Katarzyna Groniec

Katarzyna Groniec
Ilustracja
Katarzyna Groniec (2019)
Data i miejsce urodzenia22 lutego 1972
Zabrze
Gatunkipop, piosenka autorska
Zawódpiosenkarka
Aktywnośćod 1991
WydawnictwoWarner Music Poland
Strona internetowa

Katarzyna Groniec (ur. 22 lutego 1972 w Zabrzu[1]) – polska piosenkarka, członkini Akademii Fonograficznej Związku Producentów Audio-Video[2].

Życiorys

Jest córką Ślązaczki[3]. Uczęszczała do szkoły muzycznej, uczyła się w klasie fletu[3]. W 1988 za wykonanie utworu „My Funny Valentine” w duecie z Piotrem Hajdukiem zdobyła główną nagrodę na Festiwalu Młodych Talentów w Poznaniu[3]. Niedługo później za namową Michała Bajora wzięła udział w przesłuchaniach do musicalu Metro[3], do którego ostatecznie została zaangażowała do pierwszoplanowej roli Anki[4]. Od 1991 przez kilka kolejnych lat współpracowała z Teatrem „Studio Buffo” w Warszawie, występując m.in. w spektaklach: Do grającej szafy grosik wrzuć, Brel. Nie opuszczaj mnie[5], Grosik 2, Obok nas i Tyle miłości.

Katarzyna Groniec, 2011

W 1997 zdobyła Grand Prix i Nagrodę Dziennikarzy na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu[5], gdzie rok później wystąpiła ze swoim własnym recitalem. Po prawie dziesięciu latach współpracy odeszła ze Studia Buffo[6]. Grała także w innych teatrach, m.in. w musicalach: Trzy razy Piaf (w Ateneum)[6], Piotruś Pan (w TM „Roma”), Mandarynki i pomarańcze (w Capitolu), Bagdad Cafe (w Polonii) i Nie ma solidarności bez miłości (w Palladium).

Na początku września 2000 wydała debiutancki album studyjny, zatytułowany Mężczyźni, której producentem był Grzegorz Ciechowski[7]. Jej drugą płytą został album pt. Poste restante z 2002.

W 2004 wydała kolejny album studyjny pt. Emigrantka, na którym znalazły się kompozycje Piotra Dziubka oraz aranżacja piosenki z berlińskiego kabaretu Kurta Weilla i Bertolta Brechta. Następnie wydała płytę pt. Przypadki, na której zawarła autorski materiał napisany we współpracy z Piotrem Dziubkiem. Album promowała dwoma singlami: Będę z Tobą i Poniedziałek.

W 2008 otrzymała nagrodę im. Aleksandra Bardiniego za wybitne osiągnięcia w piosence aktorskiej, a także wydała dwupłytowy album koncertowy pt. Na żywo. 27 marca 2009 podczas Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu zaprezentowała premierowo recital pt. Listy Julii, który jesienią wydała w formie albumu.

W listopadzie 2011 zaprezentowała siódmy album studyjny pt. Pin-up Princess[8]. W 2013 charytatywnie nagrała wraz z wieloma artystami świąteczną piosenkę pt. „Magia Świąt”. W marcu 2014 wydała album pt. Wiszące ogrody, na którym znalazły się jej interpretacje piosenek wykonawców, takich jak m.in. Jacques Brel, Bertolt Brecht czy Nick Cave. 29 września na koncercie odbywającym się w ramach festiwalu Pamiętajmy o Osieckiej, zaprezentowała nowy program koncertowy, złożony z piosenek Agnieszki Osieckiej. 18 września 2015 wydała album CD+DVD pt. Zoo z piosenkami Agnieszki Osieckiej.

16 marca 2018 premierę miał jej dziesiąty album studyjny pt. Ach!, za który otrzymała nominację do Fryderyka w kategorii „muzyka poetycka roku”. Płytę promowała singlami „Nie kocham” i „Koko”.

Życie prywatne

W czasach licealnych spotykała się z Piotrem Hajdukiem[3]. Jest rozwiedziona z aktorem Olafem Lubaszenką, z którym ma córkę Mariannę[9].

Obecnie mieszka z drugim mężem w Sopocie.

Dyskografia

Filmografia

RokTytułUwagi
1999Wrota Europyjako niewidoma kobieta, reżyseria: Jerzy Wójcik
LOT 001reżyseria: Krzysztof Lang
2000Zaduszki narodowe. Sybir ostatnie pożegnaniejako ona sama, reżyseria: Olgierd Łukaszewicz, Wojciech Staroń, Ignacy Szczepański
2002W poszukiwaniu utraconych latjako ona sama, reżyseria: Jan Sosiński

Nagrody i wyróżnienia

RokKategoriaNagrodaUwagi
2012Album roku piosenka poetycka (Pin-up Princess)Fryderyki 2012Nominacja[10]
Najlepsza oprawa graficzna albumu (Pin-up Princess)Nominacja[10]

Przypisy

  1. ↑ Katarzyna Groniec w bazie Filmweb
  2. ↑ ZPAV: Akademia Fonograficzna (Sekcja Muzyki Rozrywkowej) (pol.). www.zpav.pl. [dostęp 2010-10-03].
  3. ↑ a b c d e Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 50–51
  4. ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 55.
  5. ↑ a b Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 70–71
  6. ↑ a b Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 73
  7. ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 74.
  8. ↑ Katarzyna Groniec: Pin-up Princess (pol.). www.polskieradio.pl. [dostęp 2012-04-18].
  9. ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 65–67.
  10. ↑ a b Fryderyki 2012: nominowani (pol.). zpav.pl. [dostęp 2012-02-22].

Bibliografia

  • Katarzyna Jurkowska, Katarzyna Kościelak: Kobiety przełomu. Znak Horyzont, 2020. ISBN 978-83-240-7789-2.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie