Kathleen Turner

Kathleen Turner

Imię i nazwisko	Mary Kathleen Turner
Data i miejsce urodzenia	19 czerwca 1954 Springfield
Zawód	aktorka, reżyserka, producentka filmowa
Współmałżonek	Jay Weiss (1984-2007; rozwód)
Lata aktywności	od 1977

Mary Kathleen Turner^[1] (ur. 19 czerwca 1954 w Springfield, w stanie Missouri) – amerykańska aktorka filmowa, telewizyjna i teatralna, reżyserka i producentka^[2]. Dzięki urodzie i unikalnemu, niskiemu głosowi, była jedną z największych gwiazd kina lat 80.^[3], porównywana do wcześniejszych legend kina takich jak Lana Turner czy Ava Gardner^[4]. Jej kariera uległa załamaniu w latach 90., kiedy z powodu choroby i problemów z alkoholem hollywoodzcy decydenci zdecydowali, że nie warto więcej współpracować z aktorką^[5].

Życiorys

Wczesne lata

Urodziła się w Springfield, w stanie Missouri w rodzinie metodystów^[6] jako córka Patsy (z domu Magee; 1923–2015) i Allena Richarda Turnera^[7], dorastającego w Chinach dyplomaty, który przez cztery lata był więźniem Japończyków podczas II wojny światowej^[8]. Jej pradziadek był misjonarzem metodystą. Podróżowała w dzieciństwie z ojcem obejmującym placówki na Kubie, w Wenezueli i Anglii. Kiedy jej ojciec zmarł z powodu zakrzepów krwi w naczyniach w 1972, rodzina (ma dwóch braci i siostrę Susan) przeprowadziła się do Stanów Zjednoczonych.

Po ukończeniu szkoły średniej American School w Londynie w 1972, studiowała na wydziale teatru i dramatu w Central School of Speech and Drama^[9]. Uczęszczała także przez dwa lata na Southwest Missouri State University^[9] w Springfield. W 1977 ukończyła University of Maryland Baltimore County^[9].

Kariera

Grała na scenach studenckich i w awangardowych teatrach off-Broadwayu. Brała udział w przesłuchaniach do tytułowej roli w filmie Alicja w krainie czarów (1976), została nawet zaproszona na zdjęcia próbne, jednak ostatecznie zaangażowano Kristine DeBell. W 1979 otrzymała epizodyczną rolę Noli Aldrich w operze mydlanej NBC The Doctors. Miała za sobą kreacje teatralne w repertuarze szekspirowskim, gdy w 1981 zadebiutowała w mrocznym filmie Żar ciała (Body Heat) z Williamem Hurtem jako zmysłowa femme fatale emanująca erotyzmem, będąc jednocześnie aktorką w pełni świadomą konwencji.

Rola roztargnionej autorki ckliwych romansów, która przeżywa nieprawdopodobną przygodę w awanturniczym melodramacie Roberta Zemeckisa Miłość, szmaragd i krokodyl (Romancing the Stone, 1984) z Michaelem Douglasem i postać morderczyni na usługach mafii w brawurowym filmie Johna Hustona Honor Prizzich (Prizzi's Honor, 1985) u boku Jacka Nicholsona przyniosła jej nagrodę Złotego Globu^[10].

Zdobytą pozycję gwiazdy kina utrwaliła nagrodą krytyków filmowych Los Angeles w filmie Kena Russella Zbrodnie namiętności (Crimes of Passion, 1984), gdzie zagrała kobietę, która co wieczór odrzuca zwyczajność swego życia, aby przemienić się w wyzywającą prostytutkę. Natomiast za rolę kobiety, która przenosi się w lata 50., aby raz jeszcze przeżyć młodość w komedii Francisa Forda Coppoli Peggy Sue wyszła za mąż (Peggy Sue Got Married, 1986)^[11] z Nicolasem Cage zdobyła nominację do nagrody Oscara.

Spotkała się ponownie na planie filmowym z Michaelem Douglasem i tworzyła z nim mistrzowski duet podczas realizacji sequelu ich pierwszego filmu Klejnot Nilu (1985) i czarnej komedii Wojna państwa Rose (The War of the Roses, 1989) – jako para małżeńska, przechodząca od miłości do nienawiści. Podkładała głos za Jessicę Rabbit, rysunkową postać w Kto wrobił królika Rogera? (1988). Proponowano jej rolę Catherine Tramell w Nagim instynkcie (1992), ale odrzuciła ją jako zbyt ryzykowną^[12].

W 1990 za rolę Maggie w spektaklu Kotka na gorącym blaszanym dachu otrzymała Special Theatre World Award i była nominowana do Tony Award. W 1995 zajęła 73. miejsce na liście 100. najseksowniejszych gwiazd w historii filmu magazynu „Empire”. W 2001 została laureatką Nagrody Margaret Sanger.

W sitcomie NBC Przyjaciele (2001) zagrała postać Charlesa Binga, transseksualnego ojca Chandlera Binga, który został drag queen Heleną Handbasket^[5]. Wystąpiła jako Sue Collini w serialu Showtime Californication (2009)^[13].

W 2002 powróciła na scenę teatralną, odnosząc sukcesy zarówno na Broadwayu, jak i na West Endzie: najpierw jako pani Robinson w Absolwencie^[12], a w 2005 w nagradzanej roli Marthy, zgryźliwej, nie stroniącej od kieliszka żony w Kto się boi Virginii Woolf?^[12], zdobywając nominację do Tony Award i Drama Desk Award.

Zasiadała w jury konkursu głównego na 57. MFF w Cannes (2004).

W 2011 za rolę siostry Jamison Connelly, zgryźliwej i wulgarnej mniszki, doradczyni ds. nadużywania narkotyków z własną burzliwą przeszłością, byłą narkomanką i alkoholiczką, w przedstawieniu High zdobyła nominację do Drama League Award.

W 2006 napisała autobiografię Send Yourself Roses (Wyślij sobie róże)^[12].

Życie prywatne

W latach 1977–1982 była w związku z agentem Davidem Gucem. W sierpniu 1984 poślubiła Jaya Weissa, z którym się rozwiodła w 2007. Mają córkę Rachel Ann Weiss (ur. 14 października 1987)^[14].

W 1992 zdiagnozowano u niej reumatoidalne zapalenie stawów, które wkrótce poważnie ograniczyło jej aktywność i na długie lata zahamowało karierę aktorską. Ostatnio, dzięki postępowi medycyny choroba zaczęła ustępować, a aktorka ponownie pojawia się na ekranie. Kathleen Turner miała opinię osoby wyjątkowo trudnej we współpracy^[15].

W 2002 przyznała się, że ma problemy z alkoholem^[5] i przeszła kurację odwykową^[12]. Problemy te w pewnym stopniu były skutkiem ubocznym dokuczliwej choroby^[16].

Filmografia

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Kathleen Turner w bazie IMDb (ang.)
• Kathleen Turner w bazie Notable Names Database (ang.)
• Kathleen Turner w bazie Filmweb