Katarzyna Kubisiowska

Katarzyna Kubisiowska

Data i miejsce urodzenia	30 maja 1971[1] Kraków
Zawód, zajęcie	dziennikarka, autorka książek
Odznaczenia

Katarzyna Kubisiowska^[a] (ur. 30 maja 1971 w Krakowie) – polska dziennikarka, członkini redakcji Tygodnika Powszechnego, autorka książek, działaczka opozycji demokratycznej w PRL.

Życiorys

Urodziła się jako córka robotnika Edwarda Kubisiowskiego oraz archiwistki Anny z domu Kobieli; młodsza siostra Piotra (ur. 1965)^[2][3][4].

W latach 80. współpracowała przy budowaniu struktur opozycyjnej organizacji młodzieżowej, Federacji Młodzieży Walczącej na terenie Krakowa (poza Nową Hutą)^[1]. Współorganizowała struktury szkolne Federacji Młodzieży Walczącej w kilkunastu szkołach średnich^[1]. Była animatorką działalności szeregu grup federacyjnych^[1]. Od 1986 była członkinią Krakowskiej Rady Koordynacyjnej FMW^[1]. Publikowała teksty w młodzieżowej prasie niezależnej, była także jej kolporterką^[1]. Zdała maturę w V Liceum Ogólnokształcącym im. Augusta Witkowskiego w Krakowie. W 1995 ukończyła studia filmoznawcze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Obroniła pracę magisterską Motyw domu w filmach Romana Polańskiego napisaną pod kierunkiem Tadeusza Lubeskiego^[5][6].

Zadebiutowała jako dziennikarka w 1996 na łamach tygodnika Przekrój^[7]. Publikowała teksty w miesięczniku Film, dziennikach Rzeczpospolita oraz Gazeta Wyborcza^[7]. W 2006 zawodowo związała się na stałe z redakcją Tygodnika Powszechnego, gdzie pracuje w działach „Kultura” i „Reportaż”^[6]. Od 2019 współtworzy Podkast Powszechny (wydawany online przez Tygodnik Powszechny)^[8], w ramach którego prowadzi rozmowy w cyklach Punkt zwrotny^[9] oraz Własny pokój^[10]. Prowadziła warsztaty czytelnicze dla kobiet osadzonych w areszcie śledczym w Krakowie^[11][12], lekcje czytania dla licealistek^[13] oraz warsztaty z kreatywnego pisania reportażu^[14][15][16]. W 2012 na łamach Tygodnika Powszechnego skrytykowała reality-show Surowi rodzice TVN, oceniając że program stanowi „przepis na to, jak nie wychowywać dzieci”^[17], co spotkało się z publiczną, negatywną oceną przedstawicielki TVN^[17].

Za swoją pracę uzyskała nominacje do szeregu nagród dziennikarskich. W 2015 znalazła się w finale Nagrody im. Barbary Łopieńskiej^[18][19]. Była dwukrotnie nominowana do nagrody Grand Press w kategorii „Wywiad” (2015, 2019)^{[20][21][22][23]} oraz dwukrotnie nominowana do Nagrody Dziennikarzy Małopolski (2013, 2018)^[24].

Była współautorką książek Panorama kina najnowszego. 1980–1995. Leksykon (1997) oraz Lektury na ekranie, czyli mały leksykon adaptacji filmowych (1999). Opublikowała sześć książek autorskich, w tym: zbiór rozmów z Justyną Pronobis-Szczylik i Cezarym Szczylikiem Rak po polsku (2014); książki biograficzne o Jerzym Pilchu (Pilch w sensie ścisłym, 2016)^{[25][26][27][b]}, Danucie Szaflarskiej (Grać, aby żyć, 2019)^[28] i Jerzym Vetulanim (Piękny umysł, dzikie serce, 2022)^{[29][30][31][32][33]}; wywiad-rzekę z Wojciechem Mannem Głos (2020)^[34] oraz zbiór jej wywiadów opublikowanych na łamach Tygodnika Powszechnego zatytułowany Blisko, bliżej (2021)^[7][35]. W 2020 została laureatką Nagrody Krakowa Miasta Literatury UNESCO, realizowanej przez KBF ze środków miasta Krakowa^[6].

Książki

• Lektury na ekranie, czyli mały leksykon adaptacji filmowych, wraz z Barbarą Kosecką (Znak, 1999)
• Rak po polsku (Czarne, 2014)
• Pilch w sensie ścisłym (Znak, 2016)
• Szaflarska. Grać, aby żyć (W.A.B., 2019)
• Głos. Wojciech Mann w rozmowie z Katarzyną Kubisiowską (Znak, 2020)
• Blisko, bliżej. Rozmowy o tym, co najważniejsze (Znak, 2021)
• Vetulani. Piękny umysł, dzikie serce (Znak, 2022)

Nagrody i wyróżnienia

• Nominacja do Nagrody Dziennikarzy Małopolski (2013)^[24]
• Finał Nagrody im. Barbary Łopieńskiej za rozmowę z Jerzym Pilchem Jeden demon mniej opublikowaną w Tygodniku Powszechnym (2015)^[18][19]
• Nominacja do nagrody Grand Press w kategorii „Wywiad” za rozmowę z Jerzym Pilchem Jest czas obłapiania i jest czas miłości opublikowaną w Gazecie Wyborczej (2015)^[20][21][24]
• Medal „Dziękujemy za Wolność” Stowarzyszenia Sieć Solidarności przyznany za działalność w Federacji Młodzieży Walczącej oraz współtworzenie i kolportowanie prasy niezależnej w PRL (2016)^[1]
• Nominacja do Nagrody Dziennikarzy Małopolski w kategorii „Wywiad” za rozmowę z Adamem Zagajewskim 363 dni bez Nobla opublikowaną w Tygodniku Powszechnym (2018)^[24][36]
• Nominacja do Grand Press w kategorii „Wywiad” za rozmowę z Andrzejem Barańskim Co miesiąc Walentynki opublikowaną w Tygodniku Powszechnym (2019)^[22][23]
• Nagroda Krakowa Miasta Literatury UNESCO, realizowanej przez KBF ze środków miasta Krakowa (2020)^[6]
• Krzyż Wolności i Solidarności (2022)^[37]

Uwagi

Przypisy