podczas 6. ceremonii wręczenia Orłów otrzymała nagrodę w kategorii najlepsza główna rola kobieca[28]. Z kolei w dramacie Ubu król zagrała odrażającą Ubicę. Udział w tym filmie przyniósł aktorce Złote Lwy za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą[29].
Zaczęła pojawiać się w telewizyjnych sitcomach jako „special guest star”, m.in. regularnie w serialu Wiedźmy z 2005.
W latach 2006–2013 była aktorką Teatru Dramatycznego m.st. Warszawy im. Gustawa Holoubka. Jej rola w Alina na zachód z 2006 w reżyserii Pawła Miśkiewicza, w warszawskim Teatrze Dramatycznym, została wysoko oceniona przez krytykę. Specjalnie dla niej ogoliła włosy na głowie, ostatecznie zrywając z wizerunkiem seksbomby[30]. W tym samym teatrze zagrała Paulę Strasberg w spektaklu Krystiana Lupy Persona. Marilyn (2009).
W 2008 uczestniczyła w siódmej edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami[31][32] oraz wystąpiła w swojej trzeciej sesji dla „Playboya” – jej zdjęcia ukazały się w październikowym wydaniu magazynu.
W 2013 przeprowadziła się do Gdyni i została wykładowcą w Gdyńskiej Szkole Filmowej[33]. Od listopada 2013 jest etatową aktorką Teatru Wybrzeże[34]. W tymże roku zagrała Kalinę Jędrusik w głośnym monodramie Kalina w warszawskim Teatrze „Polonia”, a rok później Elżbietę I w Marii Stuart w reżyserii Adama Nalepy, na podstawie tekstu Friedricha Schillera. Tak rolę aktorki opisywał Łukasz Rudziński:
Spektakl jest tak naprawdę rozgrywką i popisem dwóch głównych bohaterek. Katarzyna Figura kreuje Elżbietę I na kobietę wystraszoną, nieco zagubioną, ale przy tym dumną, silną i stanowczą, zdającą sobie sprawę, że tron należy się rywalce. Jej Elżbieta I błyszczy najjaśniejszym blaskiem podczas spotkania z Marią Stuart. Wtedy klasyczną suknię z gorsetem zamienia na ekskluzywny kostium współczesnej bizneswoman. Jest skupiona, wyniosła i >>zimna jak skała<<, jak zauważa Maria Stuart. Elżbieta I to zdecydowanie najlepsza rola Figury w Teatrze Wybrzeże
W 2015 zagrała w szekspirowskich Wesołych kumoszkach z Windsoru w reżyserii Pawła Aignera i w Tresowanych duszach w reżyserii Adama Orzechowskiego[35].
Życie prywatne
W 1986–1989 była żoną przedsiębiorcy Jana Chmielewskiego, z którym ma syna Aleksandra (ur. 1987)[12]. W latach 90. była związana z reżyserem Abelem Ferrarą[36]. 27 maja 2000 poślubiła amerykańskiego przedsiębiorcę, producenta filmowego Kaia Schoenhalsa. Mają dwie córki, Koko Claire (ur. 24 października 2002[37]) i Kaszmir Amber (ur. 12 lutego 2005)[38]. W 2012 w wywiadzie dla „Vivy!” wyznała, że przez lata była ofiarą przemocy domowej[39]. Rozwód został sfinalizowany 24 września 2021 roku[40].
Brała udział w akcji charytatywnej „Podziel się dzieciństwem”[41]. Wzięła udział w spektaklu „Lady Oscar” z którego wpływy przeznaczono na Fundusz Stypendialny Klubu Rotary oraz zakup pojazdu specjalistycznego do przewozu dzieci niepełnosprawnych dla ośrodka rehabilitacyjnego OREW w Gdyni[42]. W grudniu 2016 wzięła udział w kolejnej akcji charytatywnej w Gdyni[43].
Była współwłaścicielką dwóch restauracji w Warszawie (Kom, Sense)[44] i krakowskiego hotelu i restauracji A la carte[45].
Poglądy polityczne
Poparła Pawła Adamowicza w kampanii wyborczej dotyczącej wyborów samorządowych w 2014[46], a także Bronisława Komorowskiego w 2015[47].
Dokonania artystyczne
Filmografia
 Seriale telewizyjne | |||
| Rok | Tytuł | Rola | Uwagi |
| 1986 | Pierścień i róża | Różyczka | Wszystkie odcinki |
| 1990 | Navarro | rola nieznana | Serial produkcji francuskiej |
| 1992 | Red Shoe Diaries | rola nieznana | Serial produkcji amerykańskiej |
| 1998 | Złotopolscy | sołtysowa Michalakowa | Odcinek: 20 |
| 1999, 2001 | Świat według Kiepskich | 2 role: Królewna, Merlin | Odcinki: 21, 109 |
| 1999 | Badziewiakowie | wychowawczyni | Odcinek: 9 |
| 2000 | 13 posterunek 2 | Ewa | Odcinki: 11, 26 |
| 2001 | Na dobre i na złe | Aneta | Odcinek: 76 |
| 2001–2002 | Lokatorzy | Kalina | Regularna obsada; Odcinki: 63, 65, 67-68, 70, 72, 86 |
| 2004 | Stacyjka | farmaceutka Anda Szulc | Główna rola; Odcinki: 1-8, 10-13 |
| 2005 | Wiedźmy | Mariola | Główna rola |
| 2005-2009 | Niania | Joanna Skalska, siostra Maksa | Odcinki: 18, 112-113, 124 |
| 2006 | Pogoda na piątek | Anna Lewicka | Telenowela |
| 2008 | Pitbull | Wesalowa | Odcinek: 30 |
| 2009 | Londyńczycy 2 | Elizabeth Sawicky | Odcinki: 7, 9, 16 |
| 2011 | Rezydencja | Anna Żurowska | Telenowela |
| 2011 | Komisarz Alex | Elżbieta Wagner | Gościnnie; Odcinek: 1 |
| 2011, 2013 | Hotel 52 | 2 role: Wanda, Natasza Filipowicz | Gościnnie; Odcinki: 48, 91 |
| 2012–2013 | Wszystko przed nami | Marianna | Odcinki: 6, 11-12, 15, 18-19, 21, 24, 27, 29-32, 36-37, 40, 48-49, 63-64, 66, 69-73, 76-77, 82-83, 89-93, 95, 97-99 |
| 2018 | Za marzenia | Eliza Drawicz | Odcinki: 1, 6-7 |
Polski dubbing
- 1997: Larry 7: Miłość na fali jako pani kapitan
- 2006: 7 krasnoludków – historia prawdziwa jako Zła Królowa
- 2010: Alicja w Krainie Czarów jako Czerwona Królowa
- 2012: Dino mama 3D jako Sue
- 2016: Alicja po drugiej stronie lustra jako Czerwona Królowa
Teatr
- 1985: Trzy siostry jako Irina
- 1987: Mistrz i Małgorzata jako Hela
- 1997: monodram Lustro
- 2002: Hanemann jako Hanka
- 2006: Alina na zachód jako matka
- 2006: Trzy siostry jako Masza
- 2006: monodram Badania terenowe nad ukraińskim seksem
- 2007: Peer Gynt. Szkice z dramatu Henryka Ibsena – Kobieta w Zieleni
- 2008: Alicja jako Czerwona królowa
- 2009: Persona. Tryptyk/Marilyn jako Paula Sstrasber
- 2009: Śmierć i dziewczyna. Dramaty księżniczek I-V
- 2008: Kupieckie kontrakty
- 2013: Kalina jako Kalina Jędrusik
- 2014: Maria Stuart jako Elżbieta I
- 2015: Wesołe kumoszki z Windsoru jako pani Chybcik
- 2015: Tresowane dusze jako Rastawiecka
- 2018: Trojanki jako Helena
- 2018: Bella Figura jako Yvonne Blum
- 2019: Fredra jako Fredra
- 2021: Balkon jako Sędzia
- 2021: Emigrantki jako Teresa
- 2022: Wsopotwzięci jako Zopootina
Nagrody
- Złote Lwy:
- Polska Nagroda Filmowa, „Orzeł”:
- 2001 – nominacja Najlepsza aktorka drugoplanowa za Zakochanych
- 2003 – nominacja Najlepsza aktorka pierwszoplanowa za Zemstę
- 2004 – Najlepsza aktorka pierwszoplanowa za Żurek
- 2005 – nominacja Najlepsza aktorka pierwszoplanowa za Ubu Król
- Złota Kaczka:
- 1987 – najpopularniejsza aktorka
- 1998 – najpopularniejsza aktorka
- 1999 – nominacja dla najpopularniejszej aktorki
- 2000 – nominacja dla najpopularniejszej aktorki
- 2003 – nominacja dla najpopularniejszej aktorki
- 2005 – nominacja dla najpopularniejszej aktorki
- 2011 – nominacja dla najpopularniejszej aktorki
- 2012 – nominacja dla najpopularniejszej aktorki
- Inne:
- 2000 – Kryształowy Granat dla najlepszej aktorki komediowej na 4. Festiwalu Komedii Polskich w Lubomierzu
- 2003 – nagroda miesięcznika „Twój Styl” dla najlepszej polskiej aktorki festiwalu, za rolę Matki w filmie Żurek Ryszarda Brylskiego podczas 9. Lata Filmów w Kazimierzu nad Wisłą
- 2006 – Nagroda za rolę Matki w przedstawieniu Alina na zachód Dirka Dobbrowa w reżyserii Pawła Miśkiewicza w Teatrze Dramatycznym w Warszawie na 46. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych; Warszawska Puenta – nagroda magazynu „Warsaw Point” – Puenta Mistrzowska za różnorodność w kreacjach scenicznych.
