Kate Bush
Ten artykuł od 2016-08 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Kate Bush (1986) | |
Imię i nazwisko | Catherine Bush |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Instrumenty | |
Typ głosu | |
Gatunki | art rock, rock alternatywny, pop alternatywny, indie rock, college rock[1] |
Zawód | |
Aktywność | od 1975 |
Wydawnictwo | |
Odznaczenia | |
Strona internetowa |
Kate Bush, właśc. Catherine Bush[1] (ur. 30 lipca 1958 w Bexleyheath, Kent[1]) – angielska piosenkarka, kompozytorka, autorka tekstów piosenek oraz producentka muzyczna, odznaczona przez królową Elżbietę II Najwspanialszym Orderem Imperium Brytyjskiego za wybitny wkład włożony w rozwój muzyki[2].
Zadebiutowała w 1978 roku singlem Wuthering Heights.
Życiorys
Urodziła się jako najmłodsze dziecko Anglika Roberta Busha (chirurga) i jego żony, Irlandki Hannah Daly. Wychowała się na farmie w East Wickham w hrabstwie Kent. Ma dwóch braci: kompozytora Paddy'ego i poetę Johna Cardera.
Karierę Kate pomógł rozpocząć gitarzysta Pink Floyd, David Gilmour, który, zafascynowany talentem młodej artystki, przedstawił ją osobom w wytwórni płytowej EMI. Napisana pod wpływem zauroczenia powieścią Emily Brontë Wichrowe wzgórza debiutancka piosenka „Wuthering Heights” stała się hitem, który utrzymywał się na pierwszym miejscu brytyjskich list przebojów przez 4 tygodnie. Jest to, obok „Babooshki”, jeden z nielicznych utworów artystki, który osiągnął sukces komercyjny.
Wydany w 1978 debiutancki album The Kick Inside przyniósł młodej, zaledwie 19-letniej wówczas wokalistce światową sławę. Kolejne płyty: Lionheart i Never for Ever nie tylko umocniły status Kate Bush jako jednej z najwybitniejszych młodych wykonawczyń, ale pokazały także rozwój muzyczny. W 1979 artystka wyruszyła na pierwsze i jedyne w swojej karierze tournée, które odniosło duży sukces.
W 1982 ukazał się album The Dreaming. Płyta, która przedstawiała najbardziej eksperymentalne brzmienie w dotychczasowej karierze Kate, poniosła klęskę komercyjną. Rok 1985 przyniósł album, który uznawany jest za najlepsze wydawnictwo Kate Bush: Hounds of Love. Płyta, promowana m.in. singlami „Running Up That Hill” i „Cloudbusting” odniosła wielki sukces na całym świecie i zebrała pozytywne recenzje krytyków. Rok później ukazała się kompilacja The Whole Story.
Kolejny album studyjny, The Sensual World, ukazał się w 1989. Płyta, choć nie przebiła sukcesu Hounds of Love, zebrała bardzo dobre opinie i okazała się sukcesem. W 1993 został wydany album The Red Shoes, zainspirowany filmem z lat 40. pod tym samym tytułem. Płycie towarzyszył film muzyczny pt. The Line, the Cross & the Curve. Po wydaniu tego albumu Kate Bush odsunęła się z życia publicznego na ponad 11 lat.
W listopadzie 2005 został wydany pierwszy po wieloletniej przerwie album artystki. Nosił on tytuł Aerial i składał się z dwóch płyt, zatytułowanych A Sea of Honey oraz A Sky of Honey. Album promował singel „King of the Mountain”. 16 maja 2011 ukazał się album Director's Cut, zawierający nowe wersje wybranych piosenek z albumów The Sensual World i The Red Shoes. Album promuje nowa wersja utworu „Deeper Understanding”[3]. 21 listopada 2011 miał premierę album zawierający zupełnie nowy materiał zatytułowany 50 Words for Snow, utrzymany w klimacie zimowych ballad. Płytę promował singiel Wild Man, a cały album został udostępniony słuchaczom przedpremierowo 13 listopada 2011 na stronie NPR.org[4].
W sierpniu i wrześniu 2014 w Hammersmith Apollo w Londynie Bush dała cykl 22 koncertów[5]. Wydarzenie, nazwane „Before the Dawn”, było powrotem artystki do występowania na żywo po 35 latach przerwy. Bilety na koncerty wyprzedały się w 15 minut[6].
Brzmienie
Tę sekcję należy dopracować |
Muzyka Kate Bush jest określana jako alternatywny pop i art rock. Jej utwory słyną z rozbudowanych linii melodycznych, bogatej harmonii i skomplikowanych partii wokalnych. Artystka często szuka inspiracji w utworach literackich i filmowych, a także w muzyce etnicznej. Krytycy określają muzykę brytyjskiej piosenkarki jako bardzo trudną, przeznaczoną raczej dla koneserów, niż dla masowej publiczności[1].
