Kazimiera Jeżewska

Kazimiera Jeżewska
z domu Zwierzyńska
Jerzy Jezierski
Data i miejsce urodzenia

1 marca 1902
Łapy

Data i miejsce śmierci

31 sierpnia 1979
Warszawa

Miejsce spoczynku

Konstancin-Skolimów

Zawód, zajęcie

poetka, tłumaczka z greki i łaciny

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Kazimiera Jeżewska z domu Zwierzyńska, pseud. Jerzy Jezierski[1] (ur. 1 marca 1902 w Łapach, zm. 31 sierpnia 1979 w Warszawie[2]) – polska poetka, tłumaczka literatury starożytnej Grecji oraz literatury polsko-łacińskiej, autorka adaptacji scenicznych baśni.

Podczas wojny polsko-bolszewickiej pracowała w szpitalu frontowym, później studiowała historię, psychologię i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim[1]. Była uczennicą Władysława Witwickiego[3]. Od 1931 roku związana z teatrem Reduta[2]. W 1934 roku wraz z Ewą Kuniną i Marią Dulebą zorganizowała działający przy Reducie teatr dla dzieci, gdzie wystawiono jej sztuki Piast i Żaki krakowskie[2]. Podczas okupacji działała w tajnym nauczaniu[1].

Po II wojnie światowej sporą popularnością cieszyła się jej sentymentalna opowieść wierszem dla dzieci o cygańskim chłopcu, Margo włóczęga (Kraków 1949). W latach 1950–1962 była kierownikiem literackim Teatru Lalki i Aktora „Baj” w Warszawie[2]. Jest autorką utworów scenicznych dla dzieci, m.in. Podanie o Piaście (1938), Stajenka betlejemska (1938), Pan Twardowski (1972), Chłop i diabeł (1973). Przygotowała adaptacje sceniczne Księgi dżungli R. Kiplinga, baśni Andersena, Chłopców z Placu Broni F. Molnára, Pierścienia i róży W.M. Thackeraya[1]. Jest autorką przekładu Iliady Homera[1][2].

W styczniu 1976 roku podpisała list protestacyjny do Komisji Nadzwyczajnej Sejmu PRL przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej[4].

Pochowana na cmentarzu parafialnym w Skolimowie[5].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Słownik literatury dziecięcej i młodzieżowej. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 2002, s. 168.
  2. ↑ a b c d e Almanach sceny polskiej. T. XX. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1981, s. 229.
  3. ↑ Teresa Rzepa: Psychologia Władysława Witwickiego. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 1991, s. 183. ISBN 83-232-0332-6.
  4. ↑ Kultura 1976/03/342 Paryż 1976, s. 31.
  5. ↑ Wspominamy Wielkich Konstancina!, Konstancin24.eu, 31 października 2010 [dostęp 2021-12-05] [zarchiwizowane z adresu 2021-01-26].