- 2011 – Świdnica – 4. Festiwal Reżyserii Filmowej – Nagroda Kryształowego Dzika za twórczą współpracę aktora z reżyserem
- 2012 – Wrocław – I Festiwal Aktorstwa Filmowego im. Tadeusza Szymkowa – Platynowy Szczeniak za wybitne osiągnięcia w aktorstwie filmowym
- 2012 – Cottbus – 22. FilmFestival Cottbus – wyróżnienie jury młodzieżowego za rolę w filmie Yuma w reżyserii Piotra Mularuka
- 2015 – Ikona Polskiego Kina – nagroda przyznana na Kołobrzeskimi Festiwalu Filmowym
- 2016 – laureatka Honorowej Nagrody Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki za rolę Pani Chybcik w Wesołych kumoszkach z Windsoru
- 2019 – Specjalna Nagroda im. Zbyszka Cybulskiego za całokształt twórczości[48]
Przypisy
- ↑ Werdykt jury 60. Kaliskich Spotkań Teatralnych – Festiwalu Sztuki Aktorskiej. teatr.kalisz.pl, 26 września 2020. [dostęp 2021-10-04].
- ↑ a b c Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 295
- ↑ a b Dariusz Zaborek: Katarzyna Figura: Wizerunek to barachło. wysokieobcasy.pl, 2006-06-19. [dostęp 2020-11-22].
- ↑ Katarzyna Figura. gala.pl. [dostęp 2017-01-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-28)].
- ↑ a b Taniec z gwiazdami VII – Uczestnicy – Para nr XIV: Katarzyna i Rafał. tanieczgwiazdami.onet.pl. [dostęp 2019-04-25]. (pol.).
- ↑ a b Grupa Wirtualna Polska, Katarzyna Figura, „film.wp.pl”, 22 marca 2012 [dostęp 2017-01-20] (pol.).
- ↑ Sylwia Milan: Wszystko na jedną kartę. Poznań: Publicat, 2008, s. 31. ISBN 978-83-245-1503-5.Sprawdź autora:1.
- ↑ a b c d Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 296–297
- ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 292.
- ↑ INTERIA.PL: „Kingsajz”: Najsłynniejsza erotyczna scena. 2013-05-02. [dostęp 2017-01-20]. (pol.).
- ↑ Grzegorz Kłos: Sceny erotyczne, którymi żyła cała Polska. wp.pl, 2017-06-07. [dostęp 2020-11-22].
- ↑ a b c d Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 298–299
- ↑ a b c Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 300–301
- ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 304—307.
- ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 308–309.
- ↑ a b Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 310–311
- ↑ a b Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 312–313
- ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 315.
- ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 319–320.
- ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 322.
- ↑ Grupa Wirtualna Polska, Jaka naprawdę jest Katarzyna Figura?, „Kafeteria.pl”, 3 marca 2005 [dostęp 2017-01-20] (pol.).
- ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 324–325.
- ↑ a b Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 327
- ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 328.
- ↑ Katarzyna Figura | Twórca | Culture.pl, „Culture.pl” [dostęp 2017-01-20] (pol.).
- ↑ Katarzyna Figura, IMDb [dostęp 2017-01-20].
- ↑ Teatr „Polonia”, Figura wyskakuje z Figury, „Teatr „Polonia”” [dostęp 2017-01-20] (ang.).
- ↑ Żurek (Polska, 2003), Canal+ [dostęp 2017-01-20] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-02].
- ↑ 2003 » Laureaci, Festiwal Polskich Filmów Fabularnych [dostęp 2021-11-05].