Piosenkarka znana jest z perfekcji i obsesyjnego poprawiania nagranych wcześniej utworów, dlatego przerwy pomiędzy wydaniem kolejnych płyt często się wydłużają[7].
Muzyka Kate Bush jest wymieniana jako inspiracja przez takich artystów jak m.in. Tori Amos[8], Björk[9], Coldplay[10], Goldfrapp[11], Mylène Farmer[12], Lily Allen[13] czy Kate Nash[14], a nawet amerykański duet hip hopowy Outkast[15][16].
Życie prywatne
Kate jest matką urodzonego w 1999 syna Alberta (Bertie), którego ojcem jest gitarzysta Danny McIntosh.
Jest wegetarianką[17].
Dyskografia
Albumy studyjne
- 1978: The Kick Inside
- 1978: Lionheart
- 1980: Never for Ever
- 1982: The Dreaming
- 1985: Hounds of Love
- 1989: The Sensual World
- 1993: The Red Shoes
- 2005: Aerial
- 2011: Director's Cut
- 2011: 50 Words for Snow
Przypisy
- ↑ a b c d Bruce Eder: Kate Bush Biography (ang.). www.allmusic.com. [dostęp 2016-05-08].
- ↑ PICTURES: Kate Bush Takes Her CBE From The Queen | BBC America, „BBC America” [dostęp 2017-04-14] (ang.).
- ↑ Reżyserska wersja Kate Bush (ang.). tuba.pl. [dostęp 2011-03-18].
- ↑ First listen Kate Bush '50 Words for Snow' (ang.). npr.org, 2011-11-13. [dostęp 2011-11-14].
- ↑ Kate Bush rusza w trasę po raz pierwszy od 35 lat! - Muzyka - koncerty w Dziennik.pl dziennik.pl, muzyka.dziennik.pl [dostęp 2017-12-03] .
- ↑ Wyprzedała 22 koncerty w 15 minut! - 24.pl, 24.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).
- ↑ Kate Bush admits frustration over time between albums, „BBC News”, 4 maja 2011 [dostęp 2017-04-14] (ang.).
- ↑ Music Matters - Kate Bush (23-3-10) (ang.). Vimeo. [dostęp 2010-04-23].
- ↑ r, Kate Bush, www.bjork.fr [dostęp 2017-04-14] (fr.).
- ↑ Coldplay talk about Kate Bush inspiring Speed of Sound_土豆_高清视频在线观看, www.tudou.com [dostęp 2017-04-14] .
- ↑ Goldfrapp | Pitchfork, pitchfork.com [dostęp 2017-04-14] (ang.).
- ↑ Julien AUTIER , Philippe LEZE , Guillaume DATEZ & Sarah HOFER , Mylene.Net - Le site référence sur Mylène Farmer, mylene.net [dostęp 2017-04-14] .
- ↑ Karenladeeda, I love kate bush: Lily Allen loves KB, I love kate bush, 18 września 2014 [dostęp 2017-04-14] [zarchiwizowane z adresu 2017-04-15] .
- ↑ Sylvia Patterson , It's great when you're Kate ... Yeah!, „The Guardian”, 20 lipca 2007, ISSN 0261-3077 [dostęp 2017-04-14] (ang.).
- ↑ A Short History of Big Boi’s Kate Bush Obsession, „Spin”, 23 listopada 2011 [dostęp 2017-04-14] .
- ↑ Lynsey Hanley , Wow, wow, hey ya!, „The Guardian”, 12 sierpnia 2006, ISSN 0261-3077 [dostęp 2017-04-14] (ang.).
- ↑ Kate Bush is a vegetarian (ang.). www.happycow.net. [dostęp 2009-12-14].
Linki zewnętrzne
- ISNI: 0000 0001 1480 8340
- VIAF: 120739740
- LCCN: n91108828
- GND: 118517988
- LIBRIS: hftx3hv151n6q7g
- BnF: 13892009d
- SUDOC: 084136308
- NKC: ola2002149454
- BNE: XX869728
- NTA: 070134340
- BIBSYS: 44263
- Open Library: OL3091223A, OL5836825A
- PLWABN: 9810579401005606
- NUKAT: n2006056452
- J9U: 987007352282305171
- LNB: 000066944
- NSK: 000065903
- CONOR: 48599907
- KRNLK: KAC2020O3548
- LIH: LNB:BLak;=Bq
- WorldCat: lccn-n91108828
Media użyte na tej stronie
Baretka Orderu Imperium Brytyjskiego (cywilnego; od 1936).
Autor: Permission obtained from the creator here (Archived here), Licencja: CC-BY-SA-3.0
Kate Bush about to perform at Comic Relief 1986