- ↑ Katarzyna Figura. fdb.pl. [dostęp 2020-11-22]. (pol.).
- ↑ TVN zaprezentowała wiosenne atrakcje. [w:] Wirtualne Media [on-line]. wirtualnemedia.pl, 2008-02-20. [dostęp 2014-09-05]. (pol.).
- ↑ „Taniec z gwiazdami” bez Katarzyny Figury, „Onet Wiadomości”, 16 marca 2008 [dostęp 2017-01-20] (pol.).
- ↑ Katarzyna Fryc, Katarzyna Figura została wykładowcą Gdyńskiej Szkoły Filmowej, Wyborcza.pl, 13 października 2013 [dostęp 2017-01-20].
- ↑ Katarzyna Figura, Teatr Wybrzeże [dostęp 2021-11-05].
- ↑ „Wesołe kumoszki z Windsoru”, Teatr Wybrzeże [dostęp 2017-01-20].
- ↑ GoldenSubmarine.com, HISTORIA POLSKIEGO FILMU – AKTORZY – AKADEMIA POLSKIEGO FILMU, akademiapolskiegofilmu.pl [dostęp 2017-01-20] (pol.).
- ↑ Katarzyna Figura, Filmweb [dostęp 2017-04-08] (pol.).
- ↑ Katarzyna Figura pomaga synowi rozkręcić biznes. Jaki?, „Jastrząb Post”, 13 marca 2016 [dostęp 2017-01-20] (pol.).
- ↑ Katarzyna Figura: Byłam bita i poniżana, Onet.pl, 13 września 2012 [dostęp 2017-01-20] [zarchiwizowane z adresu 2015-05-07].
- ↑ Katarzyna Figura po 9 latach batalii dostała rozwód. Tym razem aktorka opuściła sąd jako szczęśliwa rozwódka!, fakt.pl [dostęp 2021-10-03] (pol.).
- ↑ Podziel się Dzieciństwem, herosi.eu, 31 stycznia 2015 [dostęp 2017-01-20] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-01].
- ↑ . (red.), Katarzyna Figura jako „Lady Oscar”. Charytatywny spektakl Rotary Club w Gdyni, „gdynia.naszemiasto.pl”, 25 listopada 2013 [dostęp 2017-01-20] (pol.).
- ↑ t, Znani i lubiani wzięli udział w akcji charytatywnej, gdyniarodzinna.pl [dostęp 2017-01-20] (pol.).
- ↑ K. Figura jako restauratorka. nawidelcu.pl. [dostęp 2020-02-25].
- ↑ Gwiazdy za barem, Dziennik Polski, 12 czerwca 2002.
- ↑ Katarzyna Figura poparła Adamowicza. W honorowym komitecie także Michalczewski, Blanik, Korol, „TVN24.pl” [dostęp 2017-01-20].
- ↑ Anna Dobiegała, „Komorowski jest OK”. Katarzyna Figura i Larry Ugwu popierają prezydenta, Wyborcza.pl, 2 maja 2015 [dostęp 2017-01-20].
- ↑ Maciej Nycz: Bartosz Bielenia zdobywcą Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego!. rmf24.pl, 2019-12-03. [dostęp 2019-12-04]. (pol.).
Bibliografia
- Katarzyna Jurkowska, Katarzyna Kościelak: Kobiety przełomu. Znak Horyzont, 2020. ISBN 978-83-240-7789-2.
Linki zewnętrzne
- Katarzyna Figura w bazie IMDb (ang.)
- Katarzyna Figura, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [online] [dostęp 2021-04-09].
- Katarzyna Figura w bazie Filmweb
- Katarzyna Figura w bazie filmpolski.pl
- Katarzyna Figura na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
- Katarzyna Figura w bazie culture.pl
- Katarzyna Figura w bazie Akademii Polskiego Filmu
Media użyte na tej stronie
Autor:
- Filmreel.png: User:Pegship
- Mplayer.svg: David Vignoni
- Film_Reel.svg: User:Fancypants09 (original by Everaldo Coelho and YellowIcon)
- derivative work: Svgalbertian (talk)
Combination of clapperboard and film reel icons for use in director film stub template.
Autor: Geonidiusz, Licencja: CC BY-SA 3.0
Odcisk gwiazdy na ul. Aleji Gwiazd w Międzyzdrojach woj. zachodniopomorskie pow. kamieński
Autor: Starscream, Licencja: CC BY-SA 3.0
Katarzyna Figura podczas XXXV Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni 2010.